Ik zou wel elke dag naar het theater willen gaan, maar helaas heb ik al een paar keer nee moeten zeggen als mijn goede vriend Peter (ik probeerde hem te taggen, maar zijn blog is niet meer online. Foei Radiofonisch instituut!) last minute vraagt om mee te gaan. In de week zeg ik bijna altijd nee tegen een activiteit na 20u ’s avonds, simpelweg omdat ik anders de week niet doorkom. En dan mag het nog zo leuk zijn, in the long run word ik daar niet beter van.

Maar vrijdagavond is een ander verhaal natuurlijk. Ik moest de volgende dag wel werken (zelfs 7 uur presenteren), maar niet met een wekker om 5u. Dat scheelt al een pak, als je pas om 10u op je werk verwacht wordt. Ik checkte even of mijn lief de kroost alleen aankon voor een avondje en zei enthousiast ja. Hoera! Hoezee! Hoera!

Dat ik zonder mijn fietsslot aan het NTG stond, werd gelukkig opgelost door het typische paar minuutjes te laat-gedrag van Peter. Ik kon nog bellen en vragen om een slot mee te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. We dronken er nog eentje voor de voorstelling, namen snel een selfie (ah ja, wij zijn allebei social media-beesten) en zakten weg in de rode zeteltjes.

Dit zijn de namen was zeker te pruimen, het kon alvast het fiasco van De Kerstentuin een klein beetje goed maken. Ik weet niet precies hoe lang het duurde, maar in ieder geval lang genoeg om mij af en toe van positie te doen veranderen. Die rode zeteltjes zien er geweldig nostalgisch uit, maar echt goed zitten ze toch niet. Ik had een rokje aan met kousen, en eigenlijk prikte de stof onaangenaam in mijn billen. Zo een rokje in T-shirt-achtige stof, met een beetje rek maar niet te veel. Je wil namelijk niet dat elke bultje getoond wordt, weetwel. Dat konden we misschien hebben op ons 15^de maar op de vooravond van mijn 32^ste verjaardag zijn those days for gone.

Anywayz. Ik wisselde al eens van been en van bil, en schuifelde af en toe een beetje op mijn stoel. Even de benen strekken is sociaal niet echt aanvaard in een theaterzaal, dus ik probeerde discreet te zijn. Ik voel mij precies altijd de enige die zit te bewegen, ik moet dringend eens aan de rest van het publiek vragen wat hun geheim is om een hele voorstelling onbeweeglijk te blijven.

Bon, de voorstelling was gedaan en we stonden op.

We waren alweer bijna aan de bar toen ik merkte dat mijn rok achteraan ongeveer op mijn knieën hing.

_That’s right, iedereen achter mij (kei veel volk) heeft mijn gat in nylon-kousen goed kunnen bekijken_

PS: De linkerkant van de zaal had de blote piemel toch al gemist, omdat de acteur in kwestie in een slechte hoek stond. Ik dacht, ik geef het publiek ook wat.

PPS: Peter, die vreemde giechel kwam dus daarom. Ik merkte toen waar mijn rok hing.