We zijn een jaar later. Een jaar nadat het zwart werd voor mijn ogen, ergens op de derde verdieping van het Mediahuis. Ik heb ondertussen gelukkig een heel fijne nieuwe job gevonden, als docent radio bij Howest in Kortrijk. Ik ben enthousiast en dankbaar voor deze nieuwe kans. Meer dan dat, professioneel gezien lacht het leven weer.

Maar tegelijk blijf ik met een gigantische knoop in mijn maag zitten. Met een heel groot verdriet, met een grote ‘waarom’ mijn grote droom zo abrupt aan diggelen werd geslagen. Heel vaak rollen de tranen nog dik over mijn wangen, omdat ik het zo mis. Omdat ik het niet begrijp.

Zeker als ik zie wat er nu allemaal voor geweldige dingen gebeuren, kan ik alleen maar denken: deze Nostalgie en NRJ zouden nog veel beter bij mij passen dan wat de afgelopen tien jaar waren. Alles wat er toen in die kamer gezegd werd, houdt ondertussen ook geen steek meer. Want als er echt te veel DJ’s zouden geweest zijn, waarom worden er nu dan zoveel nieuwe mensen aan boord gehesen? Als ik echt een persoon ben van storytelling, waarom zie en hoor ik precies dat dan steeds meer gebeuren?

Ik ben niet rancuneus. Maar ik kamp wel echt met een enorm groot verdriet. Ik denk niet dat jullie echt beseften hoe verschrikkelijk graag ik radio maakte, en nog steeds. Ik denk eigenlijk niet dat ik dat zelf zo fel besefte, tot het van me werd afgenomen. Naar mijn gevoel op een unfaire manier, want zonder eerder overleg.

Ik probeer het – ook met professionele hulp – af te sluiten en een plaats te geven, maar dat is moeilijk in deze omstandigheden. Ik vind het antwoord niet. Ondertussen kwamen er alleen nog maar moeilijke vraagstukken vrij, op een heel ander level. Onmogelijke vraagtekens. Maar ook dat van tien prachtige radiojaren met een zwart einde. Het doet zoveel pijn dat ik zelfs niet meer naar de radio kan luisteren zonder te huilen.

Het komt wel goed met mij, hopelijk kan ik een aantal jonge mensen klaarstomen om richting het mooiste beroep van de wereld te vliegen. Hopelijk ook een paar richting Mediahuis. Maar tegelijk begrijp ik het echt niet en heeft het mij compleet van de kaart geveegd. Radio was – naast mijn geweldige gezin – mijn leven. De plek in mijn hart voor het vak is gigantisch, het is heel jammer dat daar nu ook een geweldig groot litteken op zit.

Veel succes met alle nieuwe uitdagingen daar. Ik wou dat ik er deel van uitmaakte, ik zou zo fier zijn als een gieter op het product.

If ever, dan weet je waar ik ben. Ik zit op een heerlijke plek in Kortrijk.