Basiel is nogal een papa’s kindje, ik ben er lange tijd niet aan te pas gekomen. Ik ben natuurlijk ook vaak met Felix in de weer, maar dan nog. Papa is zijn grote held, mama is vooral van tel als papa niet in de buurt is. Al begint er de laatste tijd wat verandering in te komen. Hij roept al eens MAMA in het midden van de nacht (vroeger was het steevast papa, wat in deze categorie misschien niet zo erg was) en hij vraagt al eens specifiek naar mij voor bepaalde activiteiten. Ik heb dus hoop dat het mij beloofde Oedipuscomplex er misschien toch nog komt.

Omdat hij wel eens een dagje exclusieve aandacht verdiende, had ik in de Paasvakantie een moeder-zoon-dag voorzien. Felix speciaal naar de crèche gebracht (vind ik niet zo gemakkelijk als ik eigenlijk thuis ben) en op pad gegaan. We moesten eerst nog boodschappen doen voor het marathonweekend, maar daarna lag de weg open.

Het oorspronkelijke plan was de Rozenbroeken, maar meneer was in de Paasvakantie al drie keer gaan zwemmen (met moeke, met opa en een keertje met mij) dat ik dat wat teveel van het goede vond. Ik had dan voorgesteld om naar de Blaarmeersen te gaan, maar het weer stak iets te veel stokken in de wielen. Toen stelde mijn lief voor om naar het park van Harry Malter te gaan, iets wat hij tijdens zijn marathontraining per toeval ontdekt had. Zo gezegd, zo gedaan.

Kort samengevat, Harry Malter is een familie die in 1978 de circustent bij elkaar gevouwen heeft om een vaste stek te zoeken. In Heusden (bij Destelbergen) brachten ze de circusdieren samen, in 1992 werd daar het attractiepark geopend. Park Harry Malter staat dus garant voor een kleine dierentuin (o.a. papegaaien, geitjes, kamelen, aapjes, stokstaartjes en ibissen), een speeltuin, een paddenstoelenbos en een circustent. Het is allemaal heel kleinschalig, maar een kleuter heeft ook niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Achteraf bekeken hadden we wel beter onze botten aangetrokken (gesteld dat ik die zou hebben), want onze sneakers waren al snel hun kleur verloren aan de modder. We keken wat naar de dieren en deden een verkenningsronde in de speeltuin. Dat is een belevenis, echt waar. Het lijkt alsof Harry Malter naar de solden is geweest in andere pretparken en daar alle afdankertjes heeft meegenomen. Maar geen kind die er wat omgeeft, speeltuin is speeltuin.  Het straalt een zekere tristesse uit, maar het is tegelijk ook charmant. Er is trouwens ook een spiegelhuis aan de speeltuin, vent, hebben wij ons daar een kriek gelachen. Basiel vond het heerlijk en ik ben daar verliefd geworden op mezelf in maatje 34.

Af en toe gingen de hemelsluizen open, dus ik was blij dat we hoorden omroepen dat er een circusvoorstelling was. We repten ons daar naartoe en kropen in de overvolle (maar droge!) circustent. De toegang tot het park is 12,5 euro (maar je kan ook seizoenspassen kopen), maar dankzij deze circusvoorstelling is het wel waar voor je geld. Geen Cirque du Soleil, maar wel een authentieke sfeer. De voorstelling is van een simplistische, bijna marginale eenvoud maar weet toch moeiteloos je hart te veroveren.

Want dat is Harry Malter. De circusdirecteur doet even later een clownsact met een fiets en rijdt na de voorstelling met het treintje door het park. De acrobaten hebben recht op een lidkaart van OKRA, maar toch slaagt hij er in om haar in handstand op zijn schouders te zetten. De dame van de suikerspinnen heeft ook een schminkstand in het park en blijkt ook nog een verkleedact te hebben. Waar haar dochter en kleindochter ook plots opduiken. En zo gaat het maar door. Het is geniaal, hartverwarmend en schrijnend tegelijk. Maar zeker de moeite waard om eens te doen met kinderen, zeker bij mooi weer.

Wij gaan zeker terug, al was het maar omdat Basiel de kamelenrit niet zag zitten en ik altijd al eens tussen twee bulten hebben willen zitten.