Het stond in de sterren geschreven dat het een verschrikkelijke 35ste verjaardag ging worden. De omstandigheden zijn zo verschrikkelijk guur, dat feesten compleet niet aan de orde was. Mijn grootse plan was niet gewoon in het water gevallen, maar gewoon kei hard geschrapt.
Dat was dus buiten mijn fantastische vrienden en lief gerekend, die het weekend voor én na mijn verjaardag voor verschillende zotte verrassingen hebben gezorgd.
We zouden eigenlijk laat gaan nieuwjaren bij de meter van Felix. We zaten daar ook gezellig te keuvelen, toen er plots een babysit binnenwandelde. Ik wist niet wat er gebeurde, maar werd blijkbaar ontvoerd. De kindjes zouden daar blijven slapen en wij gingen ‘ergens’ naartoe.
Mijn verrassingsgezicht.
We reden naar een escape room in Sint Niklaas, waar vriendinnen Tine en Barbara ook plots stonden. Na een vrij vlotte ontsnapping werd ik verder ontvoerd naar een Italiaans restaurant. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kreeg ik daar een heleboel persoonlijke verjaardagsfilmpjes. Van vriendin Anke (die haar eigen feestje had die dag), van Walter Grootaers, van Coco Jr, van Lynn van Royen, van mijn ex-pluskindje Mano, van mijn schoonzus en -broer en van Gust de Coster. Zalige verrassing.
Als laatste kwam een filmpje van RIOT, met de boodschap dat zij mijn grote improplan toch wilden verwezelijken. Ik was van de wereld geblazen, van zoveel liefde en vriendschap. Overweldigend.
De volgende ochtend kwam de slag. Ik had me een avond geamuseerd en dat voelde zo verschrikkelijk dubbel. Ik vond dat ik het niet verdiende om zoveel aandacht en liefde te krijgen. Ik miste ook mijn familie, die niet in staat waren om mee te vieren. Want vieren is daar niet meer aan de orde. Super dankbaar, maar met een grote schaduw.
Op Valentijn zelf (=de dag) hoorde ik plots een heel erg luide “Mamaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa” van op de stoep. Felix en Basiel hadden nog een grote verrassing ontdekt: een heerlijk versierde fiets. Met 35 meter rode draad, met zoetigheid in mijn fietszakken, met ballonnen en flosjen. Ik heb nog even getwijfeld, maar ik ben uiteindelijk zo naar het station gefietst. Onderweg ook een paar keer proficiat gekregen.
Toen ik wat later het klaslokaal binnenstapte, hadden mijn studenten voor een verjaardagsliedje gezorgd. En die ene student die toch te laat kwam binnendruppelen, hebben ze dan wijsgemaakt dat iedereen mij drie verjaardagskussen had gegeven. Maar uitendelijk heb ik dus alleen van die ene drie piepers gekregen ;). ‘s Avonds hebben we met het gezin frietjes gegeten (de jarige mag kiezen!) en ben ik rustig in slaap gevallen in camping living, tussen het Bloomonboeket dat ik gekregen had van Barbara en de bloemen van mijn heerlijke lief.
Ik dacht dat het daarmee echt wel gedaan was, want het was al meer dan ik ooit had durven te dromen. Ondertussen had ik beslist om de grote improvoorstelling toch af te blazen, want het is gewoon te vroeg. Te veel mensen die ik daarbij wil zijn (nog?) niet in staat om er te zijn en ik kan het niet opbrengen om daar lollig te gaan doen op een podium.
Het is vreselijk eigenlijk, dat er zulke mooie dingen gebeuren, dat er fantastische mensen zijn die dat allemaal voor mij regelen en dat het toch niet helpt. Elke keer dat ik me echt amuseer, krijg ik daarna een extra dreun in mijn gezicht. Een emotionele weerslag.
Net op het moment dat het me weer allemaal boven het hoofd aan het groeien was, bleek dat mijn lief een heerlijk weekendje weg had geregeld. Met ons tweetjes naar mijn geliefde Wenduine, precies wat ik nodig had. We maakten lange wandelingen op strand in de zon, we schoven aan tafel voor een fantastisch Valentijnsmenu en sliepen in een fijne B&B. ‘s Ochtends hadden we nog eens de kans om samen te gaan lopen, wat supergezellig was. Je kan je niet voorstellen hoeveel deugd die zeelucht heeft gedaan. Het was precies wat ik nodig had.
Ik wil terug. Want die momenten hand in hand op het strand, was ongeveer de allereerste keer dat ik voor een paar minuten het gevoel had dat ik weer eventjes kon ademen. Eventjes.
Bedankt iedereen, bedankt voor alle attenties en verrassingen. Het cijfer 35 blijft moeilijk om verschillende redenen, maar deze zotte week draag ik voor altijd in mijn hart. Net als jullie.
Met een beetje vertraging nog een heel gelukkige verjaardag gewenst. Hoe lief dat zoveel mensen er voor gezorgd hebben dat je toch hebt kunnen vieren!
En die emotionele weerslag, dat lijkt mij heel normaal. Maar ook al voelt het als een extra dreun, ondertussen heb je wél een dag gehad waarop het – zelfs maar voor eventjes – “gewoon tof” kon zijn. En ook al zal je nooit helemaal vergeten, zo’n momenten gaan er beetje bij beetje meer komen en op een gegeven moment ga je je daar geen vragen meer bij stellen of je dat wel verdient of niet (want duh, tuurlijk wel!).