- Hoe spannend en speciaal het is. Ik hoor geregeld dat mensen bij een volgend kind amper weten hoe lang ze zwanger zijn, maar dat is bij mij totaal niet zo. Ik vond elke zwangerschap even bijzonder en weet op elk moment precies hoe ver ik ben. Eigenlijk vond ik het de tweede keer zelfs nog specialer dan de eerste keer. Het nieuwe was er af en ik besefte precies nog meer hoe bijzonder het is. Het is deze keer – door de voorgeschiedenis én het besef dat het sowieso de allerlaatste keer is – nog zotter gesteld met de speciaalheid. (Vandaag precies 15 weken by the way)
- Bepaalde dingen verdwijnen dan weer compleet naar de achtergrond. Ik weet echt niet waarom ik eigenlijk een babykamer wilde voor Basiel, want het is de meest nutteloze kamer ooit gebleken. Tegen Felix waren we het gelukkig al afgeleerd, en deden we op dat vlak helemaal niets. Deze keer gaan we nog een versnelling lager denk ik. Wat heeft die baby eigenlijk nodig behalve borsten, kleertjes en pampers?
- Ik ga wel op zoek naar een deftige co-sleeper. Eigenlijk zot dat we dat nog nooit gehad hebben. Felix lag altijd tussen ons of in de schommelwieg naast mij. Maar nu wil ik heel graag dat extra beetje comfort. Over een kamer voor die derde baby zullen we het dan over een jaar of twee nog eens hebben. Waarschijnlijk pas op het moment dat ie zelf kan beslissen wat ie mooi vindt. De spare room wordt tot die tijd een vintage logeerkamer (Ik kan die bijna beginnen in te richten. Bijna.)
- Ik overweeg kraamhulp, voor de allereerste keer. De kraamtijd met Basiel was de meest fantastische periode van mijn leven. Ik heb me nooit meer in mijn sas gevoeld dan met één verse baby. Want het allerenigste waar ik aan moest denken, was dat kleine kindje. Aangezien ik met mijn borsten altijd alles bij had, trokken wij er heel veel op uit. Ik voelde me gewoon echt super. Maar toen kwam Felix en dat was een ander verhaal. Dertien dagen na mijn bevalling stond ik er helemaal alleen voor, omdat Tom toen net een nieuwe job had. Basiel moest om 8u10 op school zijn én Felix viel meestal pas rond 6u voor de eerste keer in slaap. Waardoor ik gewoon NIET sliep. In de namiddag moest Basiel alweer gehaald worden (doodvermoeid natuurlijk, want hij ging nog maar net naar school) en er moest ook eten en zo op tafel komen. Ik heb mezelf toen maar nipt van de verdrinkingsdood gered en wil dat deze keer vermijden. Tegelijk word ik nu al ongemakkelijk bij het idee dat er iemand in huis zou rondlopen. Maar goed, het is besteld.
- De interesse van de buitenwereld zou afnemen. Ik zei er onlangs iets over op mijn stories en kreeg enorm veel reacties van mensen die zeiden dat geen hond omgekeken had naar hun derde (en zelfs tweede) kind. Ik vind dat echt oprecht heel triest. Niet omdat ik kindjes maak voor de buitenwereld, maar wel omdat ieder kind (ongeacht de volgorde in het gezin) voor mij even belangrijk is. Dat is namelijk altijd nieuw leven, en dan ben ik echt altijd even enthousiast. Ik begrijp die mentaliteit ook niet zo goed. Het is bij mezelf ook nog nooit opgekomen om voor een tweede, derde of vierde kindje geen cadeautje meer te geven of kaartje te sturen (als we dat bij een eerste wel hadden gedaan). Als mensen in mijn hart zitten, dan hun kinderen ook. Allemaal. (Ik maak me geen zorgen trouwens, de mensen die om ons geven, die zijn er nu al. En op zich maakt het ook niet uit, wij zijn enthousiast, dat is wat telt)
- Dus ja, ik ga misschien wel all the way. Een mooi geboortekaartje, misschien zelfs een kleine (volledig vrijblijvende geboortelijst). Ik droom van een intieme babyshower met vriendinnen (nog nooit gehad), van leuke babykleertjes en alles wat erbij hoort. En de wereld mag daar van denken wat de wereld wil. Ik doe dit voor de allerlaatste keer en wil er ten volle van genieten. Sue me. (Zaterdag staat er trouwens een gender reveal taart geprogrammeerd op het verjaardagsfeestje van Basiel, voila sie.)
- We gaan wel nog altijd geen babyborrel geven. Sorry, ik hou gewoon echt niet van het concept. Het is iets waar de baby absoluut niets aan heeft, waar je als ouder volgens mij ook een beetje verloren loopt want niet echt de tijd om met iemand deftig te praten én bovendien kan het je ook nog eens een hoop geld kosten. “Maar dan bundel je al het bezoek”, hoor ik wel eens als argument. Prima voor jou, maar ik krijg echt heel graag mensen over de vloer. Als mensen de tijd nemen om tot bij ons te komen, dan neem ik ook graag de tijd voor hen. En nee, ik heb daar geen stress over, want ik maak geen circus. Het zou zelfs kunnen dat ik vergeet om je iets te drinken aan te bieden, maar dat is echt per ongeluk. Nemen het gerust zelf, drank staat in de frigo en de glazen in de kast boven de gootsteen. Niks officieels, gewoon zoals ik anders ook ben. Dat is dus niet de taartenbakkende host, sorrynotsorry. Ik ben bovendien niet te beroerd om te zeggen dat het niet past, of dat ik te moe ben of whatever. Ik doe niet mee aan belachelijke sociale geplogendeden, ik doe mee aan eerlijkheid.
- Ik heb me nooit druk gemaakt over mijn kinderen, en dat is nu niet anders. Ik ben op zich een enorm stresskonijn, behalve als het op mijn kroost aankomt. Hoe meer kinderen in mijn buurt, hoe liever ik het heb. Ik maak me zelden zorgen, ik stel mijn moederschap niet in vraag, ik probeer niet perfect te zijn, ik heb geen last van schuldgevoel: I go with the flow. In het moederschap volg ik altijd gewoon mijn buikgevoel, en dat werkt. Hoe het zal gaan als we binnenkort met vijf zijn? Hetzelfde als nu, maar met ééntje extra. Dat worden waarschijnlijk weer twee intense jaren met beperkte slaap, maar dat zien we dan wel weer. Ik heb daar alle vertrouwen in.
- Ik heb wel minder vertrouwen in de zwangerschap, het is gewoon anders. Ik ben niet bang of zo, maar het is gewoon echt anders. Ik ben ouder (ik wilde eigenlijk nooit kinderen na mijn 35ste, ik wilde ze allemaal lang daarvoor, zie mij nu) maar vooral: mijn baarmoeder is niet meer in topconditie. Ik heb nog altijd het syndroom van Asherman, er zitten littekens op ongunstige plaatsen. Het blijft spannend wat dat met de rest van de zwangerschap en bevalling zal doen. Maar dag per dag. And so far, so good.
Maar dat is mijn gevoel, misschien denk jij er wel totaal anders over?
Toen ik een ex-collega doodziek met een borstontsteking op haar babyborrel zag staan, wist ik: dit doen we nooit. Wij hebben het dus 2 keer op jullie manier aangepakt. Veel intiemer, veel gezelliger en helemaal niet het gevoel dat het ons zoveel stress of tijd heeft gekost. Want wie ons graag ziet, weet hoe we mensen ontvangen. Geen verplichtingen of verwachtingen dus.
Blijf lekker genieten en je zin doen de komende tijd!
Die interesse v de buitenwereld bij een 3e kindje herken ik jammer genoeg wel. Terwijl het bij ons ook echt een mirakelbaby was en we er superblij mee waren, kregen we weinig felicitaties bij de zwangerschap en weinig positieve. Maar ik heb er ook dubbel en dik bewust v genoten omdat ik ook wist dat echt laatste keet was. Bij 3e ook voor 1e keer kraamhulp gevraagd met inderdaad dat dubbel gevoel, niet graag dat iemand mijn werk deed maar langs de andere kant zou ik echt niet geweten hebben hoe ik ze alledrie genoeg aandacht had kunnen geven. En voor de rest ben je bij eem 3e baby echt veel relaxter: niks moet volgens de boekjes, gewoon gevoel volgen vanaf dag 1, minder snel ongerust, borstvoeding ging vanzelf… Nog eens een dikke proficiat, ben zo blij voor jullie. En geniet er maar dubbel en dik van want bij een 3e gaat alles nog veel sneller!! (Mijn 3e start in september met school, help, wanneer is dat gebeurd, hij is naar mijn gevoel net geboren).
De topopmerking bij ons dessertkindje was toch de volgende: “ Huh, een derde? Je hebt toch al een jongetje en een meisje? “
Tip: babybedje van ikea waar 1 zijde van af kan, Ideale co sleeper om heel lang bij mama te slapen :-).
https://www.ikea.com/be/nl/p/sundvik-babybedje-wit-00248567/?gclid=CjwKCAjw0tHoBRBhEiwAvP1GFbYgIEMvw6bnSFJOJrrQ2Dk4-ekEmCUiIfbl3H6rV3Nb3-f5ZpvdfBoCKKYQAvD_BwE
Ik wist al van heel vroeg dat ik 3 kindjes wou… mijn man had iets meer overtuiging nodig. Uiteindelijk waren er 4 zwangerschappen voor nodig. Dat de 3de misliep maakte mij bij de 4de angstiger. Iets wat ik ervoor nooit had.
Maar nu die kleine sloeber er is, geniet ik met volle teugen. Alles puur op moedergevoel. Het feit dat de 2 oudere wat in leeftijd schelen (9 en 6) maakt dat ik best wel wat hulp krijg en er altijd iemand is om die kleine te entertainen wanneer de huishoudelijke klusjes roepen.
De eerste vraag die ik steevast krijg van mensen die me nog niet gezien hebben na de bevalling “ale zo 3, dat is toch druk he!” maar ik vind dat best meevallen. Was hij niet zo een moeilijke baby geweest die eerste 5 maanden (als in nooit langer dutten dan 30min en ‘s nachts nooit langer slapen dan 2u) dan hadden we zijn aanwezigheid mss niet eens gemerkt in huis 🙂
Minder cadeautjes mss wel, maar uiteindelijk heb je ook al zo veel dus wat maakt het uit. Ik merk dat ik bij de 1ste ook nog veel van wat vagere kennissen kreeg maar die contacten zijn door het niet meer kinderloze leven toch wat meer verwaterd. Enkel de echte goede vriendschappen blijven over en die waren helemaal in de wolken met nummertje 3.
Een babykamer heb ik nooit ingericht. Ook nooit gesnapt eigenlijk. Hier hebben ze tot hun 2 jaar bij ons op de kamer gelegen en ik denk dat nummer 3 dit ook zal doen. Daarna zullen we de kamers verdelen zoals de oudsten het wensen. Voorlopig staan ze te popelen om met 3 samen te slapen. We zullen zien hoe dat evolueert 🙂
Een co-sleeper was ook iets wat ik bij de 2 andere niet had. Uiteindelijk hebben we 1 zijkant van het ikea-bedje gehaald en staat dit tegen ons bed aan. Met bijna 8 maanden op de borstvoedingsteller gaat voeden zo heel vlotjes ‘s nachts. En is hij wat ouder en minder te vertrouwen dan zetten we die zijkant er gewoon terug aan.
En niet vergeten…”en nu hopen op een meisje zeker?!”
Hier mama van 3 héérlijke meiden, druk maar de max!
Jullie gaan dat kei goed doen!
Lap een meisje 😂 Dikke proficiat!
Ik ben zo blij dat jullie wens uitkomt en er een derde kindje bij komt. Gezien je medische omstandigheden zou ik ook bezorgder zijn hoor.
Proficiat en geniet van je zwangerschap.
XXX
Groot gelijk dat er geen babykamer nodig is maar een cosleeper kan ik je wel aanraden …ook al lag mijn jongste meer in mijn bed dan in zijn cosleeper.
Wij deden wel een babyborrel. En ik kreeg ook bezoek want het hoeft toch niet of/of te zijn. Maar de eerste weken was ik wel altijd zo moe en graag in mijn bubbel, dus dan hoefde al dat bezoek nog niet. Maar de kraamhulp vond ik wel geweldig. Ik kroop wel met mijn kindje in de slaapkamer in bed als ze me stoorden of ik stuurde ze op boodschappen. Maar continu een propere living/keuken , volle frigo, verse stoofpotjes op het vuur en kraamkost om in te vriezen, een oppas als je eens een deugddoend bad wil doen, morele support als er net een huiluurtje is en een verse cake iedere keer je bezoek verwacht….geweldig! Of ze kunnen je andere kinderen van school ophalen als je babietje net op dat moment hoogdringend maar op dooie gemak wil bij jou drinken. Ja echt, kraamhulp da’s een gerief hoor. En als je niet meer op camping living woont kan je ze ook ontwijken als je geen gezelschap wenst.
Voor de babyborrel: nee de baby heeft daar niets aan uiteraard, ook niet aan het thuisbezoek. Maar met een hele uitgebreide familie die heel ver woont is zo 1 moment wel leuk en dan is het een beetje een gelegenheid voor een familie reunie en vaak ook een vriendenreunie van groepjes vrienden die elkaar anders te weinig tegen komen. Maar soit, da’s geen must eh, ik vond het zelf wel leuk, maar ik heb daar dan ook geen tralala over gemaakt of over gestrest. Gewoon een leuk moment om samen te komen en een glaasje te drinken.
Groot gelijk met dat moederschap go with the flow. Ik weiger ook te piekeren over mijn opvoedkundige gaven. Ik zie ze graag en doe mijn best.