Al is het ding met bevallen natuurlijk, dat zoiets meestal totaal niet volgens plan verloopt. Behalve bij een keizersnede of inleiding heb je totaal geen idee wanneer het precies gaat gebeuren. Dat is natuurlijk een deel van de fun, maar kan praktisch al eens ambetant zijn.

Ik word bijvoorbeeld echt lastig over dat domme systeem waarbij je een week kan verliezen als je voor je datum bevalt en nog aan het werk bent. Maar ik kan ook troosteloos worden over hoe kort 15 weken zijn als er nog een baby full time aan je borst hangt (en dan heb ik het nog niet eens over wat zelfstandige vrouwen moeten doormaken, die korte tijd is echt gruwel) en hoe wij daardoor toch heel ver van de natuur staan. Maar bon, daar gaat het hier niet over.

Er is een soort van plan, omdat ik het al een keer gedaan heb en nu nog beter weet wat ik wil (en vooral: wat ik niet wil). Het basisopzet is niet veranderd: ik wil zo natuurlijk mogelijk bevallen. Dat betekent voor mij dus zonder epidurale, zonder onnodige medische inmenging, zonder een bed met beugels en ga zo maar door. Iedereen doet het zoals ie wil, maar ik zou het liefst daarvoor gaan (als er niets verkeerd gaat he, dat besef ik heel goed).

Nu kunt ge u afvragen waarom deze trezebees dan niet gewoon thuis bevalt, maar daar zijn drie redenen voor: mijn lief voelt zich daar niet goed bij (een soort van onveiligheidsgevoel als er iets zou misgaan), vanwege een complicatie bij mijn vorige bevalling kom ik niet in aanmerking en last but not least: ik vond het geweldig om een paar dagen in het ziekenhuis te liggen. En omgekeerd polyklinisch bevallen, dat is nog niet uitgevonden lijkt mij. Ziekenhuis dus.

Maar er komt dus wel een vroedvrouw aan huis tijdens de arbeid, die gaat ook het startschot geven om naar het ziekenhuis te vertrekken en blijft er bij tot de baby geboren is. Ik heb ondertussen ook twee sessies gehad met een vroedvrouw rond mindful bevallen van je tweede kind. Dat was compleet met weeën opvangen in verschillende houdingen en meditatie. Het was eigenlijk een cursus om ook met partner te doen, maar die ging van begin tot einde strijk gelegen hebben van het lachen. Ik ben dus maar alleen gegaan.

Ik ben erop voorbereid dat het serieus pijn zal doen, mogelijks helemaal anders zal verlopen dan de vorige keer (veel trager bv) of nog iets anders. Maar de voorzorgen die ik kon nemen, zijn wel genomen. Ik blijf wel twijfelen over dat bevallingsbad. Ik heb het ondertussen gezien (ow yeah, ook de rondleiding in het ziekenhuis gevolgd, waar ik vorige keer te laat voor was), maar ik weet het nog zo niet. Hopelijk kan ik tijdens de arbeid nog beslissen? (Er is maar 1 bevallingsbad, dus het moet vrij zijn). Maar op een vreemde manier heb ik er zelfs zin in. Raar? Ja, dat zal wel raar zijn.

IMG_3592

Het enige wat nog door mijn hoofd speelt, is wat we met Basiel moeten doen. Als het midden in de nacht is, wil ik die gewoon laten slapen. We zoeken dus mensen die het ergens in februari zien zitten om uit hun bed gebeld te worden en binnen het halfuur bij ons te staan om daar verder te slapen en ’s morgens Basiel naar school te brengen/te wachten tot er andere hulp onderweg is. Gentse vrienden of kenissen die dat zien zitten, mogen mailen/bellen/sms’en. Ik zal dan een proper excelleke maken om te zien wanneer je van wacht bent. Deal?

Dat, en eeuwige dankbaarheid. Of course.