Even wat achtergrond. Om het voorval te kaderen.

Punt 1. We  gaan hier met sneltreintempo vooruit. Elke maand gebeurt er wel iets opmerkelijk. Toen we een maand samen waren, was ik jarig en hebben we voor de laatste keer geslapen op mijn appartement. (Lees: hebben we beslist om te gaan samenwonen. We durfden het toen alleen nog niet vertellen aan andere mensen, want die gingen dat zeker zot snel vinden. Enfin, dat hebben we ongeveer een week volgehouden.) Toen we twee maanden samen waren, hebben we mijn laatste spullen verhuisd. Toen is er nog iets speciaals gebeurd, maar dat is helaas niet geschikt voor publicatie. It’s a female thing, let’s say. Op drie maanden samen hebben we een huis gekocht. Mensen kunnen dus niet wachten op het volgende grote nieuws, er lopen zelfs al weddenschappen over wanneer ik precies zwanger zal zijn. Enfin. Gisteren waren we vier maanden samen. U voelt het al komen, something big happened.

Punt 2. Mijn lief heeft een kleine afwijking. Hij is redelijk ongelooflijk perfect, maar hij kan iets niet. Het gaat een beetje raar klinken, maar mijn lief kan niet plassen als er andere mensen bij zijn. Yep. Hij heeft plas-angst. Op zich is dat geen probleem, je hoeft meestal niet te plassen als er andere mensen bij zijn. Maar het zorgt toch ook voor grappige situaties. Pissijnen zijn immers not done voor hem. Want als er iemand naast staat, bekend of onbekend, dan lukt het niet. Dat betekent dus ook dat mijn lief op grote evenementen een halfuur staat te wachten in de rij bij de vrouwen. (Ja, ik heb hem daarvoor uitgelachen op de Antwerp Ten Miles). En dat iedereen dan denkt dat hij voor the bigger work gaat, terwijl hij gewoon een plasje wil maken. Rechtopstaand plassen is er dus ook niet bepaald vaak bij. Maar. Hij kan dus ook niet plassen als ik er bij ben. Ik vind dat heel onromantisch (don’t try to understand, ook dat is waarschijnlijk een vrouwending.) Maar geef toe, als er iemand is waarbij hij het moet kunnen, dan is het toch wel bij mij. Teken van vertrouwen en zo. Ik wil dat hij van alle mensen op de wereld bij mij het meest op zijn gemak is. Als plassen daarbij hoort, dan hoort plassen daarbij. Voila. (For the record, ik kan het wel)

Enfin, punt 1 en punt 2 houdt u goed in het achterhoofd, bij het volgende verhaal.

Gisterenavond stond ik nietsvermoedend mijn tanden te poetsen in de badkamer. Plots komt mijn lief binnen. Dat is allemaal normaal, dat gebeurt ongeveer 20 keer op een dag (niet dat ik mijn tanden poets, maar elkaar tegenkomen in de badkamer wel – voor u zich zorgen zou maken). Mijn lief begon ook zijn tanden te poetsen. En toen gebeurde het.

Plots deed mijn lief zijn broek naar beneden en ging hij op het toilet zitten. Gezien punt 2 begrijpt u dat dàt feit op zich al ongelooflijk hilarisch was. Ik proeste het al uit. Maar het werd nog beter. Want even later zei het lief:

(Ik schets even het plaatje: Broek op de knieën, lief op de wc, tandenborstel in de hand, tandenborstelschuim rond de mondhoeken)

“Ik heb net geplast. Dat is dus wel een grote stap in onze relatie”.

Ik kwam niet meer bij. Voor zeker vijf minuten.

PS: Gelezen en goedgekeurd door T. Brutin, alvorens op het internet te gooien. In het geval dat ge daaraan zou twijfelen.