Als ge denkt dat het koteren in uw foef (wat een binnenkomer he) gedaan is nadat het kind eruit gekomen is, dan hebt ge het mis. Een paar weken na datum mag je nog eens teruggaan voor een postnatale check. Vorige keer resulteerde dat in een curretage, omdat er nog stuk placenta was achtergebleven. Deze keer verwachtte ik weinig problemen.

Alles bleek ook in orde. De echo-camera die wel heel erg op een simplistische dildo lijkt (forgive me, deze blogpost is getinter dan de bedoeling was) had helemaal geen problemen gespot, dus we konden gelijk verder gaan tot het plaatsen van een spiraal. We lachten allebei wat af, de gynaecologe en ik, want het was toch nog niet zo lang geleden dat ik haar schone parket een beetje had besmeurd. Dat waren nog al eens tijden, dat. Ze zei terloops dat het toch wel een beetje pijn zou doen met die spiraal, maar daar moest ik eens ferm mee lachen. Ik moest zelfs bijna lachen tijdens mijn bevalling zonder verdoving, toch tegenover die keer dat er drie eieren met bloedklonters op een niet zo fijne plaats aan mijn lijf hingen.

Maar we konden er mee lachen dus, tot op het punt dat ik “ja” zei op de vraag of ik het allemaal nog eens zou zien zitten. Zeven weken na mijn droombevalling ben ik de lastige zwangerschap zo goed als vergeten. Mijn hart zou het hele proces zelfs met plezier nog eens willen overdoen, maar mijn verstand zal me wel intomen. En als dat niet werkt, is er nog altijd mijn lief.

Maar ik wou dus gewoon vertellen dat ik met de maxi-cosi op bezoek was bij de gyn (man, wat haat ik dat ding. Maar een draagdoek is nogal moeilijk als ge in de beugels ligt, vandaar). Achteraf bekeken had ik wel te voet kunnen gaan met de buggy, want er bleek een lift te zijn. En om het hele maxi-cosi sleuren te vergemakkelijken, werd ik op die manier buiten gelaten. Een hele nieuwe weg in het gynaecologisch centrum, die ik voorheen niet kende. (Al had die weg op bepaalde momenten in mijn zwangerschapscarrière best handig geweest)

We namen gezellig afscheid, want we zijn toch wel wat closer geworden met dat hele verhaal. Ik moet het gewoon onder ogen zien, ik zal voor haar altijd dat meisje met de gigantische aardbeien zijn. Maar ik drukte dus op 0, want dat is gewoonlijk het cijfer dat je naar de uitgang leidt. Niet hier blijkbaar. De glazen lift stopte op 0 en ik zag twee dingen: een deur waar privaat op stond langs de ene kant, een parkeerterrein een halve meter dieper dan de liftdeur aan de andere kant. Ik was duidelijk fout, hier geraakte ik niet weg.

Wacht, misschien geraak ik wel weg via -1? Misschien is dat de manier om de lift nog een halve meter te doen zakken, zodat ik naar de parking kan? Helaas. Ik kwam weer uit in een privaat stuk, waar mensen ook bezig waren (het leek me kine, maar ik ben niet zeker). Ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten, in de hoop dat niemand me had gezien. Wie kan er op haar 31^ste nu geen lift bedienen?

Ik probeerde nog een keer 0, misschien had ik de vorige keer iets gemist? U merkt op dat ik ondertussen al voor derde keer op een neer ging in deze bizarre lift. Mijn tweede ontmoeting bij 0 (ik ben zelfs heel even uitgestapt) bracht me weer nergens. Tenzij bij de brandtrap, maar ik denk niet dat de gynaecologe dat bedoelde met ‘het is makkelijker om langs hier naar buiten te gaan’.

Ik stond me daar ongelooflijk genant belachelijk te maken, zoveel was duidelijk. Ik zag geen andere optie dan terug te keren naar de plek waar ik vandaan kwam en buiten te glippen langs de gekende weg. De grote trap.

Dat is wat ik uiteindelijk deed, stiekem wegglippen via de trap, kei hard hopend dat ik de gyn ondertussen niet zou tegenkomen. Want volgens de verwachtingen had ik al lang in mijn auto moeten zitten, maar dat was mijn zeven keer op en neer gaan met de lift niet meegeteld.

Het was bijna goed afgelopen.

Toen bleek dat ik mijn autosleutel had laten liggen. Uhum.