Geen paniek. Het gaat hier niet over mijn politieke voorkeur. In dit woelige landschap weet ik het toch niet meer. Politiek is vandaag zelfs te mottig om nog woorden aan vuil te maken. Maar deze blog gaat gelukkig over belangrijke dingen: onze gatlelijke rode kast.

Doemme, ik had bij daglicht foto’s moeten trekken.

Het ding was hier al toen we dit huis kochten. Jammer genoeg.

Pas op, niets tegen de kast persoonlijk, want op zich is het wel een zegen. Het is een zwevend model van ZEVEN METER lang, wat een beetje compenseert dat we geen berging hebben. Dat ding zit vol met vanalles, we kunnen ze dus echt niet missen. De kast is trouwens volledig verankerd in de muur en we zijn niet zeker wat daarachter zit (mogelijks geen bezetting), dus de kast afbreken is geen optie. Willen we ook niet, want het is een kei mooi model.

Maar de kleur. Jongens toch, verschrikkelijk. Ik ben nooit fan geweest van het rood/oranje-gamma, maar dit is wel kei hard in your face. In combinatie met onze (ook niet zelf gekozen) zwarte keuken voelt dat veel te hard als een male nineties bachelor pad. Lie-lek. Motttig. Zum kotsen.

We wonen hier binnenkort drie jaar en die periode heb ik al ongeveer elke dag iets aan de kast willen doen. Maar meestal neemt mijn hoofd het over en besef ik dat er echt wel ergere dingen zijn dan een rode kast die je leefruimte domineert. Of dringender dingen die moeten gedaan worden in huis. Soms kan ik het zelfs even laten varen, maar altijd steekt het weer de kop op. Want door die fucking rode kast lijkt elke move om van onze living iets bijzonders te maken, op voorhand een verdronken kalf.

Ik heb me al vaak geรฏnformeerd, maar schilderen is een moeilijke en dure affaire. Zeker als ik er zelf aan zou beginnen. Want dat betekent dus ook dat er 14 (!!!!) kastdeurtjes moeten uitgevezen worden en na het schilderen weer bevestigd. En vooral: door de hoogglans-ondergrond is er geen garantie op succes. Als schilderen echt een goede optie was, dan zou ik voor lichtgrijs gaan. Neutraal en combineerbaar met veel dingen. (Ik droom daar dus echt van he, gene zever)

Maar nog liever zou ik de kast in hout hebben, om onze hele leefruimte te verzachten. Of helemaal wit is ook een optie. ALS HET MAAR NIET AFGRIJSELIJK ROOD IS.

Toen vorige week heel wat mensen eerder onze rode kast herkenden op Iedereen Beroemd dan onze geweldige smoeltjes (Basiel, Felix en ik โ€“ want Tom zou ik nooit zo ver krijgen om op tv te komen), is de haat weer serieus aangewakkerd. Ik kan het niet meer aan om op de kast te kijken, ze moet in een andere kleur.

Maar serieus, hoe pak ik dat aan? Ik besef dat het niet de eerste keer is dat ik erover blog. Maar ik heb het er echt mee gehad.

Ik heb ooit eens van die stickers in huis gehaald om erover te plakken, maar ik durf daar echt niet aan te beginnen. Ik heb echt hulp nodig. En twee dagen zonder werk en zonder kinderen (naar schatting).

Dus vertel mij ne keer internet, hoe los ik dat firstworld(interieur)problem definitief op?

 

(PS: Ik ben bereid tot samenwerking en uitvoerig veel reclame voor schildersbedrijven/designers/creatieve stielmannen. For real, ik verkoop mijn rode ziel)