Dus ik heb net een halfuur aan de monitor gelegen. Niet omdat we de verlosafdeling al een keertje wilde bezoeken, maar om zeker te zijn dat Hugo wel in orde is. Ja, gelukkig.

Het zit zo. Ik ben vrijdagavond op de parking van Nostalgie onderuit gegaan. Gewoon gestruikeld, vermoedelijk zelfs over mijn eigen voeten. Ik ben niet echt op mijn buik gevallen, het ging ook zo snel, maar ik heb mezelf wel een serieuze por gegeven met mijn elleboog. In mijn buik. En eigenlijk wist ik niet zo heel zeker of ik niet op mijn buik gevallen was.

Ik was een beetje in paniek. Maar een zwangere buik is een groot stootkussen en ik ben ook niet echt van het paniekerige type. En ik wil al zeker niet voor het minste geringste naar de dokter bellen. Ik had niet echt pijn en ook geen bloedverlies of zo, dus we zouden maar afwachten. Niet veel na de val voelde ik nog duidelijk beweging, dus ik dacht dat alles goed ging.

Maar toen werd het vrijdagnacht en zaterdag. En zondagmorgen. En toen gebeurde er niks meer in die buik. Mijn lief vroeg bijna om het halfuur of ik nog niets gevoeld had en ik begon aan alles te twijfelen. Een duidelijke beweging kwam er niet. Hoe hard ik ook probeerde stil te liggen in de hoop dat er iets kwam. Er kwam niks.

En toen was het zondagmiddag en konden we het niet meer uithouden. We hebben naar een vriendin gebeld die vroedvrouw is, en die zei “Ga gewoon naar de materniteit. Even aan de monitor en je bent gerust. Ze gaan u daar zeker niet scheef bekijken.” Wij dus met een bang hartje naar Sint Lucas. Met een heel bang hartje.

We zijn gelukkig goed opgevangen. En ze bekeken ons inderdaad niet scheef. Ik ging meteen aan de monitor. En de opluchting toen er een duidelijk harttoontje verscheen was immens. Ze hebben ook nog drie keer mijn bloeddruk gemeten en ik heb ook nog in een potje geplast, maar alles was in orde. Thank God and Jesus and all the rest of them.

Ondertussen zijn we al een keer op de verlosafdeling geweest, heb ik een arbeidskamer langs de binnenkant gezien en zijn we nog eens bevestigd in het goed gevoel dat we bij het ziekenhuis hebben. Ik heb wel een beetje onder mijn voeten gekregen dat we zo lang gewacht hebben. De volgende keer gewoon direct komen, zeiden ze. En vanaf nu moet mijn moederboekje altijd en overal mee naartoe. Lesje geleerd.

Maar man. Ik ben zo blij dat alles in orde is. Dat kleintje is nog niet geboren en ik ben er al zo aan gehecht. Ik niet alleen trouwens, mijn lief gaat een toppapa worden.