Ik weet niet wat u zoal doet tijdens het weekend, maar hier zijn die dingen vaak redelijk gevuld. De laatste tijd was het er een beetje over. Ik was dus heel blij met een volledig lege dag, de dag die God daarvoor geschapen heeft. Maar daarover later meer.
Een weekend begint bij nader orde nog altijd op vrijdagavond. Het was een beetje te lang geleden, maar er stond nog eens een avondje theater gepland. Ik kom graag in het NTG, maar het lukt niet altijd even goed. Dat komt omdat ik te lui ben om zelf naar de goede voorstellingen te zoeken en vooral omdat ik dit jaar te traag was (een dag) om bij mijn vaste theaterpartner te bestellen. (Want u had al geraden, dat ik mijn lief met geen stokken naar het theater krijg. Ik denk dat hij nog liever doodvalt, serieus). Maar normaal gezien bestel ik dus met P., maar het ging wat te snel dit jaar. Geen abonnement in 2012-2013, maar wel af en toe een voorstelling meepikken.
Als u Platonov ook gezien zou hebben, dan vond u misschien ook dat er een paar overbodige personages waren (al is dat typisch Tsjechov) en dat er een paar acteurs gigantisch geweldig speelden, maar een paar ook net iets minder. Ik durf te beweren dat ik het zelf beter had gekund. Dus als de mensen van het NT Gent dit zouden lezen, ik kom heel graag auditie doen. Niet dat ik daar tijd voor heb, maar dromen mag. Het kriebelt echt ongelooflijk hard om nog eens echt theatergewijs op het podium te staan. Dromen dus. Na de voorstelling nog iets gaan drinken met de fijne mensen die naast mij de prikstoelen deelden (ondanks kousen ja), maar een beetje te kort. Ik was namelijk al uitgeput en de wekker ging de volgende ochtend zeer vroeg dat vervelende geluid maken.
Achteraf bekeken had ik me een beetje miskeken, en was ik zaterdag te vroeg ter plaatse. Ik had tot 7u kunnen slapen, ipv tot 6u30. De reden van opstaan was nochtans goed, want vriendin K. gaat binnenkort trouwen. Maar verder kan ik daar niet veel over vertellen. Het is moeilijk om over vrijgezellenfeestjes en trouwen te babbelen, terwijl je probeert de negeertactiek toe te passen. Stel u voor dat ik door er een halfjaar over te zwijgen, misschien wel eens verrast word. Not dus. Maar ik kan het proberen. Ondertussen geniet ik maar een beetje van de vrijgezellenfeestjes van andere mensen.
We hebben K. onder andere een zumbales laten geven op hakken, maar ook laten genieten van een heerlijke brunch (en wij ook, of course). De avondactiviteit heb ik aan mij voorbij laten gaan (ik leg nog wel eens uit waarom), maar het moet daar een gezellige avond geweest zijn bij Radio Modern. Ik was er ook niet helemaal klaar voor. Bij mijn laatste presentatie heb ik gemerkt dat ik dringend nog eens moet investeren in wat make-up. Misschien moet ik hier eens een kijkje gaan nemen. Speciaal voor vrouwen zegt de reclameregie, dus het zal wel waar zijn. En tegenwoordig ben ik wel fan van dingen vanuit de zetel bestellen. Om nog maar te zwijgen van het moment dat de pakjes geleverd worden. Toptijd! Ik hoop in ieder geval dat K. een topdag heeft gehad. (En dan heb ik het nog niet over die andere topdag die nog moet komen. Je weet wel, die dag die ik nooit zal hebben, maar waar ik verder_nooit_meer over zal zagen. Beloofd.)
Zondag was de rustdag. De dag waarop niks moest. De dag waarop ik voor het eerst in eeuwen niks hoefde te doen. De dag waarop ik aan de vermoeidheid die de laatste tijd diep in mijn lijf en leden woont, mocht toegeven. Wat ik dan ook heb gedaan. Na een lange nacht ben ik welgeteld twee uur wakker geweest. Om vervolgens opnieuw voor vier (!) uur in mijn nest te kruipen. En als u dacht dat ik daarna de slaap des nachts niet meer kon vatten, verkeerd. Ik heb alweer als een blok geslapen. Misschien toch eens bloed laten trekken, want ondertussen vallen mijn ogen alweer toe. (Misschien dat de werkdag van 11 uur daar iets mee te maken heeft wel. Ministers en zo, ge moet er niet mee inzitten. Maar toch een welgemeende dankuwel voor ons moeke die mij – en vooral Basiel – is komen depanneren.)
Enfin. Na mijn extreme middagdut zijn we nog wat gaan fietsen, hebben een slaatje gegeten dat veel te duur was voor wat het was en hebben genoten van Basiel die de show stal op een terrasje. Ik heb ook nog een cake gebakken (de eerste niet-mislukking!) en we hebben nog wat gerust. Aah. Rusten.
En toen was het weekend voorbij. Ik hoop dat het bij u even zalig was? (En misschien wat langer, want hier was het veel te kort!)
.
Over dat waar ge nooit meer iets over gaat zeggen (right!) en waarvan ge hoopt dat het vanzelf wel gaat komen als ge genoeg geduld hebt: ik wil uw dromen niet doorprikken, want misschien is diene van u heel anders dan diene van mij, maar ik wacht nu al 7,5 jaar. Soms komt dat een jaar niet ter sprake, soms geef ik eens een hint, maar ik heb ook al gewoon rechtuit gezegd ‘schat, ik wil graag trouwen, maar ik ga niet zelf het initiatief nemen, ik verwacht een deftig aanzoek en ik ga ervan uit dat ik geen tien jaar moet wachten’. Qua hint kan dat niet duidelijker zijn, toch? Awel kijk, we zijn dus intussen al 7,5 jaar, een huis en twee kindjes verder, en ik wacht nog altijd. * tikt met vingers op bureau *
Ah, het gaat over trouwen. Daar kan ik helemaal niet over meespreken want wij zijn in de rapte getrouwd omdat dat financieel beter uitkwam en het kon me geen ene moer schelen. Ik ben getrouwd in een jeansbroek, op het gemeentehuis van Sint-Denijs-Westrem, want dat van Gent zat vol trouwende koppels voor maanden ver. Mijn zus was getuige en kreeg de slappe lach toen ze de tweede naam van mijn vriend (die daarna mijn man was) hoorde. We zijn ook nog wat gaan drinken op café daarna. Mijn schoonouders waren kwaad dat er geen behoorlijk feest was. Maar zo’n feest was het verste van mijn zorgen. Een kleed, doe me dat niet aan. Ringen draag ik sowieso niet. En veel uitgeven om een avond lang verplichte nummertjes te doen voor mensen die ik heb uitgenodigd omdat dat hoort … ik denk dat ik nog liever een week lang buikgriep heb.
Maar ik heb begrepen dat niet iedereen er zo over denkt. Het verbaast me zelfs dat zoveel vrouwen verwachten dat hun man het initiatief neemt, op de ‘klassieke’ manier. Niks op tegen, hoor, ik gun iedereen dat wat hij of zij het liefste heeft. Maar toch: als je écht wil trouwen, met alles erop en eraan (of zelfs maar met de helft erop en eraan), dan zou ik dat ook gewoon zo zeggen. Geen misverstanden. Misschien niet helemaal zoals je op voorhand had gehoopt qua aanzoek, maar toch: de dag die er dan misschien op volgt, zal dat goedmaken. Denk ik.
Oja, en voor je denkt dat ik een verstandshuwelijk terecht ben gekomen: ik zie mijn man doodgraag, maar wij zijn allebei verre van romantische types. Nuchter genoeg in elk geval om ondertussen onze trouwdatum vergeten te zijn. (Ik kan die wel opzoeken in ons trouwboekje, dat dan weer wel.)
Ik denk dat je het niet zo goed begrijpt Veerle :-). Ik wil helemaal niet trouwen met alles erop en eraan (ik ben een gierige pin en zou daar heel moeilijk geld aan kunnen geven), maar toch wel een klein beetje iets van maken. Mijn lief is heel duidelijk. Hij wil gerust met mij naar het gemeentehuis wandelen en twee getuigen van straat plukken, maar hij wil geen ‘trouwdag’. Hij vindt het verschrikkelijk om in de belangstelling te staan. Hij weet perfect wat ik wil, want ik kan dat uiteraard gewoon zeggen. Maar hij wil dus niet. Als ik het hem vraag, zegt hij gewoon nee. Het gaat hier niet over misverstanden, het gaat hier volledig over onwil! 🙂 (En helemaal zonder ‘trouwdag’, dat zie ik dan weer niet zitten. Ik wil de mensen die ik liefheb, daar heel graag bij.)