Eigenlijk went het niet. Sinds begin februari kan ik overal in Vlaanderen (en ook in Nederland!) een boekhandel binnenstappen, zoeken naar de roze cover met gele letters en dan verliefd staan kijken naar mijn boek. Mijn eigen boek. Een mens zou voor minder van zijn melk zijn?
Ondertussen kan je het ook terugvinden bij veel babywinkels en -websites, waar het nog meer tot zijn recht komt. Want het is een boek voor moeders die een borstvoedingsverhaal achter de rug hebben en nostalgisch willen terugblikken of begrijpen waarom hun verhaal liep zoals het liep, voor zorgverleners die eigenlijk niet helemaal weten hoe de vork in de steel zit, voor iedereen die het mechanische van borstvoeding beter wil leren kennen, maar toch vooral voor aanstaande ouders.
Bijna elke dag vraagt wel iemand me hoe het met de verkoop gaat. Bijna elke dag moet ik antwoorden dat ik het eigenlijk niet echt weet. Ik krijg alleen uitlevercijfers, dat is wat winkels hebben ingekocht, maar dus niet wat ze hebben verkocht. We zijn drie maanden verder en een tweede druk zit er voorlopig (nog?) niet in, we hebben nergens een top 10 gehaald, dus echt fantastisch zal het wel niet zijn met de verkoop. (Al is de uitgeverij niet malcontent)
Cijfers zijn natuurlijk belangrijk, maar ik probeer me er toch niet op vast te pinnen. Wel op de stroom fantastische reacties. De heerlijke berichten die ik heb gekregen van lezers. De liefste woorden in mijn virtuele brievenbus doen al het harde werk dat het boek heeft gekost meteen vergeten.
Voor het eerst je boek strelen, eraan ruiken en doorbladeren is fantastisch. Maar ook de boekvoorstelling op 9 februari was behoorlijk magisch. Ik ben normaal gezien niet slecht met woorden, maar wat er toen gebeurd is kan ik moeilijk beschrijven. Misschien moest je er gewoon bijzijn? Je kon langsgaan in de heerlijke winkeltjes met borstspulletjes van Nietbol.com, de borstvoedingskaartjes van Laura én mijn eigen oorbellen van Fleurfatale. (PS: Ondertussen zijn er zelfs nieuwe formaten van de booboorbellen!). Alle hapjes waren in borstthema, alle mensen waren gelijkgestemd van inborst. Het was heerlijk.
De allerliefste Barbara interviewde me, uitgever Sarah gaf een prachtige speech en daarna nam ik zelf het woord. Helemaal in mijn sas. De woorden die ik toen richting de zaal blies, schrijf ik hier ook graag nog eens neer. Om het gevoel vast te houden.
Iemand – hier in de zaal trouwens en met ervaring – zei me een tijdje geleden. “Een boek schrijven is verschrikkelijk, een boek geschreven hebben is fantastisch.” Ik snap het wel, maar ik ben niet helemaal akkoord. Ik vond het schrijven fantastisch. Het was dan ook grotendeels met zicht op zee, en dat helpt echt waar als je tijdens je vakantie om 5u ‘s ochtends uit je bed bent gekomen om te schrijven. Ik deed dat zonder koffie by the way, maar ik kan niet ontkennen dat er wel wat cola zero aan te pas kwam.
Fantastisch dus. Om in de zee-sferen te blijven: Ik zat echt op een schrijfgolf en de woorden stroomden eruit. Er moesten wel wat dingen voor wijken. Een nieuw seizoen van WEG werd wat vooruit geschoven, en ja, vakantie eigenlijk ook. Sorry Sofie, volgende zomer beter.
De rest van de zwangerschap was lastiger. Het was alsof ik weer een kindje in de couveuse moest leggen en de regie uit handen geven. Ergens op mijn paspoort staat “controlefreak” als het over eigen werk gaat, dus dat vergde wel wat loslaten. Met de vormgeversdokter ging het supervlot, met de dokter met als specialisatie eindredactie kwam het net niet tot een proces . Wel wat tranen, maar goed, ik ben gewoon nen ‘bleiter’.
Het is er. Het is er dankzij veel mensen. Dankzij Sarah, die mij naar hier haalde en mij overtuigde. Dankzij Ella en Ellen, en Kim die me wat media-aandacht regelde. Iedereen weet dat ik ook ergens op dat paspoort “aandachtshoer” heb staan, dus merci allemaal. Dankzij Tom die nog meer zorg voor de kinderen op zich nam, dankzij Barbara die altijd bleef duwen. En dankzij zoveel mensen. Iedereen die er zijn stukje verhaal in deelde. Mensen die het nalazen. (Ik hoop dat ik niemand vergeten ben in het dankwoord.)
Ik weet dat ik de naam heb van niet goed te kunnen zwijgen, maar ik kan het nu wel verklappen. Het boek is redelijk vrouwelijk, maar toch kwam het te vroeg. Klaar. Op 17 januari kreeg ik telefoon van Sarah dat de vrachtwagen er was. Maar omdat het persplan (heb je hem?) nog niet klaar was, moest ik dus nog zwijgen. Tot 1 februari.
En dan weer wachten tot het eindelijk 9 februari was. Vandaag. Met allemaal enthousiaste mensen. En allemaal helpende handen. En alles in teken van borsten.
Ze hangen al in mijn oren, maar ga straks eens kijken (en kopen!) bij Greet van Fleurfatale. Ge hebt dat gewoon kei hard verdiend. Koffie drinken uit een tas met borsten, dat kan ook. Ga zeker eens kijken bij de kaartjes van Laura. Shockeer uw collega’s, of breng uw partner op goeie gedachten met een tettenmok.
Bedankt om hier te zijn. Ik heb mijn best gedaan en het zou echt kei sympathiek zijn als ge wat reclame maakt op uw socials. Tja, je bent een millenial of je bent het niet he? Ik signeer met veel plezier uw exemplaar. Ge kunt betalen bij Tom. Geniet van de hapjes, daar is echt weken over gebrainstormd dus eet ze aub allemaal op!
Ik hoop dat je het leuk vindt. En dat je het graag leest. En dat er veel mensen mee geholpen zijn.
Power to the boobies!
Marketinggewijs zou het waarschijnlijk slimmer zijn om hier een paar positieve reacties te publiceren. Maar zoals altijd volg ik niet echt de SEO-regels en vergeet ik de algoritmes. Dat is hier een organisch verhaal, ik volg vooral mijn buik. Die plek waar ook dat kindje groeit, dat later helemaal kan verder groeien op jouw melk. Ik blijf dat fantastisch vinden.
Om maar te zeggen dat ik een boek geschreven heb. Het gaat over borstvoeding, het is met een kwinkslag en heel veel herkenbare getuigenissen. Je kan het overal kopen, maar ook hier.
Want met vloeibaar goud, doe je niets fout.
(PS: GRATIS CADEAUTIP VOOR MOEDERDAG voor slechts 24.99)