Toen ik mijn lief leerde kennen, was hij bijna perfect. Enige minpunt: geen rijbewijs. Iets wat op 27-jarige leeftijd toch al in je bezit mag zijn. Meneer was er al een paar keer aan begonnen, maar vond het nooit nodig om het af te maken. Theorie was op zak, voorlopig rijbewijs was al aan verlengingen bezig.

Meneer vond dat niet nodig, een rijbewijs. Als je werk maar op 5km ligt en je hebt genoeg vrienden met een auto, heb je er zelden last van. En als je niet meer thuis geraakt met de trein, dan kan je nog altijd blijven slapen. Dat een auto overbodig is, daar kan ik me nog in vinden. Maar een rijbewijs heb je nodig.

Want toen kwamen de grapjes. “Hallo, dit is mijn nieuw lief T., hij heeft geen rijbewijs.” En dat ik ooit hoogzwanger alleen naar de kliniek zou moeten wandelen. Of dat onze goede vriend P. mij dan zou brengen en dat mensen zonder rijbewijs (mijn lief dus) te voet konden achter komen. Uiteraard too late for the show. Toen we beslisten met de auto op reis te gaan, kwam er plots druk. Ik negeer hier heel bewust mijn ‘gezaag’. Maar ja, ook de nodige sjotten onder zijn gat.

Mijn verbazing was dan ook groot toen ik twee maanden geleden bericht kreeg dat hij een datum had vastgelegd voor een rij-examen. Mijn verbazing was zo groot, dat ik bijna van mijn stoel was gevallen en even in mijn arm moest knijpen. (Stiekem dacht ik natuurlijk ook, hij ligt op de juiste manier onder de sloef, ow yeah).

Ik zette rijlessen in onze google-kalender, waar op de een of andere manier altijd iets tussenkwam. Op een zonnige zondagmiddag verplichtte ik hem toch om een toertje te maken op de parking van de Delhaize. U moet weten, op een zondagmiddag is er geen kat op de parking van de Delhaize. Eén kindje met papa en rolschaatsen en sporadisch een fietser. Op een voor de rest gigantische parking. Toen mijn lief begon te panikeren dat het ‘zot druk’ was op de parking (2 fietsters tegelijkertijd, wioew) en dat het onverantwoord was om hem daar te laten rijden, zag ik het niet meer zitten. En over twee maanden zou hij de baan op moeten met een examinator? Toen – zag ik dat niet gebeuren.

Maar gesterkt door de gedachte dat bevallen echt wel pijnlijk is en dat ik niet om de 500m zou moeten stoppen omdat er een wee was (ik aan het stuur), terwijl mijn lief met de fiets mijn valies zou komen brengen, zette ik door. Ik zocht al mijn rust en kalmte bij elkaar (niet mijn allersterkste kant) en verplichtte hem. En ik knutselde een L in elkaar.

 

Mijn lief is meestal heel erg rustig. Toen hij plots begon te roepen en te stressen, dacht ik even dat ik me vergist had van auto. Ik ademde diep en stuurde hem de weg op. Een paar toertjes rond de Blaarmeersen, veel gevloek. Ik bleef rustig ademen. Probeerde hem zelfvertrouwen te geven. Probeerde niet te laten zien dat ik ook niet geweldig op mijn gemak was.

De volgende dag moesten we naar Brugge. Inderdaad, de  E40 op. Om dat het rij-examen nog slechts vier weken van ons verwijderd was, verplichtte ik hem. Er kwamen allerlei verwijten mijn kant uit. Dat ik compleet onverantwoord was, dat we allebei zouden sterven, dat rijden voor zotten is, dat 120 km/h een belachelijk hoge snelheid is, dat invoegen zot gevaarlijk was. Dat soort dingen. Ademen Sofie. En doorgaan. Ik had beloofd dat hij maar tot aan de volgende afrit zou moeten rijden. Maar plots waren we in Brugge. Mijn lief was kletsnat van het zweet, ik was tien jaar ouder geworden. Maar ik wist toen, het zit er in.

Vanaf dan zijn we superveel gaan oefenen. Elke avond toertjes door Gent en Sint Denijs Westrem. Elke verplaatsing die we moesten doen, mijn lief aan het stuur. In het begin vroeg hij ‘mag ik al schakelen’, achter een tijdje begon hij zelfs al grapjes te maken terwijl hij aan het rijden was. Chill.

Parkeren heb ik evenwel uitbesteed aan onze goede vriendin i. Aangezien ik daar zelf geen held in ben, kan ik het zeker niet aan iemand uitleggen. Ik kan het zelf niet als de radio aanstaat of er mensen staan te kijken. Dus merci.

Vanochtend was het examen. Ik mocht niet mee. Ik heb nog geen acht jaar zelf een rijbewijs. Zeven en een klets, maar dat is dus niet reglementair. Ik heb al die uren naast hem gezeten, ik heb al die uitbarstingen doorstaan, al dat stilvallen, vloeken, te laat schakelen. Maar het was vriend P. die het examen mocht meedoen. Tss.

Vanochtend was het examen. Vanaf 6u liep hier al een stresskonijn, vanaf 6u45 twee. Ik ben beginnen te strijken, poetsen, opruimen, vanalles. Kon mijn zenuwen niet de baas.

En toen ging de telefoon. Vriend P. met een uitgestreken stem. “Ja, het was examen vandaag e”. I know. “Ja, hij heeft gedaan e”. So, what’s the verdict honey? “Tja.” Man, stop killing me. “Hij is erdoor!”

Toen ben ik beginnen springen. Van vreugde. En roepen.

Ik heb een lief met een rijbewijs.

Ik hoef niet te voet naar de verloskamer. Ik ben trots. Ja, ook op mezelf.