Het is een moment dat ik bij al mijn kinderen zo lang mogelijk wilde uitstellen. Het liefst gewoon tot ik er zelf helemaal klaar voor was, al weet ik tegelijk niet zeker of dat moment dan ooit wel gekomen was. Bij Rosalie was het niet anders. En toch ook wel.  Ik zal altijd ergens het gevoel hebben dat ik die drie maanden ziekenhuis moet goedmaken, maar ik moet me er bij neerleggen dat ik die tijd nooit echt kan inhalen. Liefde is loslaten, op een bepaald moment moet dat ook met een extreem prematuur geboren kindje.

Bij Basiel en Felix voelde de stap naar de werkvloer onmenselijk vroeg, dus ik was ik dolblij met de drie maanden extra (onbetaald) borstvoedingsverlof bij Rosalie. De lockdown breide daar nog een soort vervolg aan. Thuiswerken combineren met een baby is from hell and back, maar het voordeel was wel dat ze lekker dicht bij mij was. Door die lange tijd, voelde het wel iets makkelijker. Nog altijd te vroeg, maar niet meer elke dag huilen te vroeg.

Als je Rosalie ziet, zou je bijna vergeten hoe fragiel ze is. Maar ze is wel echt fragieler dan een voldragen kind. Iedereen moet een extern immuunsysteem opbouwen, wat automatisch gebeurt als je wordt overgeleverd aan de virusgalore van crèche of kleuterschool. Maar bij Rosalie is het toch nog anders, want zij mist een intern immuunsysteem. Dat is iets wat wordt opgebouwd in het derde trimester van de zwangerschap. Je weet wel, dat trimester dat zij in de couveuse heeft doorgebracht in plaats van in mijn buik. Dus ja, toch een pak fragieler. Geboren worden met onrijpe longen en weken zuurstof moeten krijgen, is een extra risicofactor. Doorgaans wordt aan premature ouders ook aangeraden om de stap naar kinderopvang zo lang mogelijk uit te stellen, precies om die reden. Rosalie is gestart een paar weken voor haar echte verjaardag.

We hadden onze voorzorgen genomen, want het is toch echt weer een grote stap. Normaal gezien neemt Tom een maand ouderschapsverlof in de grote vakantie, nu hebben we dat gespreid van half augustus tot half september. Op die manier kon ik mij concentreren op de heropstart op Howest, en Tom om op de start van Rosalie in de opvang.

Ik ben blij dat het op die manier rustig voor Roosje kan, maar toch ook een kleine steek in mijn hart dat ik het wentraject deze keer zelf niet kon doen. Ook heel opgelucht dat we opnieuw een plaatsje kregen in onze vertrouwde opvang, waar ook Felix heel gelukkig was. Vlak naast de school van de jongens trouwens, wat ook behoorlijk praktisch is in de ochtend- en avondrush. Dankzij het ouderschapsverlof van Tom blijft die gelukkig nog even uit. Het is ongelooflijk hoe relaxed het leven met kinderen is ALS er een ouder niet op het werk wordt verwacht, ALS een ouder altijd thuis kan zijn. Niet haalbaar helaas, maar wel stof tot nadenken.

Op maandag 17 augustus stapte Tom met mondmasker en gretige baby de opvang binnen. Het plan was om een uurtje te blijven, papa en dochter. Dat verliep heel vlot, dus de volgende dag mocht ze daar al heel even alleen blijven. Zo hebben we sindsdien uurtje per uurtje opgebouwd.

Maar eigenlijk was ze meteen vertrokken.

We waren allebei nogal in shock toen bleek dat ze daar de tweede dag zelfs al een dutje had gedaan. Het flesje afgekolfde melk was geen gigantisch succes, maar sinds ze het geven in een beker gaat het vlotter binnen. Ook de gemixte papjes vond ze maar niks, dus ze krijgt ook daar stukjes waar het kan. Het zakje reservekleren dat ik had meegegeven heeft daardoor al goed dienst gedaan. Een baby zelf laten eten is zalig, maar meestal wel een smeerboel. Bedankt uitvinder van de wasmachine!

Ondertussen zitten we al aan week drie. Ze is blij als we haar afzetten en ze is blij als we haar komen halen. Dus misschien was die kleine meid er wel meer klaar voor dan haar moeder.

Het is allemaal zo dubbel, want vorig jaar deze tijd waren de laatste zorgeloze dagen. Daarna stapten we op een vroeggeboortetrein, met een onbekend eindstation. We weten nog lang niet alles, maar voorlopig doet ze het zo verschrikkelijk goed. Uiteraard heeft ze wat snottebellen opgeraapt in de kinderopvang, maar daar blijft het voorlopig bij. We wachten met een heel bang hartje het winterseizoen af, maar weten ook dat ze dat sterker ingaat dan een jaar geleden.

Onze topdochter zit in de groep bij de Leeuwkes. Ideaal, want Rosalie is wel echt een leeuwin.