We moesten gisteren naar een huwelijk. En hoewel het al de zesde (!) keer was dit kalenderjaar, hadden we toch niet verwacht dat het zo’n avond  zou worden.

Basiel werd eerst opgehaald door moeke, die op doortocht was van de kust naar het binnenland. Daardoor hadden wij onze handen vrij om een restaurant te kiezen voor de avond. Mission Difficult. Er was namelijk een ceremonie om 17u en een dessertenbuffet om 22u. Daartussen moesten we wat tijd doden in de Vlaamse rand rond Brussel, vandaar de resto.

Vervolgens stapten we in de auto, richting ceremonie. Onderweg bleek het lampje van het oliepeil te branden, iets waar we ons toen nog geen zorgen om maakten. We stopten even in een tankstation, om roddelboekjes te kopen voor als er te veel tijd te doden was. En ook eens te kijken naar welke olie we eventueel in de auto moesten gooien. We reden daarna vlot naar onze bestemming (dat is relevant, want we deden het zonder gps – we are so oldschool), parkeerden vlot en vonden een plaatsje op een stoel in de zon, onder een prachtige boom en met een fantastisch uitzicht.

Daar waren we getuige van de allermooiste huwelijksceremonie die ik ooit gezien heb. Precies wat ik zelf in mijn hoofd had, voor als ik het ooit zou nodig hebben. Quod non, maar fantaseren is naar het schijnt niet zo ongezond. Niks kerkelijk, heel intiem, met humor en momenten waarop mijn buurvrouwen extra tranen moesten wegvegen omdat er alleen maar zakdoekjes met munt in de buurt waren.

Vervolgens dronken we nog een glaasje, trainden we onze buikspieren met hyperkomisch gezelschap en vertrokken naar ons restaurant.

We kwamen eerst een koppel Bulgaren tegen. Die zogezegd zonder benzine waren gevallen en zogezegd ook geen geld hadden om verder te rijden. Om een lang verhaal kort te maken: ik denk dat we ferm zijn opgelicht, mijn lief gelooft in de inherente goedheid van de mens. Kleine discussie aldaar, en een klein bedrag armer.

Daarna begonnen we ons plots toch zorgen te maken over het olielampje. Misschien toch even checken hoe dat precies in zijn werk gaat? Al snel bleek er helemaal geen oliepeil meer te zijn. Alles leeg, vrij acuut dus. We lazen nauwgezet de handleiding van de auto, telefoneerden snel naar een bevriende garagist en kochten olie (fucking duur man. We hadden nog niks gedaan en waren al 50 euro kwijt. Aan olie én ‘oplichting’). Ik hoef u niet te vertellen hoe ongelooflijk sexy mijn lief was, toen hij in zijn geweldig kostuum met de mouwen licht opgestroopt de olie aan het bijvullen was. Rrr. Jammer dat het een openbare parking was, klaarlichte dag en behoorlijk ongepast. Anders had ik vermoedelijk nog meer ongepaste dingen gedaan.

Maar goed, de auto deed het weer en we reden_alweer_bijzonder vlot naar ons geboekte restaurant. (En hoera, de auto is niet ontploft!)  Dat het eten niet lekker was, daar kunnen we doorkijken. Maar de wesp die via mijn linkeroksel de binnenkant van mijn jurk bereikte, was toch minder aangenaam. Ze prikte, liet wat gif achter en viel toen in coma op de grond. Mijn lief heeft het werk afgemaakt. (Ik bedoel, de wesp van het leven beroofd – niet ter plekke in het restaurant de angel uit mijn flank gezogen. Want dat had ook gekund)

Vervolgens gingen we voor de tweede keer naar het feest. Waar heel veel grappige dingen gebeurden waar ik verder niks over kan vertellen. Excuses, maar what happens at the wedding, stays at the wedding.

En het was dan wel zo’n avond. Wij waren wel veruit het best geklede duo. I am not talking identical raincoats, maar toch wel subtile matching. En gelukkig, dat vooral.

(En oh ja, de volgende dag moeten werken. Dat is niet ideaal.)