Af en toe stap ik uit de comfortzone van de studio en presenteer ik ook evenementen voor een live publiek. Dat is een beetje gelogen, want ik doe dat eigenlijk al veel langer dan radio maken. Mijn eerste presentatie voor een groot publiek (meer dan 1000 mensen) dateert al van 15 jaar geleden. And counting.

Soit, ik was al geboekt voor een presentatie in Lummen voor de positieve zwangerschapstest. De organisatie had ook geen problemen met een bolle buik op het podium, dus werd alles in het werk gesteld om deze zwangere walvis heelhuids op de bühne te krijgen. Dat zag er ongeveer zo uit:

Ik probeer vanwege de aanhoudende vermoeidheid niet meer met de auto te rijden en al zeker niet van Gent naar Lummen, dat is om problemen vragen. Het werd dus een dubbele treinrit met een overnachting. Mijn lief vond dat ik mezelf wel mocht verwennen en zocht een sjiek hotel uit voor mij in de buurt van het station, maar ik ben een gierige pin en dacht me beter te voelen bij de anonimiteit van een hotel met veel kamers. Crime scene: Ibis hotel Hasselt.

Ik had beter geluisterd naar mijn lief, want ik kwam terecht op de kleinste hotelkamer die ik ooit in België ben tegengekomen. Not quite wat de brochure beloofd had. Maar ook geen ramp natuurlijk, mijn buik en ik pasten er nog net in.

De badkamer was wat anders. Om een claustrofobische aanval te vermijden, kon je die alleen maar gebruiken met de deur wagewijd open. Dat dat betekende dat ik alleen met mijn ogen dicht naar het toilet kon gaan om een confrontatie met een gigantisch spiegelbeeld te vermijden, nam ik er vlotjes bij. Dat de douche niet echt proper te noemen was en heel wat dingen zo versleten dat het vies werd, vond ik dan weer een beetje moeilijker. Ik kom trouwens ook niet echt toe met één kleine handdoek, maar dat kan ook aan mij liggen.

Uiteindelijk heb ik echt heel slecht geslapen, maar dat wil ik niet op het hotel steken. De voorziene twijfelaar lag best ok, maar ik miste mijn worst. Ik ben uiteindelijk een extra hoofdkussen gaan vragen, wat ze even later vriendelijk tot aan mijn kamer hebben gebracht. Het was bijna handig dat ik mijn bed niet uit moest om de deur open te doen.

De mevrouw aan de receptie zag er wel wat verward uit. Een uur nadat ik ingecheckt was, liep ik namelijk weer buiten met mijn rolvalies. Om een paar uur later volledig opgemaakt, met andere kleren en een bos bloemen weer binnen te komen. Ik wil niet weten wat ze dacht dat ik van plan was, maar ik denk dat escortegirl zeker in haar opgekomen is. Iets wat ze dan weer niet gerijmd kreeg met mijn zwangere buik, ik zag het haar denken.

Ik vond het allemaal best grappig, want ik hou enorm van hotelontbijten en dat hoogtepunt moest nog komen. Dat kon bijna niet misgaan. Of toch wel. In de categerie triestige ontbijtbuffetten, hoorde dit zeker thuis. Bovendien had ik wel wat schroom te overwinnen, want zo alleen ergens gaan zitten om te eten, ik ben daar niet geweldig goed in. Het is gelukt, ik heb het me zoveel mogelijk laten smaken en ben daarna naar boven gegaan om nog een beetje te werken en in te pakken. (Maar cornflakes die muf en plattekes is – not ok)

Toen ik even later aan de receptie mijn factuur vroeg en ze beweerden dat ze dat niet konden maken omdat de overnachting met een creditkaart betaald was, ben ik toch even boos geworden. Vreemd genoeg ging het toen plots wel. Ik denk dat het meisje achter de balie gewoon geen zin had om een factuur te maken. Ze heeft later wel mijn vergeten telefoon teruggevonden en bijgehouden tot mijn fantastische collega S. hem ging ophalen.

Bon, ik heb niet geweend omdat ik mijn mannen miste en ben flink geweest. Maar de volgende keer ga ik wel naar mijn vent luisteren en voor het duurdere hotel gaan. Want één ding is zeker, in het Ibis Hotel in Hasselt zien ze me niet meer terug.

In Hasselt wel, dat is een lieve stad. Netxt time logeer ik gewoon weer bij mijn even zwangere vriendin A. Dat was de vorige keer kei gezellig en het ontbijt was stukken beter!