De verjaardagsfeestjes van mijn lief zijn een traditie geworden. Bepaalde exemplaren hebben ondertussen een legendarische status, om propere en minder propere redenen. Een paar jaar geleden was er naast de traditionele kater ook een gelukzalig gevoel. Mijn lief liep de hele day after op wolkjes, omdat totaal onverwacht een oude vriend was opgedoken.
De eerste stap zetten na een verwaterd contact is niet gemakkelijk. Tom zou het misschien nooit gedurfd hebben, maar Benjamin (die per mail de uitnodiging was blijven krijgen) was gewoon binnen gewandeld alsof er nooit iets gebeurd was. Het mooiste verjaardagscadeau. Mijn lief zei het vaak maar ik zag het ook, dat maakte hem echt heel blij. Sinds die dag trokken ze weer naar elkaar.
Niet vaak, want met kleine kinderen/jobs/allerhande verplichtingen is het jammer genoeg niet eenvoudig om uren te stelen om op café te gaan hangen. Maar af en toe gingen ze eentje drinken, of samen iets eten, of pokeren met nog wat vrienden. Zelfs de kinderen samen zetten in de tuin terwijl de moeders met andere dingen bezig waren, behoorde tot de mogelijkheden.
Waar vrouwen elkaar de zotste details en gevoelens vertellen, is dat bij mannen vaak toch nog een beetje anders. Maar bij Benjamin kon hij zijn verhaal kwijt, en omgekeerd. Tussen de flauwe grapjes door, of course. Maar toch heel waardevol, hij keek er altijd naar uit. Naar Benjamin. En elk woord over hem was met bewondering en warmte.
Die zaterdagochtend was ik al voor het krieken van de dag beneden, omdat ik me niet goed voelde. De kindjes en de wereld sliepen nog, toen ik Tom naar beneden hoorde komen. Ik liep de trap op, om hem wakker te knuffelen. Zijn blik was glazig, hard, koud en vol ongeloof. Hij zei alleen maar: Benjamin is dood.
We hebben daar op de trap gehuild. Dan nog een keer in de zetel. Aan de keukentafel. In bed. In de auto. Op heel veel verschillende momenten overviel ons het ongeloof en verdriet. Nog steeds.
Zaterdag hebben we afscheid genomen van Benjamin. In een bomvolle zaal mensen, met een prachtige viering. Met applaus, met tranen, met een glimlach, met warmte, met liefde. Alles is liefde. Er is niks schoner dan mensen graag zien en niks is schoner dan graag gezien worden door mensen, maar er is ook niets dat je zo kwetsbaar maakt.
Tom gaat hem enorm missen, maar wij staan nog op een zekere afstand. Er is zijn vrouw, er zijn hun twee kindjes, hun ouders, familie. Hun verdriet achtervolgt mij al dagen. De afscheidsviering voelde alsof een vlijmscherpe bijl door je hart wordt gekatapulteerd terwijl datzelfde hart ook in een bedje van watten en warme handen ligt. Zo dubbel, zo hard, zo rauw, zo intens. De grens tussen leven en dood is flinterdun, net als de grens tussen verdriet en geluk.
We kunnen niet meer vooruit kijken, samen met Benjamin. We kunnen wel achteruitkijken, naar een prachtig mens.
Eigenlijk kijken we wel vooruit, maar anders samen.
So long Benjamin.
Wat een ontroerende, liefdevolle blog. Kwam binnen. 5 maanden geleden moest ik afscheid nemen van mijn man, de vader van onze jongens. Zo raak jouw typering: alsof een vlijmscherpe bijl door je hart wordt gekatapulteerd, terwijl datzelfde hart ook in een bedje van watten en warme handen ligt.
Veel sterkte met dit verlies. En fijn als de weduwe de komende tijd ook dat bedje van watten mag blijven voelen.
Oh Marlies, wat erg voor jou. Ik hoop dat jij ook een bedje van watten hebt. Sterkte x
Veel sterkte allemaal met het verlies van Benjamin. Ik voel de pijn, de liefde, het verdriet en het ongeloof in je blog. Zo oprecht. Dikke knuffel
oh neen, zo vreselijk voor jullie!
Flinterdun idd… Heel veel sterkte!
Ik was 8 jaar geleden ook zo’n achterblijver met jonge kinderen en snap dus helemaal wat dat doet met een gezin.
Het raakt me heel hard hoe je dit verwoord als vriendin van de man.
Veel sterkte voor jullie, maar vooral voor zijn hele dichte naasten!
Oh man, het raakt me zo dat er nog zo van die verhalen zijn. Knuffel x
Ik weet hoe het voelt, het is hier ook nog zeer rauw. Ik was zaterdag ook op de begrafenis van een goede vriend die veel te jong is overleden en een vrouw en drie jonge kinderen achter laat. Het laat me ook niet los. Het is zo oneerlijk. Ik kijk constant naar dat doodsprentje dat op de kast staat, en toch kan ik het maar niet vatten.
Sterkte daar ook x
Een binnenkomer, die jij heel treffend hebt neergeschreven. Iedereen die met verlies te maken heeft gehad, zal dit wel beamen.
Geen toeval denk ik dat Benjamin binnen wandelde op dat verjaardagsfeest. Volgens mij hebben een paar engelen mee een duit in het zakje gedaan om dit te laten gebeuren. Hoe verschrikkelijk het overlijden ook is, de hereniging, hoe kort ook, is toch een waardevol geschenk geweest.
Wat is het leven kort en inderdaad, zoals je zegt flinterdun. Daarom dat we er zo van moeten genieten, wanneer het maar kan.
Heel veel moed en troost aan het hele gezin. Ook aan de familie van Benjamin.
Veel sterkte!
Krop in de keel. Heel mooi verwoord!
Veel sterkte nog, ook aan de familie van Benjamin.
Kippenvel. Om jullie verhaal, maar ook omdat het zo doet denken aan het verlies van een van mijn lief zijn beste vrienden ondertussen twee jaar geleden.
Sterkte, aan jullie en aan de familie van Benjamin!
Zo triest…. Veel sterkte X
Sofie, ik wens jou, je man en je gezin heel veel sterkte xx