Ik heb iets meer dan 6 jaar op het St Pietersplein in Gent gewoond, in de Florbertusstraat. Vier jaar als Germaanse-student, één jaar als radio&televisie-student in Brussel (maar koppig in mijn stadje gebleven) en daarna nog anderhalf jaar als werkende mens.

Het was het eerste kot dat we ooit bezocht hebben. Ik was zo blij dat ik op kot mocht in Gent, dat ik meteen ja heb gezegd. Ik herinner me de taferelen nog zeer levendig. Ons moeke die huilend naar ons vake belde van op het koertje, dat we een kot gevonden hadden. “Amai, ons Fie wordt groot.” En maar wenen. Tante Chris die daarnaast alles argwanend stond te bekijken. En ik was euforisch omdat ik mijn handtekening onder een contract had gezet. Ik ging op kot.

Het was een redelijk groot kot, maar wel heel erg oud. Geen warm water, maar 2 stopcontacten, geen internet en lelijke meubels die bijna uit elkaar vielen. Schilderen was bovendien verboden. De keuken beneden was vies en lelijk, de douche was een verschrikking. Maar we hebben dat allemaal min of meer opgeknapt. We hebben meubels versleept en uiteindelijk zag het er allemaal goed uit. Het was gigantisch functioneel geworden na een tijdje, bureau/eetkamer/living/badkamer/dressing/slaapkamer zaten allemaal ingenieus in dezelfde ruimte. (Ik heb daar zelf een beetje van moeten afkicken, van alles zo dicht in de buurt te hebben). Mijn roos-rode kot. Zucht. (Zo is het vier jaar geweest, een liefdesbreuk heeft er daarna een groen-wit-beige kot van gemaakt. Veel beter en nog veel meer “een huisje”.)

Ik woonde daar wel heel erg graag. Omdat het gewoon fantastisch was om in Gent te wonen. Omdat het kei hard mijn eigen plek was die ik met beperkte middelen heel erg handig had ingericht. Toch begonnen bepaalde dingen tegen te steken. Vooral de muizen beneden. Ik heb verschillende keren in totaal hysterie mijn ouders gebeld omdat ik een muis was tegengekomen. Veel konden zij niet doen 100 km verder, maar soit. Maar ik durfde niet meer binnen of buiten. En dat is bepaald onhandig.

Sinds de verhuis naar het Casinoplein heb ik de Florbertusstraat nog geen halve seconde gemist. Een eigen badkamer is een verbetering waar ik nauwelijks een prijs kan op plakken. En ik heb mogen schilderen. Het casinoplein is trouwens zoveel beter op alle vlakken. Ik zal een andere keer nog wel eens een lofzang afsteken.

Een heel lange inleiding om te zeggen dat ik er vorige week passeerde. En licht zag branden bij J., die 6 jaar lang mijn bovenbuur is geweest. Ik heb aangebeld en J. heeft de sleutel naar beneden gegooid. Zoals vroeger. Ik ging naar binnen.

Het was overdonderend. De deur kraakte nog op exact dezelfde manier, de geur van het gebouw was zo vertrouwd als mijn lievelingsbroek. Toen ik langs mijn deur liep, was ik gewoon meteen weer student. Ik proefde de examenspanning en voelde de zweterige plakwarmte van blok en examens. A la recherche du temps perdu. Heel bizar.

Het werd nog meer bizar toen we op het kot van J. getuige waren van de jongen aan de overkant van de straat die met volle licht en open deur naar het toilet ging. We zagen hoe hij van op het toilet sinaasappelsap inschonk, dronk en zijn poep afveegde. Hij heeft ons niet gezien. Anders was hij zeker niet zo op zijn – gemak- geweest.

Toen ik de deur van de Florbertusstraat even later achter mij dichttrok, met de welbekende snok en plof, wist ik dat het waarschijnlijk de allerlaatste keer was. J. gaat verhuizen, ik zie hem nog wel op andere plaatsen. En ik hoef het niet meer. Het is met zes jaar bijna een vierde van mijn leven geweest, maar ik mis het niet. Niet de Florbertusstraat, niet de omkadering. Ik ben geen student meer, ik vind het leven nu veel gemakkelijker. Zo met op eigen benen staan en zonder examens.