Dat veel mensen een zeilboot huren om te gaan cruisen op de Adriatische zee in Kroatië, maar dat er geen mensen zijn die daarbij hun anker verliezen. Oh wacht. Toch wel. Wij. – Ik had niet verwacht dat het een probleemloze operatie zou worden, toen we besloten om het anker uit te smijten bij 62 meter diepte. Ik had ook gehoopt dat de stoere mannen naar mijn luide ‘stop’ zouden luisteren toen ik een rode streep zag verschijnen op het anker. Maar helaas. Enige tijd later lag het ding in het water. En om begrijpelijke redenen zijn we er niet achter gedoken. Duur grapje, dat wel. Maar ondertussen ook al echt een grapje. Waar ik mee kan lachen – een beetje toch.

Dat we zijn tegengehouden door de Bosnische politie. You don’t want that. Blijkbaar hebben ze daar ook al flitspalen uitgevonden en word je meteen aan de kant gezet. Gelukkig heeft P. zijn grootste smile bovengehaald, het historisch erfgoed bestoeft en spraken de agenten in kwestie niet bepaald vlot engels (en wij niet bepaald vlot Bosnisch). We got away. Gelukkig, want ik denk niet dat bloggen toegestaan is in de Bosnische gevangenis.

Dat roadtrippen helemaal niks voor Sofie is. Mooie dingen zien is de max. Maar als ik daarvoor op vakantie mijn wekker moet zetten en meer dan een halve dag in de auto moet zitten – terwijl de zon zit te lonken – dan hoeft het voor mij niet. Vakantie betekent op mijn gemak zijn, zonder klok leven, geen haast en doen waar ik zin in heb. Uiteraard was het fijn en hebben we hard gelachen, maar ik reis duidelijk liever met een zeilboot dan met de auto. Ik zou eigenlijk zelfs liefst nooit meer zo ver met de auto op vakantie gaan. 22 uur non stop rijden is niet aan mij besteed. Ik dacht werkelijk dat ik zou doodgaan. Nee serieus. Als in ik ga dit niet overleven. Niet slapen, 1600 km rijden en daarvan ongeveer 6 uur in compleet stilstaande file doorbrengen. Niet voor herhaling vatbaar zeg ik u.

Dat ge af en toe eens helemaal moet weg gaan. Om los te komen van alles. Om de dagelijkse zorgen helemaal achter u te laten. Dat genieten van de zon, van elkaar, van het leven ongelooflijk veel deugd doet. En omdat ik nu eenmaal een emo-kip ben, moest ik soms echt in mijn arm knijpen. Het is echt waar, dit geluk is echt.

Dat we in ongelooflijk veel landen zijn geweest. En ongelooflijk veel uren hebben doorgebracht aan grensovergangen. Om op onze bestemming te geraken zijn we via Nederland, Duitsland, Oostenrijk en Slovenië gereden. Vanuit Kroatië hebben we uitstapjes gemaakt naar Montenegro en Bosnië. Ik ben ondertussen ook nog moeten overstappen in Zwitserland, toen ik met het vliegtuig terugkeerde voor de begrafenis. Een meerlandenvakantie als het ware. Een record ook, voor mij.

Dat België dringend een wegenvignet moet invoeren. Ge hebt het ook nodig om bijvoorbeeld 10 km door Oostenrijk te rijden en bij de volgende tunnel moet ge dan alweer betalen. Misschien dat wegenwerken dan wat sneller verlopen. Of wat minder vaak moeten worden overgedaan.

Dat thuiskomen echt heerlijk kan zijn. De hele terugreis brandde ik van verlangen naar ons plekje. Met een bende op reis gaan is echt heel tof, maar ik vond het toch ook leuk om weer eens eventjes met ons tweetjes te zijn. Nu ja, eventjes. De rest van ons leven eigenlijk.

Dat het goed leven niet goed is voor de weegschaal. Dat het een serieuze shock was om achteraf de foto’s te bekijken en de harde cijfers van de weegschaal. En dat we nu dus overgeschakeld zijn op shakes, supergezonde voeding, kleinere porties en alleen gezonde tussendoortjes. En dat we al dat lekkere eten missen, maar dat het voor de goede zaak is. (Mijn lief is in dubio, want ook op mijn borsten zit er een cup meer – maar ik ben duidelijk. Die kilo’s moeten er snel weer af)

Dat ik het meest fantastische lief van de wereld heb. Ja, ge moogt allemaal ongelooflijk jaloers zijn want ik heb hier gewoon het beste van het beste in huis. Het was een emotionele reis (met de dood van oma), een moeilijke soms (met al dat autorijden) en een vermoeiende. En mijn vent blijft gewoon altijd lachen, lief en rustig. En grappig. Hilarisch zelfs. Hij is zelfs zo geweldig, dat ik het hem helemaal vergeef dat hij me bij al die romantische zonsondergangen nooit ten huwelijk heeft gevraagd. (zware knipoog)

En omdat ge het zo lief vraagt. Uiteraard ook wat foto’s.