1 september. Een historische dag. De dag van het eerste leerjaar.

Onze zoon zit een beetje in een speciale situatie (met twee mama’s en twee papa’s). Dus wij stonden vanmorgen met z’n vieren (het lief, ik, de ex-vrouw van het lief en haar nieuwe vriend) klaar om hem uit te wuiven (eigenlijk zelfs met vijf, want Mano’s 1-jarig zusje heeft ook flink mee gewuifd). Over een gebrek aan aandacht mag hij alvast niet klagen.

De zenuwen stonden bij mij al even hard gespannen als bij de 6-jarige. Toen we nog even moesten wachten aan de schoolpoort, moesten we hem bijna vastbinden. Hij was niet te houden om terug naar zijn vrienden te gaan. De vakantie had duidelijk lang genoeg geduurd.

Ik moest helaas al snel vertrekken (anders hadden jullie geen regionieuws gekregen op Nostalgie vandaag en dat wilde je echt niet missen e :-)), nog voor de klas echt begonnen was. De echte start heb ik dus gemist. Ook niet echt een ramp, want er stonden nog drie ouders en Mano was veel te druk bezig met de speelplaats te verkennen om er last van te hebben. Maar ja, ik heb er wel nog de hele dag aan lopen te denken.

Naar het eerste leerjaar gaan is echt wel speciaal, je bent gewoon geen kleutertje meer. Vandaag ben je bij je mama, maar ik heb gehoord dat je al ‘ik’ kan lezen. En morgen ga je ‘maan’ leren. En tegen Kerstmis kan je alles lezen. Alles. En volgende week, als je weer bij ons bent, gaan we samen huiswerk maken. Je wordt groot, that’s for sure.

We mochten trouwens van juf E. even mee in het klasje gaan kijken. De plaatsen waren al verdeeld, op elk bankje lag al een naamkaartje. Op dat moment was er even paniek. Want naast Mano lag geen naamkaartje met de naam van zijn beste vriend Mauro, maar wel eentje met de naam Yana.

“Oh nee, ik moet naast een meisje zitten. Eikes, naast een meisje.”

(Wedden dat je daar nog op terugkomt lieve schat, als je nog wat groter bent?)