De meeste lezers weten dat ik geen alcohol lust. Dus toen ik de vraag kreeg of ik een nieuwe cider van Carlsberg wilde testen, heb ik even getwijfeld. Maar mijn lief zei onmiddellijk: “Jaaaa! Ik voorzie wel een testpubliek” (lees: hijzelf vooral). Er werd dus een kist geleverd.

Omdat we toen net op vakantie vertrokken, had ik het ding laten toekomen op het werk. Daar hebben mijn collega’s zich dus twee weken lopen af te vragen wat er in die doos voor Sofie zat. En waarom er ook een geurtje aan zat. Want de cider zat in een kistje en was volledig omgeven door appels. En appels zien/ruiken er na twee weken in een kartonnen doos iets minder fris uit, laat ons zeggen. Maar de cider is goed aangekomen, dankuwel. Volgende opdracht: proeven op het juiste moment.

We passen de volgende twee weken opnieuw op het huis van vrienden. Zij hebben een dakterras en vanmiddag scheen de zon. Meer heeft een mens niet nodig. De goedgekoelde cider werd geopend. Mijn lief was op dat moment al aan het smullen.

Ik besloot om toch ook eens te proeven. Ge moet alles een kans geven, nietwaar.

En nu komt het. Pak u ne stoel. Ga efkens zitten.

Ik vond het zowaar lekker. Echt lekker.

Gene zever. Ik proefde geen alcohol. Maar lekker fris sparkling appelsap. Op een terras in de zon, een ideaal drankje. Of op een zwoele zomerparty. BBQ. Ik heb het helemaal opgedronken, met heel veel smaak.

 

Voor ik geproefd had, heb ik zitten nadenken over hoe ik dat hier deftig ging verwoorden dat ik het toch niet zo lekker vond. Maar dat was dus allemaal niet nodig.Want het is echt fris en lekker.

Naast rode wodka-appelkers, kunt ge me voortaan dus ook Somersby voorschotelen, als gij mij zou willen zat voeren. (Jaja i., en ik heb zelfs nog altijd geen Long Island Ice Tea gedronken)