De week is nog niet voorbij, maar vier dagen lijken mij voldoende om een eerste mini-balans op te maken. Hoe is het werkend leven met een kind? Hoe gaat het in de crèche? Kortom, wat hebben we deze week ‘heleerd?

*Dat het moeilijker was dan verwacht, maar ook makkelijker. Het is niet dat je zoiets als werken verleert. Een halve minuut nadat je bent binnengekomen, lijkt het alsof je nooit bent weggeweest.

*Dat drie dagen genoeg zijn om de eerste kinderopvangvirussen mee naar huis te nemen. Vanmorgen zat Basiel zijn neusje zo erg verstopt, dat hij amper kon drinken. Fysiologisch water is onze nieuwe held.

*Dat ik op dag 1 een kindje hoorde krijsen toen ik hem ging ophalen, op dag 2 een baby hoorde schreeuwen, op dag 3 een boeleke hoorde wenen. En vandaag een rustig ventje kon ophalen.

*Dat we met een emo-etertje zitten. Meneer wilde alle veranderingen duidelijk compenseren met meer eten. Veel meer dan mijn borsten kolvend kunnen voorzien. Vandaag was er (vreugdedans) een potje over. Het is nog maar de eerste keer, maar als hij blijft toekomen met drie flesjes (ongeveer 400 à 450 ml) dan kunnen we het trekken op borstvoeding tot Kerstmis. (Mijn complimenten aan mijn eigen borsten)

*Dat ik absoluut niemand voor het hoofd wilde stoten. Er is absoluut niks mis met flesvoeding. Maar ik wilde echt graag zes maanden borstvoeding geven, dat is alleen mijn verhaal. Ik veroordeel niemand, echt waar. Ik ben vooral heel boos omdat de borstvoeding eigenlijk fantastisch verliep. Dat het misging omdat ik fysiek niet bij mijn kind kan zijn, omdat ik nu eenmaal niet in Scandinavië woon.

*Dat ik doodop ben. En dat het wel de bruuske overgang zal zijn, maar dat ik toch denk dat ik dit niet echt lang volhoud. Ik wil heel graag een superwerknemer zijn, maar nog liever een supermama. Ik hoop dat er mogelijkheden komen omdat evenwicht te herstellen.  (Ai, en volgende week twee dagen de Vroege. Wekker om 3u30)

*Dat ik niet alleen ben. Ook Basiel komt doodmoe thuis. De hele dag wen(n)en en eten, dat is natuurlijk kei-vermoeiend.

*Dat ze vandaag al zijn reservekleren hebben moeten aantrekken. Meneer had een grote boodschap gedaan, tja. Dan hangt het al snel tot onder zijn oksels.

*Dat mijn lief een geweldige papa is. Hij brengt Basiel naar de opvang, terwijl ik al lang aan het werk ben. Volgens mij hebben die twee dolle pret ’s morgens. Ook al zingt hij de strofen van ‘Woutertje, Woutertje’ op geheel eigen wijze.

*Dat het huwelijk van mijn goede vriendin K. op geen slechter moment kon vallen. Dat we hem dit weekend moeten wegdoen (dus extra melk nodig en groot gemis) en weinig gaan slapen, terwijl ik al kapot ben. Maar dat ik ook uitkijk naar die hele romantische dag. (Merk op dat ik niks zeg over dat ik graag mevrouw Brutin zou worden. Ik ben daar over.)

*Dat ik ’s avonds tot niet veel meer in staat ben. Dat de wandeling van en naar de crèche daarom helaas de enige echte beweging is. (Damn, I need sports). En dat ik eens thuisgekomen niet veel meer wil dan met mijn ventjes dichtbij mij in de zetel zitten. Lees:  bijzonder weinig zin om te koken en andere huishoudelijke dingen te doen. (En voor u hetzelf opmerkt: ik kan perfect een blog schrijven in de zetel met mijn zoon op schoot)

*Dat ik er van overtuigd ben dat Basiel het bij De Muisjes ooit nog fantastisch gaat vinden. En niet meer mee naar huis gaat willen.

*Dat ik heel graag radio maak. En dat het ergens fijn is om weer bij de grote mensen te horen. Dat het missen overdag echt heel goed meevalt. Maar dat 5 dagen per week alleen avondknuffeltjes, veel te weinig is.

*Dat het still early days is.