Kijk, we zitten hier met een klein dilemma. Dus ik dacht, ik gooi het even in de groep. Ons kind heeft op dit moment geen tutje. Dat is vooral omdat het in begin wordt afgeraden bij borstvoeding, om tepel-speen-verwarring te vermijden. En nu is er twijfel om er toch eentje te geven.
We zijn ondertussen een dikke drie weken verder en Basiel drinkt fantastisch goed. Hij weegt onderhand 5 kilo, de kleinste kleertjes mogen al weggestopt worden in een doos voor kind nummer twee. Hij zit op p90, dat is bovenaan de curve. Het is een klein reusje, die zoon van ons. Die borstvoeding loopt als een trein. Ik heb zelfs eerder te veel melk, want het ventje verslikt zich soms terwijl hij drinkt en we zijn beide kletsnat na een voeding. Er loopt gewoon heel veel melk langs zijn mondje weg. Ik moet beginnen afkolven denk ik, om het haalbaar te houden voor Basiel. Luxeprobleem. Ik heb geen last van kloven, ontstekingen of iets anders. Het gaat gewoon kei goed. En ik denk niet dat een tutje dat nog zou verstoren. En toch. Het wordt toch afgeraden bij borstvoedingskindjes. En we zijn van plan de melkfabriek nog wel een mpaar maanden open te houden.
Ik krijg daar ook veel commentaar op. “Ochere, heeft dat ventje geen tutje?”. Nee dus. Dat ventje weet niet wat een tutje is, dus ik denk ook niet dat hij het mist. Of “Hij gaat op zijn duim zuigen he, en een duim kun je niet afpakken.” En naar dat laatste heb ik wel een beetje oren. Ik was namelijk zelf een duimzuiger en met mijn gebit is het niet bepaald de goede kant opgegaan. Scheve tanden waren mijn handelsmerk. Ooit wel handig geweest, toen ik mijn kaaksbeen gebroken had en astronautenvoeding kon drinken door een strootje door het gigantische gat tussen mijn voorste tanden. Maar verder vooral lastig. Ik ben het trouwens afgeleerd door een schrikbeeld. Een vriend van mijn ouders had zijn duim ooit afgezaagd en mijn moeder heeft me wijsgemaakt dat mijn duim ook zo zou worden als ik zou blijven zuigen. Zeer effectief, het moet gezegd. Maar wij hebben geen vrienden met afgezaagde duimen, dus die truc kan ik niet meer gebruiken. Een ijzerwinkel heeft het grootste deel rechtgetrokken bij mij. Maar ik wil maar zeggen, als we duimzuigen kunnen vermijden, dan zouden we dat graag doen.
Het is ook niet zo dat we met een bleiter zitten. Het grootste deel van de dag is Basiel een heel blij en voldaan kind. Als hij wakker is, ligt hij vaak ook gewoon rond te kijken. Maar ’s avonds heeft hij meestal een huiluurtje en dan zou het tutje wel eens van pas komen. Net als ’s nachts, als hij niet wil inslapen. Het inbakeren helpt vaak, maar ook niet altijd. Een tutje misschien wel?
We hebben er eentje klaar liggen, maar ik heb het nog niet durven te gebruiken. Ik ben vooral bang dat ik niet meer ga merken dat hij honger heeft. Nu eet hij dan zijn handjes op (of papa’s neus, bij gelegenheid). Maar met een tut in de mond, doet hij dat misschien niet meer.
Een dilemma dus. Geven we hem een tutje of niet? Graag uw advies en tips!
Ik kan alleen maar zeggen hoe het bij ons gaat, zoals geweten wel een bleitertje. Ik was niet van plan om er één te geven, maar door zijn krampen hebben ze het ons al aangeraden in de materniteit. Ik merk dat hij zich echt door aanvallen kan zuigen, en er veel troost in vindt, dus ben ik blij dat hij er eentje heeft. Maar ik ging er op voorhand ook van uit dat als hij het niet kende, hij het ook niet kon missen. Volgens de verpleegsters blijven sommige kindjes ook na het eten een zuigreflex hebben, en Dexter deed dat wel: ook vlak nadat hij had gegeten op zijn handjes zuigen.
In elk geval: ik blijf zien dat hij honger heeft. Hij zuigt er ook niet heel de dag op, eigenlijk alleen als hij troost nodig heeft, of inderdaad, als hij moeilijk in slaap raakt. Dan helpt het hier wel. 🙂 Succes met uw reus. 😉
Heb heel het zelfde dilemma gehad (opgezocht, info gevraagd, enz…) en uiteindelijk toch op tuutje overgegaan. Voor de borstvoeding moet je geen schrik meer hebben, ging bij mij ook zo vlot en was geen enkel probleem. Je merkt gewoon als ze er deugd van heeft om te zuigen en dan gun ik het tuutje echt wel. Wij gebruiken het nu om in te slapen overdag en heel af en toe als ze heel hard weent. Je hebt er echt wel controle over hoe vaak en wanneer je het heeft. Was ook bang dat ik niet ging merken als ze honger heeft, maar dat is toch echt wel duidelijk. Soit :-). Mijn advies, als je merkt dat hij na gegeten te hebben toch nog op hand/duim/jou vinger zuigt, tuutje toch eens proberen.
Theo is ook een borstvoedingsbaby en had niet meteen nood aan een tuutje. We hebben er dus wel wat mee gewacht. Maar toen hij naar zijn duimpje begon te grijpen, hebben we toch ingegrepen. Geen speenverwarring gezien.
Een tuutje hebben betekent ook niet dat dit de hele tijd in zijn mond moet zitten. Het kan ‘s bij het slapen gegeven worden (Theo verloor dat dan na een tijdje en sliep gewoon voort). En het kan af en toe troosten.
En ik zou me niet teveel zorgen maken over duidelijk maken dat hij honger heeft. Dat blijft duidelijk.
Maar als hij het echt niet mist, is het natuurlijk geen must. Dan zorg je toch gewoon dat er één in huis is voor als het echt eens nodig zou zijn en dan doe je zonder voort.
En juij voor de borstvoeding. Fijn toch als dat zo goed gaat.
hier nooit een tuut and lord knows i tried. Ik dacht: zo’n tuter, superhandig om te troosten, maar juffrouw zei njet en moest ze niet.
Toen ze twee was begon ze te zagen om een tuut, maar dan heeft ze ze niet meer gekregen. Ik dacht toen “het heeft zo lang zonder gegaan, ze moet nu maar flink zijn” en ik zag ook op tegen het ervan af helpen.
Duimen: ongeveer twee maand heeft ze haar vingers in haar mond gestoken en toen kreeg ze tanden en deed dat pijn. Probleem ook al opgelost.
Mira heeft wel een knuffelvod, waar ze veel troost aan heeft, nog steeds, en al sinds ze minimini was.
Zoon wou er geen ook al hebben we geprobeerd rond de drie weken toen hij overdag niet wou slapen. Om in slaap te raken, sabbelde hij keihard op zijn handje en ook elke avond een ferm huiluur voor hij wou slapen. Maar geen tutje voor meneer, hij spuwde die uit. Rond 5 maanden wou hij er ineens wel één en sindsdien slaapt hij veel makkelijker in. Maar nu moet ik wel opstaan als hij ‘s nachts zijn tutje verliest, een keer of 2, 3 per nacht, waar hij vroeger doorsliep. Qua borstvoeding raden ze dacht ik aan te wachten tot 6 weken, maar als het zo goed loopt vermoed ik eigenlijk dat je geen problemen gaat hebben hoor… Zoon van een vriendin heeft tutje gekregen rond de leeftijd dat Basiel nu is en die weigerde het tutje als hij iets anders nodig had 😉
ivm overproductie: zeker niet kolven want dan stimuleer je nog meer! hier kan je tips vinden: http://www.borstvoeding.com/problemen/vproductie/
en het “huiluurtje”: in de draagdoek en gaan wandelen kan wel eens helpen
succes
wat ik zo even dacht:
– als borstvoeding zo goed gaat, kan een tut wel
– tut kan helpen met troosten, maar je loopt het risico dat je ‘s nachts gaat moeten opstaan om de tut er terug in te steken, een duim hebben ze altijd bij de hand 😉
– ik heb vaak ouders zien panikeren als ze de tut kwijt waren, lijkt mij lastig
die van ons wou geen tut, beetje zelfde scenario als bij i: als je al zo lang geen tut hebt gehad zal het nu ook wel zonder gaan zeker! Heel af en toe speelt hij wel met een tut, maar hij mag van mij er niet mee gaan slapen. Hij heeft nooit op zijn duim gezogen, maar heeft een rare gewoonte om “op zijn tong te zuigen” (ik weet niet goed hoe ik het moet beschrijven). en goeie tip van Nele: niet afkolven! dat maakt het alleen erger, naar het schijnt kan verse muntthee de productie een beetje doen dalen (tegenovergestelde effect van borstvoedingsthee).
Rune was ook een borstvoedingskindje en heeft dat van dag één heel goed gedaan. Zowel mama als dochter geen last van de borstvoeding noch tut. Ze had er eentje van dag één… Je moet dat zelf aanvoelen, maar bij Rune geen speenverwarring gemerkt. Als ze wat huilerig was hielp de tut en bij honger was de tut overduidelijk niet goed genoeg! Nu 20 maanden verder heeft ze die tut nog steeds maar alléén voor te gaan slapen en bij uitzondering als ze ziek of extreem moe is… Nadat ze in slaap gevallen is heeft ze die tut ook al lang niet meer in haar mondje dus ook geen last van ‘het-snacht’s-opstaan-wegens-tut-kwijt sydroom’ 🙂
We hebben drie kinderen. De oudste, een zoon, vroeg niet achter een tut. Heeft er nooit een gekregen. Nooit geduimd ofzo. De tweede had wel zuigreflex, gaven we een tutje en die kon, bij wijze van spreken, niet meer zonder, tot ze ergens in haar derde levensjaar hem bij een spelletje in een boom smeet en we hem niet meer vervangen hebben. De derde, opnieuw een meisje, had er dan weer geen behoefte aan. Heeft gelukkig ook nooit geduimd.
Volgens mij is dat dus voor elk kind anders.
Lastige keuze he.
Volgens mij zal dat geen effect meer hebben op de borstvoeding. En wees gerust, als hij echt honger heeft zal hij die tut wel uitspuwen! Bij Elmo vond ik het in elk geval een handig ding, instant troost (en een manier om de decibels te dempen, dat ook 😉 Nuno neemt zijn tut nu wel, maar laat ze bij het slapen uit zijn mondje vallen en dan neem ik ze weg.
En inderdaad niet afkolven, dat gaat het alleen maar verergeren, ik spreek uit ervaring…
Wij hebben het ook bij allebei geprobeerd op een bepaald moment. Maar geen van de twee moest het hebben. Ook verschillende soorten tutjes geprobeerd, maar niets hielp. Nu ben ik eigenlijk wel blij dat ze geen tutjes hebben. Allebei hebben ze een knuffel die mee moet gaan slapen en daar blijft het bij.
Eigen aanvoel is nog maar de beste manier denk ik. Succes ermee.
Onze oudste dochter was ook zo’n reusje (4kg600 bij geboorte, zat dus ook snel aan 5kg) en gelijkaardig verhaal, vlotte borstvoeding, tevreden baby met heel soms eens een traantje. Rond 3 weken werd ze soms ‘s avonds wat onrustig en vanaf dan gaven we (na ook wat twijfel) een tutje, maakte absoluut geen verschil in borstvoeding. Kan alleen maar helpen en biedt vaak toch veel troost.
Onze twee dochters hebben borstvoeding gehad en een tutje. Het tutje was enkel om te slapen en werd dus wanner ze groter werden ook nooit meegenomen naar beneden of buiten. Wanner ze naar school gingen hebben we ze aan de Sint en aan de Paasklok gegeven. Het gaf geen probleem voor de borstvoeding en ze hebben maar 1 nachtje slecht geslapen toen ze hun tut afgaven. Bij de tweede was het een hele opluchting dat ze een tutje had omdat ze door omstandigheden veel ziekenhuisonderzoeken heeft moeten doorstaan en dan was ze rustiger met tutje en knuffel.
als het zo vlot loopt, die BV, zou ik zeker een tutje eens proberen. mijn babytje had daar ook echt deugd van, ook nadat de honger gestild was en op moeilijke momenten.
De twintigmaander nu associeert tutten echt met rusten en ‘dodo’ doen (wilt het ook niet op andere momenten), dus dat zit wel snor. En binnen een tijdje zien we wel, hoe we dat fixen om er vanaf te geraken. Maar nu heeft zij haar troost, en wij onze rust, everybody happy!
Ik heb ook 2 zo’n rustige reusjes op de wereld gezet en de borstvoeding liep ook telkens als een trein (lees: ik kon de halve crèche van melk voorzien). Ik ze alle 2 een tuutje aangeboden. Onze zoon heeft zo’n 3 maand getuut en toen was hij tuutje beu. Onze dochter heeft nooit van een tuutje moeten weten. Mijn kindjes hadden allebei een fascinatie voor stofjes. Mijn zoontje ging altijd slapen met een body’tje waar hij op sabbelde en onze dochter steekt nog altijd haar slaapzak in haar mond en sabbelt daarop. Raar … maar gemakkelijk. Ze geraken dat niet kwijt ‘s nachts en je gooit dat in de wasmand en het is weer proper. Ik zou dat tuutje eens proberen, kan volgens mij echt geen kwaad.
Tuutjes hebben geen invloed op hun drinken hoor, en als hij honger hebt ga je het zeker merken want hij gaat agressiever aan zijn tuut zuigen en met zijn handje ertegen duwen, tot het er zelfs uitduwen en beginnen huilen. 🙂
Tuutjes van difrax zijn echt wel een aanrader, die schijnen beter te zijn voor hun mondje, maar let wel op difrax vind je niet in elke winkel en eenmaal ze er aan gewend zijn kan je niet zomaar over laten schakelen op bibi of een ander merk omdat de vorm van de tuut een beetje kersvormig is en ze geen andere vorm meer willen.
Maar inderdaad een kind beslist zelf of hij een tuutje wil of niet, voort zelfde geld wil hij het helemaal niet, ik heb 3 kindjes en maar ééntje wou een tuutje, de 2 anderen waren duimzuigers, maar t’is verdorie makkelijker een kindje te laten stoppen met een tuut dan een duimer te laten stoppen met duimen; een vies productje op hun duimpje doen, maar wat als ze totaal immuun zijn voor dat smaakje en ze gewoon verder duimen? Bij mij ging het zo. :-/
Bij het eerste had ik dat dilemma ook “ze mogen niet tutten, of je zal het wel voelen”, en daar heb ik me braaf aan gehouden. Het bleek een duimer te zijn, dus een tutje had toch niet gewerkt. Bij mijn tweede spruit had die al van in het ziekenhuis een tutje, want die leek onverzadigbaar maar bleek gewoon nog een zuigreflex te hebben, niet echt honger. Ook zij werd uiteindelijk een duimer, ze wilde gewoonweg geen tutje. Alle maten en modellen geprobeerd, niets wou ze.
En van dat afleren, dat kan ook heel simpel gaan: iemand vertelde aan mijn dochter van 3,5 jaar oud dat ze daarvan konijnentanden ging krijgen, en ze heeft sinds die dag geen MINUUT meer geduimd. Zo simpel kan het ook zijn.
Mijn twee kinders kregen allebei een tut in de eerste week van hun leven. Van speenverwarring niks gemerkt, allez, twee keer borstvoeding tot 8 maand, we kunnen dat niet slecht noemen hé. Janne was een notoire tutter, maar afgegeven aan de sint, hangt nu aan de tuttenboom. Geen trauma’s alhier. En ik verwacht ook geen trauma’s bij Sien eigenlijk. Dus laat u niet tegenhouden. Anderzijds: als hij het niet nodig heeft, heeft hij het niet nodig hé. De reden dat ik bij Sien een tut gaf was trouwens dat ik me zelf een levende tut voelde. Dat kind kwam niet van de borst 🙂
Ik kan je ook alleen maar vertellen hoe het bij ons is gegaan.
Voor Emma was een tut een vies ding dat zover mogelijk uit haar buurt moest blijven, tot Viktor geboren werd. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk en wensen wij dat we dat ding nooit gegeven hadden om mee te spelen…
Viktor heeft nooit een tutje gehad, tenzij sporadisch om zijn grote zus na te doen, en ook nooit geduimd.
Kamiel had al een tutje voor ik na 3 dagen borstvoeding mocht beginnen geven en dat liep ook als een trein. Ik moet er wel bijzeggen dat hij de enige is die na 6 maanden zelf het signaal gegeven heeft dat het genoeg was geweest.
Wij hadden ook schrik dat ze dan zouden gaan duimzuigen, die oudste twee, maar bij Emma is dat pas begonnen nadat we haar tutje wilden afnemen en Viktor heeft daar zelfs nog nooit aan gedacht. Wel moet gezegd dat zowel Emma als Viktor de borst als troost zagen en het heel veel moeite gekost heeft om ze te laten overschakelen op een flesje.
Ik denk dat het niet te voorspellen is hoe je kind zal reageren op het al dan niet krijgen van een tutje… Gewoon je instinct volgen zou ik zeggen. Wa
Ik kan je ook alleen maar vertellen hoe het bij ons is gegaan.
Voor Emma was een tut een vies ding dat zover mogelijk uit haar buurt moest blijven, tot Viktor geboren werd. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk en wensen wij dat we dat ding nooit gegeven hadden om mee te spelen…
Viktor heeft nooit een tutje gehad, tenzij sporadisch om zijn grote zus na te doen, en ook nooit geduimd.
Kamiel had al een tutje voor ik na 3 dagen borstvoeding mocht beginnen geven en dat liep ook als een trein. Ik moet er wel bijzeggen dat hij de enige is die na 6 maanden zelf het signaal gegeven heeft dat het genoeg was geweest.
Wij hadden ook schrik dat ze dan zouden gaan duimzuigen, die oudste twee, maar bij Emma is dat pas begonnen nadat we haar tutje wilden afnemen en Viktor heeft daar zelfs nog nooit aan gedacht. Wel moet gezegd dat zowel Emma als Viktor de borst als troost zagen en het heel veel moeite gekost heeft om ze te laten overschakelen op een flesje.
Ik denk dat het niet te voorspellen is hoe je kind zal reageren op het al dan niet krijgen van een tutje… Gewoon je instinct volgen zou ik zeggen.
Heb er eentje die op 41 weken geboren is maar wegens infectie op neonatologie gelegen heeft en daar geven ze onmiddellijk een tuutje. Daardat ik van direct na de bevalling antibiotica nam, heeft hij eerst flesvoeding gehad (mama alles afgekolfd en in de gootsteen gegoten…) en ben ik pas na veertien dagen begonnen met hem borstvoeding te geven en heb het toch 9 maanden vol gehouden. Dat tuutje zijn we automatisch kwijt geraakt want die bolle tuutjes van op neonatologie waren zo goed als niet te verkrijgen in de handel (ben die wel nog maanden gaan halen in het uz tot het daar niet meer mocht door een reglementswijziging).
Dus geef hem maar eens een tuutje, wie weet vindt hij er wel niets aan maar kan ook troost bieden…
toen mijn kinderen klein waren ben ik superstreng geweest met tutjes
ze hadden elk een tutje (de jongste heeft ook een tijdje geduimzuigd)
eens ze 1 jaar oud waren bleef het tutje in de kamer en kregen ze het enkel ‘s nachts of op momenten dat ze supermoe / ontroostbaar / ziek waren
dus ze liepen zeker niet heelder dagen met een tutje in hun mondje rond, toch kreeg ik bij de orthodontist (de tandarts had mij doorverwezen bij het 1ste tandartsbezoekje) te horen dat ik dringend de tut moest afnemen (ze hadden er toen al geen meer) ivm de stand van hun gebit
ze hadden beiden een open beet en een kruisbeet en als ik naar mijn schoonmoeder kijk weet ik waar ze dat vandaan gehaald hebben.
volgens mij zijn zo’n dingen erfelijk bepaald en komen scheven tanden echt niet alleen door het gebruik van een tutje of duim
Hier bij de eerste vanaf dag 2 een tutje gegeven, op raad van de vroedvrouwen in de materniteit. Problemen gehad met productie en ik kreeg van de borstvoedingsorganisatie te horen dat de tut daar zeker de oorzaak van was. De lactatiekundige vond het niet zo’n probleem.
Uit schrik bij nummer twee geen tut gegeven, die was ook iets rustiger, maar na een paar weken voelde ik me wel een levende tut. Als we bezoek hadden en het ventje had het moeilijk en ik legde hem aan, kreeg ik alle commentaar over me. Heeft dat arme ventje geen tutje? Ik voelde me een slechte moeder 🙂 En ondanks geen tut, had ik ook bij nummer twee problemen met de productie. De lactatiekundige heeft me dan ook verzekerd dat een tut geen ergere productieproblemen zou veroorzaken en na 6 weken heeft nummer twee ook een tut gekregen. En ik heb geen minuut spijt gehad van die beslissing, want mijn twee koters zijn gewoon tutters en ik denk dat ze dat van hun moeder hebben, ik heb tot mijn 6 getut. Gelukkig is de dochter zonder veel problemen vanaf haar 3de volledig tutvrij en bij nummer twee zal het ook wel lukken.
Mijn raad: volg je gevoel, als je denkt dat het kind er deugd van heeft en je verwacht geen problemen met de voeding, gewoon doen. En misschien moet je eens raad vragen aan een goede lactatiekundige. En niet zoals mij bij nummer 1, aan de borstvoedingslobby 🙂
Wat die (mogelijkse) overproductie betreft: inderdaad niet zomaar beginnen afkolven. Op die manier geef je je lichaam alleen maar het signaal dat er meer melk aangemaakt moet worden.
Ik ben beginnen blokvoeden (zie http://www.borstvoeding.com/problemen/vproductie/veel2.html) , maar misschien voor alle zekerheid toch eerst even contact opnemen met je lactatiedeskundige.
In her artikel van de link staat dat je eerst volledig moet leegkolven, maar dit is enkel het geval bij extreme overproductie. Ik zou dat echt niet zomaar doen….
En over dat huiluurtje: kan Basiel dan niet gewoon een uurtje tuteren aan de borst?
Ik heb mijn dochter in het begin ook resoluut een tutje ontzegd, ze vroeg er ook echt niet naar. De borstvoeding liep supervlot, ik heb tot 8 maand zelf gevoed. Maar toen ze een maand of 2 werd (ik herinner me de dag nog levendig, er waren al heel wat vader-moeder discussies aan voorafgegaan) stak ze ostentatief haar duim in haar mond. Dat was voor ons het signaal om haar een tutje te geven. Het heeft nooit invloed gehad op de BV en zij haalt er heel wat troost uit. Ik moet haar tegenwoordig wel wat intomen en probeer enkel een tutje te geven bij het slapengaan, maar dat lukt lang niet altijd. Soms is het gewoon ook handig om haar te sussen.
Hier alleen maar bij de eerste een tut. Als ik alleen al maar denk aan het bloed, zweet en tranen om die af te schaffen, ben ik blij dat we dat we dat bij de volgenden niet gedaan hebben. Jij loopt tenslotte met twee gratis tutten rond 😉
Onze mini kreeg ook borstvoeding, maar kreeg op de materniteit van de vroedvrouw al een tuutje omdat hij een geweldig grote zuigreflex had en ook na het drinken maar op zijn vuistjes bleef sabberen. Zelf voelde ik mij daar aanvankelijk niet zo goed bij omdat ze het eerst zo hard hadden afgeraden, maar uiteindelijk heeft dat geen enkele invloed gehad op de borstvoeding. En die tuut bleek zéér handig om hem te sussen als hij ‘t moeilijk had (refluxbaby) en om hem uiteindelijk in slaap te krijgen.
Ondertussen is hij 14 maanden en krijgt hij overdag alleen nog een tuutje tijdens zijn dutjes. Hij gooit zijn tuutje ook zelf in zijn bed als ik hem uit zijn bedje ga halen. Alleen als hij ziek is, maken we een uitzondering, maar eens genezen is ‘n tuutje voor in bed. Er liggen trouwens drie exemplaren in zijn bedje zodat hij ‘s nachts altijd een andere vindt als hij per ongeluk op eentje gaat liggen en ze dus niet meer vindt.
Ik heb er eigenlijk wel vertrouwen in dat we hem dat uiteindelijk wel zullen afgeleerd krijgen. Ik ben toch nog geen volwassenen tegen gekomen met een tuut in hun mond. Ik weet wel van een puber die duimt; naar ‘t schijnt is dat veel moeilijker af te leren. ‘t Komt er bij kleine kindjes eigenlijk vooral op aan van gewoontes aan te kweken, zo heb ik gemerkt. En als je iets wil veranderen, dat gewoon te doen en eraan vast te houden. Consequentie en routine müssen sein! 😀
onze Ferre heeft zo’n lelijke bruine retro tut. Het is de enigste die hij moet hebben de rest speekt hij resoluut uit. Hij krijgt ook nog steeds bv. ik was ook een beetje bang voor speenverwarring en heb eerst 5 weken gewacht tot ik een tut durfde geven. Maar hij kon soms echt mijn borst gebruiken als tut en dat was vooral ‘snachts soms vervelend. Uiteindelijk heb ik geen verschil gemerkt en belangrijker: hij sliep beter ‘s nacht, vanaf de dag dat hij zijn tutje heeft. Niet onprettig :-)) en meer dan welkom! Veel succes
onze Ferre heeft zo’n lelijke bruine retro tut, die is rond en dus zeer gelijkend op een tepel. Het is de enigste die hij moet hebben de rest speekt hij resoluut uit. Hij krijgt ook nog steeds bv. ik was ook een beetje bang voor speenverwarring en heb eerst 5 weken gewacht tot ik een tut durfde geven. Maar hij kon soms echt mijn borst gebruiken als tut en dat was vooral ‘snachts soms vervelend. Uiteindelijk heb ik geen verschil gemerkt en belangrijker: hij sliep beter ‘s nacht, vanaf de dag dat hij zijn tutje heeft. Niet onprettig :-)) en meer dan welkom! Veel succes
onze Ferre heeft zo’n lelijke bruine retro tut, die is rond en dus zeer gelijkend op een tepel. Het is de enigste die hij moet hebben de rest speekt hij resoluut uit. Hij krijgt ook nog steeds bv en is nu 4mnden. Ik was ook een beetje bang voor speenverwarring en heb eerst 5 weken gewacht tot ik een tut durfde geven. Maar hij kon soms echt mijn borst gebruiken als tut en dat was vooral ‘snachts soms vervelend. Uiteindelijk heb ik geen verschil gemerkt en belangrijker: hij sliep beter ‘s nacht, vanaf de dag dat hij zijn tutje heeft. Niet onprettig :-)) en meer dan welkom! Veel succes
Zoonlief wordt in augustus 18, dus al een poos geleden.
Hij heeft 4 maanden borstvoeding gekregen en vanaf dag 1 ook een tut…Nooit problemen mee gehad.
Je verhalen doen me soms vertederend terugdenken aan toen.
Geniet, want voor je het weet zijn ze klaar voor school en universiteit(al dan niet van het leven).