“Mannekes, wat een zomer is dit voor jullie!?” – Dat hebben we de laatste weken heel vaak gehoord. En inderdaad, het is een heel memorabele zomer. Er is veel gebeurd en serieus wat dingen zullen nog heel lang nazinderen of aanslepen. Maar de zomer was ook memorabel om andere redenen.
Het was ook echt heel schoon. De aanhoudende droogte werd hier soms plaatselijk opgelost door mijn persoonlijke tranendal, maar tegelijkertijd hebben we ook heel veel genoten. Ik zet de goeie dingen van deze zomer heel graag voor u op een rijtje. En voor mezelf:
Geen werk = veel tijd
Hoewel mijn ontslag nog altijd immens veel pijn doet en ik hulp ga zoeken omdat ik het alleen niet vlotjes geparkeerd krijg in mijn hoofd, is (een tijdje) niet op je werk verwacht worden ook een ongelooflijk cadeau. Want er vloeien een aantal dingen uit voort:
– geen opvangstress voor de kinderen (en de hele tijd bij hen zijn)
– heel veel uitslapen (ok, eigenlijk bijna elke dag. En we zitten collectief in vakantiemodus, het gebeurt niet zelden dat onze gasten pas rond 8u30 uit hun bed komen gekropen. Misschien zelfs 9u30. Dat gaat echt pijn doen volgende week)
– veel tijd met elkaar (ook al is dat dan in een wachtzaal van een ziekenhuis, je bent wel bij elkaar. Je kan lachen en praten, en komt soms tot verrassende gesprekken en inzichten.)
– Veel onverwachte momenten: tripjes naar Harry Malter, Gentse Feesten, Wenduine, de supermarkt, …We konden weinig plannen (er gebeurde altijd wel wat) en lieten het op ons afkomen. Die ‘leegte’ brengt je vaak tot mooie dingen, en dus ook tot mooie herinneringen. Ook al gaan ze het misschien niet zo concreet opslaan in hun jeugdanalen, voor onze jongens is dit so far zeker de zomer van hun leven.
Liefde en vriendschap
Ik mep al eens graag met een cliché, maar de afgelopen maanden hebben nog maar eens bewezen dat die spreekwoorden zichzelf niet hebben uitgevonden. “In nood kent men zijn vrienden”, dat is gewoon echt waar. Telefoontjes, berichtjes, mensen die uw huis komen poetsen, mensen die inspringen om de kinderen in noodmomenten op te vangen, kaartjes, bezoekjes. Noem maar op. Vrienden en familie – bedankt allerliefste fantastische netwerk.
Ook het wereldwijde web is fantastisch. Met het aantal lieve berichtjes dat ik gekregen heb, kunnen we een muur behangen. Echt ongelooflijk, vaak van volstrekt onbekende mensen. Wat ze ook beweren over de digitale sociale kilte, ik heb vooral heel veel connectie gevoeld.
Maar ook binnen de vier muren van ons gezin. We hebben elkaar heel veel geknuffeld, ondanks de zweterige temperaturen. We zijn heel vaak allemaal bij elkaar gekropen, gewoon omdat het zo voelde op dat moment en we geen enkele reden konden bedenken om het niet te doen. Ik heb vaak moeten huilen de afgelopen weken, maar soms ook van geluk. Zeker toen mijn lief zei dat als er één goed ding uit al deze miserie was gekomen, het was dat hij nog maar eens besefte hoe graag hij me zag. En dat is volledig wederzijds. Zo ne keer goed beseffen waarom ge voor elkaar gekozen hebt, dat is verschrikkelijk waardevol. Zeven jaar liefde, soms zo voelbaar dat mijn hart ontploft van geluk.
Varia/Allerlei/Vanalles
En dan zijn er nog van die kleine grote dingen die voor kleur zorgen, voor peper en zout in het leven van alledag:
– Ik heb yoga herontdekt. Het stond al lang op de planning, maar als vriendin N. me niet had meegesleurd, dan was ik nog altijd niet op de mat geraakt. Ik ga het daar nog uitgebreid over hebben. Maar verdorie zeg, wat doet dat deugd.
– Ik heb een fantastische nieuwe boekentas. En een fantastische nieuwe uitdaging. The next best thing, mijn passie doorgeven aan jonge (en hopelijk gemotiveerde) mensen. Zoek je nog een toffe opleiding: journalistiek Howest! Welkom!
– Zoveel gelachen. Er zit gigantisch veel humor in miserie. En het relativeert ook enorm, wat geweldig bevrijdend is. (Ik kon dat goed gebruiken, ik besef dat)
– Het was ongeveer altijd fantastisch weer. In mijn ideale wereld deleten we herfst en winter for ever, maar ik ben al heel blij met wat we gehad hebben.
Om nog eens met een cliché te meppen (sorry als je ondertussen al een half blauw oog hebt): count your blessings. Ik besef dat ik er een aantal heb waar weinig tegenop kan. En ik ben daar heel dankbaar om.
Rotzomer en topzomer, het ligt hier enorm dicht bij elkaar. We gaan 2018 niet snel vergeten. En deze van nature zwartkijker probeert heel hard om de goeie dingen mee te nemen, vast te houden en te koesteren.
Dat lukt aardig, dankuwel.
(Maar ik wil toch even zeggen dat het soms ook gewoon moet kunnen om je ‘problemen’ even te ventileren. Ook al zijn er altijd dingen die erger zijn. Dat is zo, maar dat wil niet zeggen dat dingen voor jezelf niet even heel erg moeilijk kunnen zijn. Ik heb soms het verwijt gekregen ‘dat het toch allemaal zo erg niet is, want er zijn ook mensen die doodgaan’. Ik vond en vind dat behoorlijk ongepast. Ik probeer die relativering voor mezelf echt te maken, maar ik hoef dat niet van anderen verwijtend te horen. Geloof me, het is echt heel veel geweest. Dit gezegd zijnde, ik ben altijd bluvn’ goan. En daar best trots op. Bovendien lees je hier – ook al lijkt dat misschien zo – ook niet altijd alles.)
ik vind dat ook, dat je dat moet kunnen ventileren, ik vind niet dat je klaagt…en ik vind het wel erg wat je meemaakt, er zijn veel ergere dingen, klopt, maar dat wil niet zeggen dat er geen “minder erge dingen” bestaan…maar misschien zijn die commentaren niet verwijtend bedoeld, maar oppeppend? (mij helpt dat echt veel, aan NOG ergere dingen denken) , in elk geval: ik was blij dat ik niet in jouw schoenen stond….er ging wel niemand dood, maar tof was/is het allemaal zeker niet…hier bij ons gaat de volgende wijsheid rond: op het einde komt alles goed, en als het nog niet goed is, dan is het het einde nog niet….succes niet en dus echt: komt goed!!!!
I’ve been there. Er ging niemand dood. En toch voelt het wel zo. Het is ook rouwen. Tijd heelt (bijna) alle wonden. Maar het zal wel even duren. Maar go you! Je doet toch maar ferm verder he! En die blessings… ‘t Is zo mooi! xxx
Wat mooi geschreven zeg! En het is zoals je zegt, soms moet je je problemen en zorgen gewoon eens kunnen ventileren. Maar ook heel knap dat jullie zo hard genieten van de zomer en tal van mooie dingen ontdekken en beleven. Ik wens je tonnen succes met die nieuwe uitdaging en hoop dat je nog heel van die count your blessings momenten mag beleven!
Niemand hoeft te oordelen over hoe jij je voelt bij je ontslag en alle andere dingen die gebeurden deze zomer. Sowieso gaat iedereen op een andere manier om met tegenslagen, en je droomjob kwijtraken doet pijn, punt. Zoals Iris zegt, dit is ook een vorm van rouwen.
Toen ik het moeilijk had, ging ik op zoek naar hulp, want ik zei altijd tegen mezelf dat er veel ergere dingen waren. Toen zijn de psychotherapeute dat er ook mensen waren in mijn situatie die hun bed zelfs niet uitkwamen. Ik draaide op het werk en thuis nog gewoon mee, en zij gaf aan dat dat al een hele prestatie was. Dus dat bleiten dat ik bijna dagelijks deed, was maar normaal vond ze.
Mooi geschreven weeral… hoop dat jullie betere tijden tegemoet gaan… ben er zeker van dat dat gaat lukken. Maar jouw schrijfstijl is altijd zo goed dat ik echt wacht op je eerste (hopelijk dikke) boek…
Mooi hoe je een zomer die zo negatief begon toch positief afsluit. Zoals je zelf zegt, count your blessings, dat plaatst alles even in perspectief. Ik wens je veel succes bij je nieuwe job! En rust in je hoofd, dat ook. xx
Superfijn een opsomming te lezen van positieve zaken.
Ik wil hier toch even kwijt dat ik één van degene was die op je instagram vroeg (toen je naar vragen vroeg), of je van nature niet negatief wat ingesteld bent?
Over doodgaan sprak ik dan weer niet, maar ik gaf je wel de boodschap mee dat je wat positiever in het leven zou mogen staan soms & dat de dingen soms niet zo erg zijn maar bij het leven horen. Dat is niet alleen de laatste weken, dat bedoel ik algemeen, maar je zegt het zelf dat je van nature een zwartkijker bent, dus diep vanbinnen weet je dat. Ikzelf ben van nature een absolute positivo en dat kan even vervelend zijn als een zwartkijker 😉
Je vindt dat ik moet werken aan de verpakking, maar zoals moeke Vee zegt, het is eerder oppeppend dan verwijtend en niet met de vinger wijzend, maar een mening hebben. Maar dat hebben we uitgepraat. 🙂 (denk ik)
Meer zelfs, ik heb er gisteren een blogpost over geschreven.
Het is dus bij beide blijven hangen 🙂
Misschien zijn er nog meer mensen zoals ik die je dat zeiden, dat weet ik niet. Maar voel me dus wel aangesproken 🙂
Ik heb er lang over nagedacht en denk nog steeds na over de psychologie rond bloggen, wat het losmaakt en teweegbrengt. Het is niet eenvoudig.
Gedachten van mensen zijn vreemde beestjes. En schrijven is ook nooit hetzelfde als praten. Er is geen intonatie, je ziet geen gezichtsuitdrukkingen, de gevoelens erbij zijn anders enz.
Problemen kan en mag iedereen uiteraard ventileren, dat doen we allemaal.
Maar af en toe moet iemand je zeggen ” Komaan, het is allemaal zo erg niet, er zijn ergere dingen.” Dan is dat inderdaad oppeppend. Die mensen merken dat je triest bent en denken dat je je hoofd niet mag laten hangen voor bepaalde zaken.
Meer niet.
We voelen ons allemaal wel eens slecht. En als we erover bloggen, dan vormen onze lezers een mening 😉
Dat is nu eenmaal zo….
WTF, “er zijn ook mensen die doodgaan”?! Jah, zo kan je natuurlijk altijd alles kapot relativeren…
Ik heb eigenlijk vooral de indruk gekregen dat het ja, heel lastig was (en verdorie, ontslagen worden op een job die je doodgraag doet, mag het efkes dat je het daar lastig mee hebt – nog los van al de rest? Ik heb het zelf nooit meegemaakt, maar vraag mij af of het nu echt zo moeilijk is om je te proberen inbeelden wat een impact dat op een mens en zijn zelfvertrouwen kan hebben?), maar dat je ook heel erg vasthield en genoot van het goede dat er was. Lijkt mij net een goede manier om er mee om te gaan: je verdriet uiten en ondertussen vooruit kijken.
Ik hoop dat je goede hulp vindt om met alles om te gaan en dat het goed gaat op die nieuwe job. Go go go! 🙂
Ik lees al enkele jaren mee, ik reageer nooit.
Maar, na wat Isabel hierboven zei voelde ik de drang om toch te reageren. Ik vind haar reactie niet gepast en haar blogpost over jou al helemaal niet. Ook al ken ik jullie beiden niet. Wie is zij om uit te maken wat erg is en wat niet? Waarover je mag klagen en wat niet?
Ik lees dat ze een positieve persoon is, maar uit de reactie lijkt eerder dat ze al jouw berichtjes negatiever leest dan ze zijn.
Ik vind jou helemaal geen zwartkijker. De reden waarom ik hier zo graag kom lezen is omdat ik net vrolijk word van jouw blogpostjes.
Jij kan vaak kinderlijk blij zijn met de kleine dingen in het leven, met het alledaagse, met zaken die voor een ander onbelangrijk kunnen zijn maar dat voor jou wel zijn. Daar geniet ik mee van en dan sta ik ook meer stil bij de kleine dingen.
Wat jij de laatste tijd doormaakte (waarvan wij uiteraard de helft niet weten, privé is privé) zijn niet zomaar zaken ‘die erbij horen’. Neen dat vind ik echt niet. Alsof het zomaar even wat ‘probleempjes’ zijn die wel even overwaaien?
En uiteraard zijn er ergere dingen, er zijn altijd ergere dingen. Maar moeten we daarom alles minimaliseren?
En ik vind het net goed dat je kan ventileren, het maakt jouw blog net ook zo écht. Hier niet steeds die prachtige happy gesponsorde plaatjes zoals op 50 andere blogs staan. Hier lees je échte dingen, herkenbare dingen, niet opgeklopt maar ‘het leven zoals het is’.
Doe zo voort, ik lees hier graag!
Heel erg bedankt voor je mooie woorden <3
♥
Je mag en je moet ventileren. En er zijn altijd wel mensen die het moeilijker hebben of die ergere dingen mee maken, maar dat betekent niet dat jij je hier niet slecht om mag voelen.
Ook al heb je een nieuwe job gevonden, ik kan me voorstellen dat het nog wel even zal blijven nazinderen. Hou je vooral niet in om erover te praten, want net dat helpt een mens verder!
het is jouw blog en daar schrijf je wat jij kwijt wil. Idem met alle ander sociale media.
En het komt allemaal wel goed met tijd en boterhammen (liefst niet te veel boterhammen uiteraard haha) zoals ze dat zo mooi zeggen…
Geniet maar van je drie mannen en van het ontdekken van je nieuwe job!
Helemaal correct 🙂
Ik las ergens: ‘als jij het zwaar vind, dan IS het zwaar’. Ieders draagkracht is anders, en waarom zou je dat niet mogen zeggen?
Ik vind het moedig om hier op je blog zo eerlijk en open over te vertellen.
Ik ben wel benieuwd wat uw studenten gaan vinden van uw bedverhalen 😜
Hehe, ik ook 🙂 ik sta ook in het onderwijs en neem het van me aan: studenten googelen iedereen waar ze les van krijgen … en verspreiden dan graag de info die ze vinden. Ik zou dus gaan voor de censuur hier denk ik 😀
Blij dat er toch ook gouden randjes aan jouw zomer zaten. Gelukkig maar.