Omdat mijn lief nog een paar verlofdagen van 2012 moest opwerken voor het einde van maart, is hij de voorbije weken een aantal keer thuis geweest. Dat was ongelooflijk aangenaam. Ik hoefde me niet te haasten op het werk, onze kinderopvangrekening gaat een pak lager liggen en Basiel heeft zich te pletter geamuseerd.

Ik moest hem wel niet overladen met karweitjes, want iedereen weet dat je met een kind van 9 maanden (dat vaak niet veel zin heeft in een namiddagdutje) niet echt veel gedaan krijgt. Maar de stapeltjes was die ik klaarlegde (met instructies per stapeltje) waren toch altijd gedaan. En soms zelfs de afwas. Als ik thuiskwam, was het huis meestal wel een ontplofte kinderspeeltuin, maar als de mannen zich geamuseerd hebben, kan ik daar best mee leven. Bovendien heeft hij ook nog hard gewerkt voor zijn bijberoep (www.tomputers.be, maar hij krijgt er nog zijn eigen post over, wacht maar), dus ik heb geen commentaar.

En hoewel mijn vroege wekker enorm pijnlijk is, vond ik het toch nog zieliger dat hij op zijn vrije dagen even vroeg uit bed werd gezet door een brabbelend jongetje dat helemaal klaar was om aan de dag te beginnen.

Maar enfin. Waar ik wilde toe komen. Het eten viel wel nog altijd op mijn schouders. Dat is zo gegroeid. Ik sta op zich nog wel graag in de keuken, alleen niet altijd na een lange werkdag. En koken vind ik niet zo erg, maar die vreselijk opkuis achteraf. Hate it. Mijn lief kan zich uit de slag trekken, tenminste als u graag rijst met wortel, erwtjes en boomstammetjes eet. Of als hij naar een instructiefilmpje op het internet mag kijken. Stel u dat vooral voor. Koken met een youtube-filmpje. (Of bij uitbreiding: een hemd strijken, een fietsband plakken, een muur schilderen, een das knopen…voor alles trekt hij naar youtube. Heel grappig. En schattig.)

Maar gisteren was het anders. Ik kreeg de kans om te gaan sporten, mijn lief zou ondertussen een grote pot spaghettisaus maken. Ik was een klein beetje ongerust toen hij vragen stelde als “Moet ik dan olijfolie bij die gesnipperde ui doen of bakt dat vanzelf?” en “Doe jij nog kruiden bij die saus?” stelde. Maar uiteindelijk dacht ik, whatever. Je moet al heel veel moeite doen om spaghettisaus te doen mislukken. En hij had een youtubefilmpje, dus dat zou zeker in orde komen.

Ik blij als een klein kind dat ik in het midden van de week echt kon gaan sporten (soms ga ik ook zwemmen, maar mijn badpak is al even vermist). En zo een beetje zweten, dat kan zo’n deugd doen! Het was dan ook een verschrikkelijke teleurstelling toen ik na 20 minuten moest afdruipen. De fatburning-leraar is namelijk nooit komen opdagen. Nadat ik het academische kwartiertje nog wat verlengingen had gegeven, ben ik maar weer naar huis gegaan. Maar ik ben toch naar  de sportzaal gefietst, dat is ook al iets he. (Soms moet ge blij zijn met kleine dingen, quoi)

Opnieuw thuis mocht ik helemaal niks doen. Ik moest gewoon in de zetel zitten en naar Spoed kijken (dat ik een lang verhaal, dat van Spoed. Ik leg dat nog wel eens uit). Ondertussen lag een half uitgetelde zoon op mijn schoot met een flesje. En de spaghetti werd gewoon voor mij klaargemaakt.

De tafel werd zelfs gedekt, en niet op de gebruikelijke manier. Wij zitten meestal naast elkaar, zodat we een goed zicht hebben op onze spelende zoon en op het televisietoestel. (Ja, veroordeel ons maar, maar wij kijken vaak naar een opgenomen programma terwijl we eten. En dat komt niet omdat we niks meer tegen elkaar te zeggen hebben, integendeel. Dat is gewoon kei efficiënt. Ik ben namelijk fysiek niet in staat om in de zetel zitten en tv te kijken, ik doe dan altijd iets anders ondertussen) Maar plots werd de tafel tête-à-tête gedekt. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik dacht romantiek en al.

Tot.

“Ah ja. Ik ga dan sebiet met P. naar het voetbal kijken in de Plan B? Ok?”

(Goed gespeeld. I must admit.)