We waren op een hete zomerdag een muur aan het schilderen in de toekomstige kamer van Basiel en babbelden over hoe een droomvrijgezellenfeestje er zou uitzien voor vriendin Barbara. Niet veel daarvoor had ze een aanzoek gekregen en fantaseren kan geen kwaad, toch? Ik had er beter met een notaboekje naast gezeten, want toen we even pauzeerden – met de blauwe verf nog overal – vroeg ze mij plots en totaal onverwachts of ik haar getuige wilde zijn. Hallokes!

Natuurlijk zei ik ja. Aangezien mijn lief en ik hardnekkig in zonde blijven leven, probeer ik zoveel mogelijk mee te genieten van de huwelijken van andere mensen. Als getuige is dat van op een geprivilegieerde afstand, dus natuurlijk wil ik dat doen. Wat een eer ook! Het is een duo-baan trouwens, er is ook nog een andere getuige. Tot eind juli oefen ik minstens één keer per week op het vlot zetten van mijn handtekening, maar ondertussen moesten er ook andere dingen gebeuren natuurlijk. Zoals het organiseren van een vrijgezellen.

De clichés hebben we zo ver mogelijk buiten gekatapulteerd. Strippers, no thanks. Uitgaan en drinken, not really (we leven allebei in een permanent nuchtere staat, tenzij je van chocolade ook high kan worden). Verkleden en voze opdrachten doen, dankuwel en tot ziens. Niets van dat. Barbara wilde graag gezelligheid, lekker eten en een leuke sfeer.

Dankzij de fantastische tool die doodle heet, wisten de genodigden al een paar maanden dat afgelopen weekend het moment van de waarheid was. Dat wist Barbara ook, maar verder was het een geheim. Ik heb haar de afgelopen weken ook bestookt met kaartjes met geheimzinnige tips, stagiairs laten bellen met specifieke dingen die zeker in haar valies moesten en meer van dat. Ze vraagt zich waarschijnlijk nog altijd af waarom er extra sokken en badkleding nodig waren. Sorry, grapje.

Zaterdagmiddag ging ik Barbara samen met getuige I.  ophalen. Die laatste verklapte twee minuten later al per ongeluk dat we naar Antwerpen zouden gaan, maar voor de rest hebben we geen versprekingen meer gedaan. We reden naar een fantastisch appartementje op de Meir en verbruikten al onze calorieën door vier bakken Collect&Go, een massa valiezen en nog wat rommel van de parkeergarage 200m verderop naar de vierde verdieping te sleuren (geen lift, wel een fantastisch uitziet).

Eens geïnstalleerd, kreeg Barbara een hoop filmpjes te zien van ex-collega’s die Slimste Mens-stijl wat vragen voor haar hadden. Bij elk juist antwoord kreeg ze een kaartje met daarop een ingrediënt (ik heb eigenhandig bananen, Madeleintjes, boudoirs, peren, bananen en marshmallows getekend. Onder andere). Daarna gingen we samen die ingrediënten kopen in een naburige winkel. Bij het terug wandelen kregen we plots het idee om misschien ineens ook bruidskleedjes te gaan shoppen (wat doe je als je op de Meir logeert met een hoop meisjes?), maar helaas waren we om 18u10 een winkel binnen gestapt en werden we om 18u30 vriendelijk verzocht om het pand te verlaten. Ik heb het kleedje dus laten hangen, hoewel het volgens het gezelschap echt een dikke hit was. Ik kan het nog online bestellen, maar ik moet daar dringend over beslissen.

Daarna bleven we op ons superdeluxe appartement en kwamen nog wat andere gasten binnengedruppeld. Helaas niet iedereen, dankzij de bitch buikgriep. Aperitieven, ondertussen rustig koken en gezellig samen opeten. Gevolgd door een pyjamaparty met cadeautjes en een chocoladefondue als dessert (de met de filmpjes verdiende ingrediënten waar daarvoor trouwens). Ik werd door bruid en getuige ook verplicht een bad te nemen (met zicht op de Meir!) en mocht alleen in een groot bed slapen om wat nachtrust in te halen. Ik ben na een zalig blok van 5 uur ongestoorde slaap helaas wakker geworden van de buikkrampen (teveel chocolade?), maar verder was het heerlijk om eens niet wakker gemaakt te worden.

Toen de rest van de bende wakker was, zijn we gaan ontbijten. Allez, we hebben eerst wel nog wat liggen babbelen in onze pyjama. En mijn wenkbrauwen hebben en passant ook een professionele beurt gekregen. Daarna hebben we opgeruimd (viel mee hoor, echt waar!) en richting onze laatste activiteit getrokken. Barbara heeft nog een musicalopleiding gevolgd, dus met Grease konden we niet veel mis doen. Wij zakten samen met een zak paaseitjes in de rode zeteltjes van de Antwerpse stadsschouwburg.

En daarna was het gedaan. Terug naar de echte wereld. Ik hoop dat ik ‘mede-organisator topvrijgezellen’ nu ook op mijn CV kan zetten. En dat er eind jullie ook ‘beste handtekeningzetter op het stadhuis bij huwelijk’ bij komt.

En dan ga ik nu dat kleedje bestellen zeker?