Het is bijna niet te geloven, maar op 26 maart 2010 postte ik voor de allereerste keer iets op dit platform. Dat betekent dat het binnenkort de tiende verjaardag is van Sofinesse! Ik vind het toch wel iets om even bij stil staan. Als ik even overschouw hoeveel content ik het laatste decennium verzameld heb, moet ik even slikken. Toch vrij indrukwekkend, al zeg ik het zelf.

Er is veel veranderd ook (en dan heb ik het nog niet over mijn eigen leven :)), want bloggen is niet meer zo geweldig in trek. Er is toch wel een grote verschuiving naar bijvoorbeeld instagram (ook bij mezelf), waar het allemaal een beetje sneller gaat. Het is hier dus soms een beetje rustiger (daar zijn ook andere redenen voor natuurlijk), maar ik ben toch blij dat ik nog altijd een plek heb waar ik uitgebreid mijn hart kan luchten, waar ik iets kan vertellen en duiden. Het is ook heerlijk om een persoonlijk archief te hebben van de laatste tien jaar, toch wel een intense periode in ons leven.

Enfin. Long story short: om de tiende verjaardag van deze blog te vieren, mogen wat andere mensen het hier even overnemen. Gastblogs, die op de een of andere manier gelinkt zijn aan mij of aan de onderwerpen die hier aan bod komen. Daarnaast volgt er nog een toffe give away op instagram en wie weet nog wel zotte dingen. Want zot zijn doet geen zeer, maar is wel gezellig!

De spits wordt afgebeten door Marie van De Kleinste Fee. Nu al bedankt! En het goede nieuws is, er volgen er nog meer!

10 jaar Sofinesse. Een analyse.

We kennen ze allemaal. Naast elkaar aan het kruispunt, twee donkere ronkende wagens, liefst van een Duits luxemerk, de bestuurders heimelijk naar elkaar aan het loensen en zich schrap zettend voor het groen licht. En dan… pedaal tot maximum indrukken en proberen de snelste te zijn.

Of wanneer je zelf met een sportieve maar correcte stijl een man voorbijsteektop de autosnelweg en deze voelt zich daarbij in zijn eer gekrenkt en wil je ook opnieuw weer inhalen. Of nog, de lichten van een opgezette 210PK-er die zich in je achteruitkijkspiegel boren en je rustige 130km/h rijstijl aansporen om als een haas het pad naar rechts te kiezen, terwijl er daar eigenlijk geen ruimte is.

Er is een deel van de mannelijke bevolking (we mogen niet veralgemenen) dat slechts de sleutel van een goed uitgeruste vierwieler in zijn handen moet gedrukt krijgen om plots zichzelf tien cm groter te voelen. Met de neus naar boven en de vinger in de lucht, voelen ze zich beter dan eender wie zich in een kleinere, lichtere variant verplaatst en komen ze op straat een evenknie tegen, dan wordt een krachtmeting gestart.

Toen ik moeder werd, ontdekte ik dat dit fenomeen ook een vrouwelijke variant kent. We worden moeder, staan bewonderend en vol liefde onze creatie gade te slaan in de wieg en plots gaat bij een deel van ons moeders ook die neus in de lucht. Een deel van de moeders schijnt het beter te weten dan de rest en kent over elk onderwerp het laatste medische of Wikipedia artikel uit het hoofd. Het vingertje gaat omhoog en de sport bestaat erin om ter snelst een oordeel klaar te hebben over die moeders die, om welke reden dan ook, een andere keuze maakten. Rond werk, voeding, slapen. Rond buitenschoolse activiteiten of schoolkeuzes. Altijd staan ze klaar met hun verpletterende mening en slagen ze erin om de andere moeders een schuldgevoel te bezorgen over hun keuze.

Toen ik moeder werd, kwam ik tot het besef dat een groot deel van het knagende schuldbesef om de keuzes die ik, na veel wikken en wegen, gemaakt had, me door andere vrouwen werden ingefluisterd. Schoon- of grootmoeders, crèchedeur-openhouders of schoolpoortpolitie, er werd altijd wel eens iets fijntjes opgemerkt.

Als een man in zijn té grote wagen die op een kleine Japanse vierwieler neerkijkt of de bakfietsmama voorbijsteekt en bedenkt dat hij het toch maar wel lekker gemaakt heeft in zijn leven. Alsof een deel van de moeders bij het uit haar buik duwen van haar kind, een stukje mededogen mee heeft weggeperst.

Toen ontdekte ik, wars van alle vooroordelen over social media, dat er ook een warme Instagram community bestaat. Waar moeders eerlijk kunnen zijn. Waar we eens mogen klagen, terwijl niemand daarmee in twijfel trekt dat jij die kleine bubbel(s) uiteraard graag ziet. Waar het leven getoond wordt zoals het is: mooi en soms zwaar en lastig. Moeilijk en vol twijfel maar ook hartverwarmend en deugddoend.

De blog van Sofinesse volg ik al bijna tien jaar. Via Instagram binnenkijken in haar leven kwam er later bij. Velen met mij volgen haar. Zonder oordeel, maar steun gevend (de trollen nagelaten). Niet altijd zeggend dat alles goed komt maar geduldig door de moeilijke momenten swipend, hopend dat ze inderdaad alles kan verwerkt krijgen en dat ze de moeilijkheden te boven komt, maar zonder haar dat altijd te moeten zeggen met een belerend vingertje.

Sofinesse is een deel van de warme Instagramcommunity. Waar we moeder mogen zijn zoals we willen. Waar we voor of tegen borstvoeding zijn maar door Sofie tenminste zeker goed geïnformeerd zijn. Waar we mild leren zijn voor elkaar… en zo hopelijk ook leren mild te zijn voor onszelf. Daarom, Sofie, een welgemeende dank u wel.