Ik schrijf ondertussen al drie jaar over mijn leven. En over mijn lever, of wat daar op ligt. Er zijn in het verleden al reacties gekomen. But nothing like this. Ik was er me van bewust toen Knack belde met de vraag of ze het mochten publiceren, dat er het een en andere zou bewegen. Maar ik had – zelfs na 5 jaar in de media – dit nooit verwacht.
Ik krijg reacties van overal. Van vrienden, van kranten, van tv-programma’s, van familie, van collega’s, van volslagen onbekenden, van mama’s die hetzelfde voelen, van papa’s die zich herkennen, van mensen die boos zijn om wat ik schrijf. Dat is normaal, en ik kan daar tegen. Ik heb zelfs een reactie gekregen van Monica De Coninck, waarvoor mijn welgemeende dank.
Het is een gefundeerd antwoord, maar ook een vrij algemeen antwoord. Ik heb deze brief geschreven om de druk die op jonge gezinnen rust aan te kaarten, maar ik heb het verhaal ook helemaal naar mijn situatie geschreven. En ik krijg niet op alles een antwoord (waarvoor no hard feelings, ik begrijp dat). Ze raadt mij – en andere werkende mama’s en papa’s – aan om gebruik te maken van de systemen die er bestaan. Maar hoe dat invloed heeft op mijn verdere loopbaan, hoe ik het zonder de vergoeding moet stellen als zelfstandige in bijberoep en hoe dat allemaal maar een heel tijdelijke oplossing is, daar blijft het een beetje vaag. Er staan heel veel zinnige dingen in, uiteraard. Maar veel dingen worden ook genegeerd. En dat is ok.
Net zoals het ok is, dat mensen fulmineren tegen wat ik geschreven heb. Dat ik her en der een verwend nest genoemd word (iets wat ik tussen de regels zelf gezegd heb, ik weet dat ik het verdomd goed heb), dat mensen er van uit gaan dat ik een ambtenarenwedde heb (geen goede research gedaan, zeg ik dan) en dat ik keuzes moet maken. Ik weet dat ik keuzes moet maken. Maar ik vind dat die keuzes net iets te hard zijn, en dat dat niet zou moeten. Als onze maatschappij een andere visie zou hebben of een andere mentaliteit, dan was de waarheid misschien niet zo zwart-wit. Maar ergens in het midden.
Ik wil ook niemand afschrikken om aan kinderen te beginnen, want dat is het mooiste wat me ooit is overkomen. En zoals ik zei, we jongleren er ons voorlopig door. Ik wilde gewoon mijn angst even op tafel leggen en de dingen waar ik mee worstel. En dat zijn blijkbaar dingen waar veel mensen mee worstelen, als ik het merendeel van de reacties mag geloven. Het feit dat we onze zorgen al even samen delen, doet mij al echt deugd. En ik weet dat veel mensen het veel erger hebben. Daar heb ik begrip en respect voor, maar ik heb op mijn blog mijn verhaal verteld. Dat is het verhaal van velen geworden, en dat is ok. Maar verwijt me alle problemen van de wereld niet, dankuwel. Ik ben even op de barricaden beland en ik zoek daar – het is een constante in mijn en jouw leven – naar het evenwicht. Want als het nodig is, dan sta op de barricaden. Voor mij. En voor u.
Ik heb nog steeds geen oplossing. Maar het is ook vandaag, en nog niet morgen. En vandaag is het gelukt. Ik ga er van uit dat het morgen ook zal lukken. Maar dat weet ik niet zeker, want ik heb geen glazen bol. Ik probeer het halflege glas te negeren, ook al is dat niet mijn sterkste kant.
Er gebeuren fantastische dingen door deze storm. Mensen praten erover. Mensen lezen erover. Mensen voelen. En dat is het begin. We trekken de discussie open, zo kunnen we misschien iets betekenen voor de ouders van nu. Voor de kinderen van morgen. Voor iedereen.
Wie wil, kan hier blijven lezen hoe het allemaal evolueert. Geen idee wat of hoe het zal zijn, maar ik probeer dat allemaal ok te vinden. Geen idee waar deze storm naartoe leidt of wanneer hij zal gaan liggen. Ik probeer ondertussen ook om het schuldgevoel van me af te kloppen (wat veel mensen me aanraden, ik doe kei hard mijn best). Ik probeer om het juiste te doen.
Ik probeer.
En dat moet het dan maar even zijn.
Sofie, ik ben heel benieuwd hoe het in jullie geval zal evolueren. En uiteraard blijf ik hier lezen, ook als de storm gaat liggen. Succes!
Ik denk dat je dankzij Knack en DM een heel nest nieuwe lezers gevonden hebt…
En ‘t zullen de ‘lovers’ zijn die blijven plakken, niet de ‘haters’
Monica De Coninck heeft , vind ik, toch een punt : ze is niet tegen deeltijds werken, nee, maar zet vraagtekens bij het feit dat het bijna altijd vrouwen zijn die deeltijds werken. En soms ook lang nadat de kinderen de schoolbanken ontgroeid zijn. In theorie zijn we het er allemaal over eens dat dit best eens wat evenwichtiger verdeeld wordt. Tot manlief ook echt deeltijds of halftijds wil werken… en ook echt, in plaats van vrouwlief, eens dicht bij zijn kinderen wil zijn , of het later eens rustiger wil nemen.
Ja, maar in vele gevallen is er nog altijd de loonongelijkheid, als de vrouw minder inkomen heeft (wat bij de meerderheid van de gezinnen zo wel zal zijn), dan is de keuze wie deeltijds gaat werken, ook sneller gevallen.
Ik ben het helemaal met je eens Myriam en dat is volgens mij ook het punt van Monica De Coninck. Als het gaat over de zorgfunctie in het gezin wordt er in België nog altijd gemakshalve naar de vrouw gekeken. En als je dan voor lange tijd, want het duurt wel even voor je kinderen wat zelfstandig kunnen zijn, een stap opzij zet wordt de draad opnemen wel heel moeilijk.
Ook bij ons werd er naar mij gekeken en eigenlijk ben ik op den duur gezwicht onder de sociale druk. Daar betaal ik na een jaar of zes deeltijds werken, tien jaar thuisblijven, waarvan een drietal jaren in het buitenland, en en daarna een echtscheiding de prijs voor. Ook mijn pensioen zal zeker geen vetpot zijn terwijl mijn ex een mooie carrière annex pensioen heeft kunnen opbouwen. Er is nog veel werk aan de winkel voor mevrouw De Coninck en er moet dringend een mentaliteitswijzigingkomen in België, want die is er nog altijd niet echt.
Dat de keuze snel gemaakt wordt dat de mannen verder aan hun carrière kunnen/mogen timmeren, terwijl de vrouwen wat gas terug geven, hoeft écht niet zo te zijn. Mijn eigen vader is daar het beste voorbeeld van: hij was 12 jaar huisman en heeft mijn moeder alle kansen gegeven om voluit voor haar carrière te gaan. Nu werkt hij weer, deeltijds, omdat hij voor ons niet meer hoeft thuis te blijven en om wat extra centen te sparen (ook weer voor de volwassen kinderen, die begonnen zijn/willen beginnen met hypotheken).
Het is waarschijnlijk een mentaliteitsprobleem: toen, zoveel jaren terug, op een familiefeest velen het zot vonden dat hij thuis zou blijven, deelde hij aan allen ironisch mee: ‘Maar ik laat mijn vrouw toch voor mij werken?’ Het is een andere vorm van macho-denken, maar misschien moet die nog wat populairder worden (gesteld dat de mannen dan ook effectief het huishouden goed kunnen regelen). Het moet gezegd, hij kookte sowieso al de beste lasagne, dus ik ben nog altijd blij met de keuze die mijn ouders toen hebben gemaakt 🙂
Wat schrijf jij goed!
Kinderen is het mooiste wat mij ooit is overkomen! hoewel ik net als iedereen ook wel eens denk “hoe ga ik het nu weer doen draaien”. Maar het lukt, soms moeilijk soms vanzelf. Het is leuk om te lezen dat veel mensen met hetzelfde zitten
En merci om op de barricade te staan.
Laat je niet omverblazen, je doet het goed. Jij hebt inderdaad alle recht om op je blog te schrijven wat jij denkt en wat jij voelt, het is tenslotte jouw blog. En die keuzes: ik hoop dat ze zichzelf uitwijzen, van harte!
Dag Sofie,
Je schrijft inderdaad goed en vlot. Maar veel nuance schuilt er niet in zowel de pro’s als de contra’s. Ik wil je enkel waarschuwen : The world is constantly changing!
Je bent bij de bevooorrechten. Ik weet waarover ik spreek.
Good luck!
Waarde Sofie,
N.a.v. de mediastorm over Knausgard, schreef ik een column ‘Plichtsbesef’. Je kan die makkelijk terugvinden onder de rubriek ‘Andere teksten’ op mijn webstek. Je herkent het thema wel.
Courage!
S. Blé.
Alle lof voor je blog en je brief aan De Coninck, je schrijft wat velen elke dag denken en zich zorgen over maken. Maar er wordt weinig op jouw manier over gepraat. Noch op beleidsniveau, noch door jonge koppels onder elkaar: liever liegen de meesten voor dat het allemaal altijd prima gaat. Alsof je als jonge moeder je niet met de regelmaat van de klok afvraagt of je het eigenlijk wel ok vindt, wat je allemaal aan het uitsteken bent om alle ballen in de lucht te houden. You go girl, je weet je woorden goed te kiezen, en je denkt na over je keuzes. Jij komt helemaal op je pootjes. Good luck.
Goed gezegd!
Persoonlijk vind ik het vreemd dat er zo’n storm ontstaan is. Is dit niet wat we allemaal meemaken of meegemaakt hebben? 21 dagen vakantie is inderdaad niet veel. Omdat wij ook geen beroep konden doen op de grootouders, hebben onze kinderen dan ook enkele jaren het ene kamp na het andere gedaan, het ene wat beter dan het andere, maar alle toch best wel duur. Bovendien heel vermoeiend voor de kids.
Ook geprobeerd om 1 week samen vakantie te nemen, en de rest gespreid over de zomer, om de kinderen toch wat rust te gunnen, maar leuk is dat niet.
Uiteindelijk zijn we door de economische crisis gedwongen geweest enkele keuzes te maken – mijn vrouw is na haar zwangerschapsverlof weggesaneerd en is na enkele omwegen in het onderwijs terechtgekomen. En gelukkig doet ze dat heel graag, eigenlijk een beetje tegen haar verwachtingen in. Maar het probleem van de vakanties stelt zich gelukkig niet meer.
Maar alle sympathie, het is inderdaad niet eenvoudig. Of we ons, als maatschappij, niet de vraag zouden moeten stellen of dit wel houdbaar of wenselijk is, laat ik hier in het midden.
En ook: een ander zijn miserie maakt jouw geluk niet! Het is belachelijk en stom om te denken dat jij niet zou mogen zeggen waar het op staat omdat andere mensen het moeilijker hebben. Zo werkt het niet in ons hoofd.
Succes!
Ik steun je ook. Ben oma van 3kleinkindjes en 1 op komst.
Mijn dochters hebben allebei een diploma, en kunnen er niet zo maar een lange periode tussen uit. Zij zijn beiden minder aan het werken voor de kindjes. Belangrijk dat ze er wat meer bij zijn. Of het nu in hun jonge jaren of wanneer de kinderen wat ouder zijn, speelt eigenlijk geen rol. Op allerlei leeftijden hebben ze opvang en bij ouderen wat toezicht nodig. Ik ben zelf nog werkende voltijds. En spring bij waar nodig, en waar ik kan. Veel snipperdagen gaan naar hen toe, waar ik niet zwaar aan til. Jonge ouders zouden de mogelijkheid moeten hebben, om stappen in hun loopbaan terug te zetten, omdat de opvoeding zo belangrijk is in onze maatschappij. Vrouwen zetten hier meestal een stap terug. Wat zien we nu. Wanneer ze niet gehuwd zijn, relaties op de klippen lopen, wat ze zelf soms niet in de hand hebben, ze minder werken. Het heeft allemaal een weerslag op het latere pensioen. Kinderen zijn belangrijk!
Beste Sofie,
Vanmorgen ook de discussie toevallig op de radio een stukje gevolgd, net als op je blog en in De Morgen. Sympathiek dat Monica de Coninck reageerde, maar ook jammer inderdaad dat ze wat in algemeenheden en clichés blijft steken.
Ik hoorde haar nu opeens zeggen dat jonge gezinnen misschien teveel willen, zo reageren een heel aantal lezers/luisteraars ook. Maar ik vind dat er nogal een tegenstrijdige boodschap wordt afgegeven: enerzijds moet je onafhankelijkheid en een grote carrière nastreven, anderzijds mag je niet alles willen. Terwijl dat ‘alles’ toch vooral draait om de combinatie ‘werk en gezin’ en hoe dat te regelen.
Natuurlijk zou je kunnen zeggen dat het hier om een Westers luxeprobleem gaat, als je ons vergelijkt met mensen in landen waar men het veel erger heeft.
Maar ik vind de richting waarheen we nu evolueren, waarin je verwend wordt genoemd als je zegt voor je eigen kind te willen zorgen, een bescheiden huisje te kunnen afbetalen of als moeder je baan te willen kunnen behouden omdat de mogelijkheid dat ie anders voorgoed aan je neus voorbijgaat, best in vraag gesteld mag worden. Op z’n zachtst gezegd. Ga dus vooral door met schrijven, ik blijf zeker volgen.
Erg genoten van uw stuk. Pertinent! Volkomen herkenbare situatie. Ivm de negatieve reacties: helaas zullen er altijd mensen zijn die op alles kritiek moeten hebben en zich verbolgen moeten voelen over dingen waar ze geen kaas van gegeten hebben. Ivm de angstaanvallen over combinatie gezin/toffe job: als mijn kinderen iets ouder werden (ze zijn nu 7 en 3) loste zich dat deels zelf op, omdat het merendeel van onze generatie in zo’n situatie zit en je steun en oplossingen zoekt bij elkaar. Ik moet wel toegeven dat ik na een burn out een stap terug heb gezet in mijn professionele ambities… maar dat is niet noodzakelijk definitief.
Eveneens genoten van jouw stukje en de hele heisa daaromtrent. Ik vind voor alle duidelijkheid niét dat jij getuigt van veel verwaandheid, pretentie of oogkleppen, gewoon omdat je je eigen situatie kritisch bespreekt. µ
Zonder me te veel te willen ergeren, vind ik het altijd zo schrijnend wanneer mensen zeggen dat een situatie niet problematisch zou zijn, of (ietsje) beter zou kunnen of mogen, of dat we er zelfs niet met zijn allen over kunnen of moeten nadenken, omdat het ‘die problemen van alle tijden zijn’ (geloof ik best, heb ik zelfs met mijn eigen ogen gezien…), of ‘het vroeger zo mogelijk nog erger was’ (en daarom mag er nu geen vooruitgang zijn? of tenminste voor worden gestreden?) Jeetje.
En ja. Er zijn zeker en vast veel mensen die er veel slechter aan toe zijn dan jou/voltijds werkende startende jonge ouders. En ja. Jij hebt zelf voor je kind gekozen. Sommigen vinden dat egoïstisch, maar het is maar hoe je het bekijkt.
In ieder geval: door onze ogen te sluiten, te zeggen dat het onze moeders (en vaders) ook allemaal gelukt is (ja, maar ten koste van wat?), en allemaal braaf mee te doen aan de ratrace, gaan we ook niets oplossen. Toch?
Dus: groot gelijk om aan de alarmbel te trekken, en blij dat het op veel plaatsen werd opgepikt. Zelfs door de minister. Al had ze misschien beter gezwegen in plaats van te denken dat ze er met een dooddoener van af zou komen…
Beste Sofie,
Ik ben zelf enkele maanden geleden de (zeer gelukkige) mama van een fantastische kleine meid geworden. Ik begrijp je helemaal en vraag me ook dikwijls af hoe anderen dit allemaal klaarspelen. Wat een verademing om te lezen dat ook nog andere mama’s met net dezelfde vragen en dito schuldgevoelens worstelen. Hopelijk vinden we er allemaal een oplossing op, en vooral een waar we mee kunnen leven…
Bedankt om dit in de media aandacht te brengen!
dag allen,
ik heb toch wel mixed feelings over wat iedereen hier schrijft. Eerstens zijn hier mensen aan het woord die behoren tot een gezin met 2 werkende ouders. Toen ons 1ste kind eraan kwam in 1984 was ik werkzoekend en mijn vrouw afstuderend met beperkte kansen op de arbeidsmarkt. Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen, maar zoals altijd, mensen kijken naar wat ze NIET hebben en niet naar ze wat AL WEL hebben. In mijn tijd geen BETAALD ouderschapsverlof of tijdskrediet, meer zelfs, toen ik 3 maanden thuisbleef (als vader) voor onze 3de kleine, vloog ik 6 maanden uit de RSZ-bescherming (géén betaling ‘ziekenkas’ vanaf de 2de maand nà arbeidsongeval, niet erg waarschijnlijk in mijn situatie, maar in die van anderen ?). Niet dat ik mij als HELD wil propageren, voor mij zijn dat diegenen die in de arbeidersstrijd hun leven hebben gelaten voor ONZE rechten. Rechten die wij voor ‘granted’ aannemen, en ons de ‘vrijheid’ geven om nu te stemmen op de NVA die gaat voor de ‘echt werkende mens’, en niet voor … die profiteurs die nu wél genieten van tijdskrediet, etc..? ?
Tweedens, het is maar wat je wil hebben als comfortsituatie: ik kan ‘helaas niet’ claimen dat ik als kind maar 1x per week in een zinken bad ging waar ook de 4-5-6 andere kinderen van het gezin in gingen, ons gezin leefde al in modernere omstandigheden… maar de meerderheid van mijn leeftijdsgenoten hadden wel die luxe, sic. Wat ik wel kan zeggen, is dat wij pas onze 1ste TV kochten toen we al 4 jaar getrouwd waren, het was een tweedehandse (20 euro), de zenders moest je induwen op het toestel zelf en door de slijtage moesten we bij de knopjes een tandenstoker bijsteken…
Derdens, de ‘jeugd’ moet & hoeft niet te beseffen van welke situatie hun ouders & grootouders komen, maar jullie moeten me wel 1 ding uitleggen: meer dan ooit tevoren eisen jullie dat de overheid alles oplost en meer dan ooit tevoren wijzen jullie dezelfde overheid af, of waar komen al die NVA-stemmen vandaan ?
Want het klinkt allemaal heel menselijk, en dat is het ook: je arbeids- en je gezinsleven organiseren op een aangename manier, maar welke werkgever, welke politieke partij, welk samenlevingsmodel gaat daar echt voor ? Denk daar maar eens aan in 2014…
Je stuk is heel realistisch, uit het leven gegrepen. Ben ondertussen uit de kleine kinderen, maar ken het gevoel maar al te goed. Wat mevr. De Coninck vergeet te vertellen, is dat haar man in het onderwijs werkt. Zijn werkuren zijn iets interessanter om kinderen op te vangen. Niet in elke gezin is er een ouder met ideale werkuren en niet elke moeder wilt graag fulltime werken. Er zijn ook moeders die, net zoals ik, graag wat meer tijd in hun kinderen steken, hun vieruurtje maken, hen naar sport brengen, feestjes organiseren… kortom hun kinderen een leuke tijd willen geven. Moet ik mij daar schuldig om voelen? Ik denk het niet, maar onze minister probeert wel vrouwen dat gevoel te geven, vind ik. Waarom thuiswerkende vrouwen geen klein inkomen geven? Nu krijgen werkelozen geld zonder iets te doen, en huismoeders krijgen niks ??? Veel succes met je toekomstige keuzes. Ik maakte de mijne en ben er heel tevreden mee, ook al zal ik een klein pensioen hebben.
Moedeloos word ik van de “vorige” generatie. Wij hebben het altijd beter, wij zijn gewoon verwend, voor ons is het makkelijk, luxeproblemen,…
Dag Lore,
ik word 56 en ben vader van 3 volwassenen van 22 tot bijna 29 jaar. Objectief gezien hebben jullie het makkelijker dan onze generatie: wij komen uit gezinnen met 5-6 kinderen met ouders die uit de oorlog kwamen, en er was dus minder aandacht voor ieder kind afzonderlijk, we hadden veel minder luxe, etc… Mijn vrouw & ik zijn op de arbeidsmarkt terechtgekomen in volle economische crisis (ja, dat is een weerkerend fenomeen, get used to it zou ik zeggen), dus ja, wij hadden het moeilijker. En toch hebben jullie het wellicht even moeilijk als ons, om dezelfde & andere redenen. Voor starters op de arbeidsmarkt: dezelfde problemen. Woningen: heel erg duur, met 1 inkomen krijg je dat niet betaald. Ouderschap: wordt niet aangeleerd op school en je leert al doende, blijft dus soms heel frustrerend (voor àlle generaties). Andere redenen: blijkbaar MOETEN jonge mensen vandaag ALTIJD gelukkig zijn… : ik heb het gevoel dat jonge mensen te hoge eisen stellen aan ‘het leven’ en erop afknappen als ze niet ALLES kunnen hebben wat ‘hun hartje belieft’. Op een of andere manier is klaarblijkelijk het idee ontstaan dat onze kinderen wél alles kunnen hebben wat onze generatie (nog) niet vermocht te hebben, en geraken ze dan gefrustreerd als dat uiteindelijk toch niet bereikbaar is ? Mijn vrouw & ik hebben onze kinderen opgevoed met het idee dat het beschikbare geld beperkt was, dus dat niet alles kon ! Ik heb de indruk dat die boodschap erg is doorgedrongen bij hun en dat hun eisen aan het leven weliswaar ambitieus zijn zoals dat ook hoort, maar toch realistischer. Als lid van de vorige generatie hoop & vraag ik van ganser harte dat je gelukkig bent, dat zou jouw ‘luxeprobleem’ moeten zijn…
Sofie,
heb proberen objectief te kijken naar Reyers Laat en ik vind dat je dat heel goed gedaan hebt. Niet zo evident. Dus een dikke pluim. Jammer dat ze niet een stukje hebben getoond uit de brief, want daar stonden enkele heel aansprekende concrete dingen in. Zelf heb je ook niet in detail een voorbeeld aangehaald (wanneer je opstaat, terug thuiskomt,…)
Ik vond de bijdrage van Annelies Van Herck ok, maar heb wat mijn bedenkingen over wat ze zegt. Ze spreekt vanuit haar buikgevoel, wat zeker te verdedigen valt, maar wat weet zij over het effect van kinderen die altijd maar van hot naar her worden geslingerd (om het nu wat cru uit te drukken)? Misschien had het goed geweest als er nog een psycholoog of opvoeder aanwezig geweest. Of misschien overdrijf ik en wil ik het weer te wetenschappelijk?
Feit is – zoals je zelf aangaf – dat je echt een gevoelige snaar geraakt heb (ik herken me sterk in jouw situatie!) bij veel mensen. Laat de negatieve reacties alleszins niet te veel aan je hart komen!
groetjes
ps: als je een sportpartner zoekt: ik ben altijd kandidaat.
Ik denk er net zo over. Een psycholoog had hier op zijn plaats geweest.
Pff weet ge, en die storm is de reden waarom er zoveel mooi weer wordt gespeeld. En waarom niemand ooit echt eerlijk durft te zijn. Jij geeft je een stuk bloot en wordt her en der al neergesabeld. Echt jammer en zo’n gemiste kans… Het maakt dat vrouwen (en mannen) die nog minder evidente keuzes maken nog meer gaan zwijgen. Ik denk maar aan mensen die zich wel afhankelijk opstellen tav hun partner, of mensen die nog veel meer voor carrière gaan en toch ook kinderen willen, of mensen die kiezen voor thuisblijven, of mensen die werkloos zijn (ik!) en kinderen maken, of of of… Heel veel van hen lezen bovendien niet op blogs en fora en hebben levenswijzes die door de surfende middenklasse afgemaakt zouden worden, maar zij moeten ook vooruit en wij met hen. Zolang we mekaar gewoon gaan veroordelen, geraken we natuurlijk nergens. Ik maak me er ook soms schuldig aan want het is zo verleidelijk, mensen voelen zich nu eenmaal zelf wat beter als ze een ander veroordelen. Zeggen dat die Sofie een verwend nest is, maakt immers dat je van jezelf vindt dat je er geen bent natuurlijk. Elke situatie is anders en bij iedereen valt er wel iets te zeggen, denk ik dan. Ik vind ook dat jij het goed hebt, je hebt een droomjob (ik zou in mijn geval niet eens weten wat dat dan zou moeten zijn), veel meer netwerk dan wij en doet veel meer nevenactiviteiten dan ik, maar wat dan nog? Er zullen vast wel dingen zijn die ik kan doen waar jij dan weer “jaloers” op zou kunnen zijn. Het goed hebben betekent bovendien toch ook niet dat je niet onzeker of bang mag zijn… Ik denk nu bijvoorbeeld maar aan mensen die “alles hebben om gelukkig zijn” en toch depressief worden, hoe hard zouden die dan niet aangepakt worden als je deze storm bekijkt? En als ik 1 ding zeker weet, dan is het dat angst/onzekerheid/depressiviteit… niet aangepakt kan worden met rationele dooddoeners als ‘herpak u, maak u eens geen zorgen, doe eens wat leuks en geniet eens wat meer’. Helpt niet, maar maakt de problematiek nog erger. Maar dan moet je natuurlijk wat openstaan voor het feit dat mensen complexe psychische wezens zijn en ze niet simpelweg afdoen als een bende zeurpieten.
En dat eeuwige vergelijken, dat is ook zo nutteloos. Ik mag niet zeuren over mijn verkoudheid, want mijn buurman heeft bronchitis. Maar die mag dan eigenlijk weer niet zeuren, want een ander heeft longkanker. Maar die mag dan eigenlijk weer niet zeuren, want die heeft dat in een land met veel zorg, in Afrika zou het wat anders zijn… En zo verder en zo voort, dat brengt toch echt niets op. Elk heeft zijn individuele situatie, verhaal, zorgen… Een beetje meer respect voor mekaar zou echt geen kwaad kunnen.
Enfin, ik hoop dat de storm wat gaat liggen en dat je er niet teveel door geraakt bent. Ik vond de houding van Mevrouw van Herck gisteren heel neerbuigend, om van Meneer Barman nog te zwijgen, maar goed, zijn leefwereld ligt dan ook ver van de onze denk ik 😉 Ik vind je moedig, ik had het zelf niet gedurfd, zo in het oog van de storm gaan staan.
Beste Sofie, ik vind het heel herkenbaar wat je schrijft! Veel vrouwen hebben het gevoel dat ze vanalles MOETEN, falen lijkt geen optie in deze prestatiegerichte maatschappij. We moeten hard werken om het pensioen van anderen te verzekeren, maar moeten ook veel sparen om ons eigen pensioen te verzekeren. Elke dag horen we dat het geld op zal zijn…
We worden bewust en onbewust overspoeld door prikkels, we kunnen dankzij de technologie en computers 100 keer meer dingen doen op een dag, maar we hebben vaak het gevoel dat we de hele dag onszelf aan het achterna rennen zijn.
We blijven ook vrouwen, onze geëmancipeerde moeders zijn voor ons op de barricades gaan staan. We vinden dat we MOETEN gaan werken, we werken graag, maar soms druist dat zo hard in tegen ons gevoel, het gevoel dat we eigenlijk heel graag voor onze kinderen zelf willen zorgen. Wij vrouwen kunnen ons heel sterk oermoedergevoel moeilijk negeren.
En neen, we mogen niet klagen, we denken in deze materialistisch technocratische maatschappij alles te hebben wat ons hartje verlangd. Maar eigenlijk hunkeren we diep vanbinnen naar meer liefde, sociaal contact en diepe vriendschapsbanden.
We zouden denk ik allen nog veel gelukkiger kunnen zijn, wanneer we minder MOETEN van onszelf.
Ik kwam, op deze blog. Door de storm. Zomaar. En wat is dat toch. Met die zinnen. Eén woord, soms twee. En dan een punt. Moet dat iets, uitstralen? Diepzinnigheid? Halftijdse zinnen.
Tenzij Nou Ja een of andere oosterse naam is, vind ik het héél flauw om dergelijke reacties anoniem te posten… Beetje gemakkelijk, niet?
(Oei, ik deed het ook: een korte zin. Ga ik nu ook zo’n reactie krijgen?)
Groeten
Stijn
Wat een melodramatische zaag-blog !!! Pure navelstaarderij.
Je kan ook een dagboek aanleggen. Dan val je de wereld hier niet mee lastig.
Een blog is een dagboek, niemand verplicht je hier te lezen toch?
Sluit de blog dan en lees wat anders aub. Thx!
Sofie, voel je niet schuldig om wat je geschreven hebt wan het is inderdaad jouw blog en jouw verhaal. Ik ga volledig akkoord met wat je schrijft en snap dan ook de reacties niet van sommigen “je moet kiezen in het leven, oftewel een kind oftewel een hobby en leuke job”…. ik snap dat jij juist een goede verhouding in alles wilt en daar sta ik achter.
Ik ben alvast benieuwd naar uwen toekomst 😉
Beste Sofie,
En kinderen opvoeden, én een droomjob, én die mooie kleren, én op vakantie, én met 2 gaan werken, hmmm, misschien toch wat te veel gewild ? Alle 2 verdieners die ik ken (en dat zijn er toch wel wat) klagen over hetgeen u hierboven beschrijft. Géén tijd voor de kinderen. Het geeft misschien aan dat het gewoon niet kan, tenzij we in België een maandloon aan alle huismoeders/vaders uitbetalen.
Wat ik aan u zou willen vragen : hebt u daar dan nooit aan gedacht, op het moment dat u voor kinderen ging ?
Ik begrijp het doel van uw brief ook niet. Vraagt u nu aan anderen uw probleem op te lossen, omdat u niet kan kiezen ? Heb zelf 2 oudere kinderen, en als die klein waren is mijn vrouw thuisgebleven. Het was toen financieel niet onze meest glorieuze periode, maar wij hebben toen de keuze gemaakt, en waren daar (beide!) gelukkig mee. Ik zou zeggen doe hetzelfde. Maak uw keuze, kinderen of job, maar toch nog even dit : die droomjob is er binnen 10-20 jaar ook nog wel.
Beste Sofie,
YES! Dat was het eerste wat bij me opkwam toen ook ik hier in het diepe West-Vlaanderen jouw tromgeroffel hoorde.
EINDELIJK!
Jaren heb ik mij niet begrepen gevoeld, heen en weer geslingerd tussen gevoel en rede, en dan ben jij daar plots.
Het was alsof ik mijn eigen opiniestuk aan het lezen was.
De keuze tussen werken en gezin is voor mij ook altijd een verschrikkelijk dilemma geweest. Ik heb een zoon van ondertussen bijna 11 en een dochter van 9. We zijn dus al even en-route.
Mag ik hierbij van de gelegenheid gebruik maken om ook eens mijn gedacht te zeggen?
Het moederschap is iets vreemds. Op een bepaald moment in je leven is die wens er om moeder te worden en dan op een dag ben je het ook. De impact ervan kan je vooraf onder geen beding naar behoren inschatten. Het is een cliché, maar je weet maar wat het is om moeder te zijn als je effectief een kind op de wereld hebt gezet.
En om verder te gaan met de clichés : het zijn maar wij vrouwen die het kunnen, een kind op de wereld zetten.
Waarom in godsnaam moet dit de dag van vandaag dan zo overhoop gehaald worden? Omdat het een cliché is en wij met zijn allen vechten tegen alles wat cliché is?
Cliché is ook dat we na al die jaren van feminisme en streven naar gelijkheid toch echt wel eens moeten beginnen toegeven dat wij NIET gelijk zijn. Ik zit fundamenteel anders in mekaar dan mijn echtgenoot en dat ZIE je ook, letterlijk…
Waarom moeten wij als vrouwen ons als mannen gaan gedragen, alle emoties laten varen en er strak in het pak “voor gaan”.
Voor wat? Voor wat moeten we gaan?
Om veel geld te verdienen en mekaar de ogen uit te steken met grote villa’s en dure wagens?
Geld verdienen om andere mensen te kunnen betalen om voor onze kinderen te zorgen. Is dat niet een beetje vreemd?
Waarom is het de dag van vandaag zo verkeerd om als vrouw ZELF te kiezen voor “de zorg”?
Omdat het ons onmogelijk wordt gemaakt? Omdat we MOETEN met 2 gaan werken om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen?
Voor héél veel gezinnen is dit de rauwe werkelijkheid.
Het recht op moederschap wordt ons gewoon afgenomen omdat we anders niet meer kunnen overleven. Want “leven” is het voor velen al lang niet meer, wel OVERleven…
En wederom : voor wat?
Om het land van de nodige centen te voorzien door de helft van ons loon af te geven?
Moesten we dat niet moeten doen, dan zou het er heel anders uitzien.
Toch?
Om nu te werken voor later?
Welke later? Is er wel een later?
Ik heb ontzettend veel respect voor vrouwen die voluit gaan voor hun carrière. Heel gemeend!
Maar is dit dan wel te combineren met het moederschap? Je werkt fulltime, hebt ‘s avonds en in het weekend sociale verplichtingen… Wat gebeurt er dan met de kinderen? En wat voor rol speel je dan zelf nog in het leven van je kinderen? Dan is het eigenlijk een soort van co-ouderschap met derden…
Ik zie het zelf in mijn eigen kennissenkring : kinderen worden al heel vroeg klaargestoomd om zelfstandig te zijn. Ze leren hun plan trekken, want in deze harde wereld moeten ze “dat later ook doen”!
Is dit verkeerd? Neen, maar hierdoor loop je wel het risico dat kinderen op een veel te jonge leeftijd het aspect van “verantwoordelijkheid” een verkeerde invulling gaan geven. Met alle gevolgen vandien…
En hiervan ben ik elke dag getuige als ik de jonge gasten uit de schoolpoort zie komen!
En weet je wat ik nog het raarste van al vind?
Vrouwen geven toe dat ze er niet genoeg zijn voor hun kinderen en dat ze op een bepaald moment geen vat meer hebben op de ontwikkeling van hun kinderen, maar toch word ik net door hen met een scheef oog bekeken, omdat ik ervoor gekozen heb om er te zijn voor mijn kinderen. Ik ben OUDERWETS… Misschien een slons (ook al zie er zeker niet zo uit!)
En dit terwijl de boeken met brei-naai- en kookinstructies door en voor vrouwen als bestsellers op nummer 1 staan. Dan nog liefst met de typische vintage-look van de hippe “huisvrouw”. Het “huishouden” is aan de ene kant een hip verschijnsel, maar aan de andere kant is het ook een taboe.
Maken wij het onszelf dan moeilijk?
En als je kiest om thuis te blijven voor de kinderen, wat dan met jezelf?
Da’s nog de grootste vraag van allemaal : besta ikzelf dan eigenlijk nog wel?
Of verword ik meer tot een zelfopgelegde karikatuur van kok-kuisvrouw-wasvrouw-kinderoppas en daarnaast ook nog minnares?
Vragen-vragen-vragen. Ze tieren welig door ons hoofd. Maken ons gek…
Maar het is denk ik onze taak om al die vragen niet te negeren, maar het lef te hebben om ze één voor één de revue te laten passeren en er zelf ook een antwoord op te geven.
Het is confronterend om even de tijd te nemen en al die vragen uit je hoofd te drijven en ze op papier te visualiseren. Vooral het aspect “tijd nemen” alleen al…
We moeten ons er bewust van zijn dat je als kersverse moeder niet anders kan dan jezelf even wegcijferen om er te zijn voor je baby. Jouw baby heeft jou nodig want hij kan helemaal NIETS zonder jou. We moeten ons bevrijden van het beeld dat we na een bevalling weer terug zo snel mogelijk de oude moeten zijn. We krijgen hiervoor van de maatschappij welgeteld 3 maanden. En dan moet alles weer lopen zoals voorheen. Maar beste mensen, DAT KAN NIET!! Wij als vrouw en moeder, maar ook dat kleine ukkepukje, hebben daar veel meer tijd voor nodig.
En weer een cliché: eens ze naar school gaan, verandert er veel. Dat is effectief zo! Dan krijg je als moeder echt wel meer tijd voor jezelf en kan je een aantal dingen weer oppikken die een hele tijd zijn blijven liggen.
Maar tot dat moment is aangebroken, moeten we er ons gewoon bij neerleggen dat we net iets minder onszelf zijn. Als we daarin kunnen berusten, dan komt alles vanzelf in orde. En ik moet aan niemand uitleggen dat de tijd razendsnel voorbij gaat!
Jezelf helemaal wegcijferen, ook ik weiger dat te doen.
Ik wil immers ook dat mijn kinderen trots op me kunnen zijn, dat ze iets over me te vertellen hebben, los van het moeder-zijn. Dat ik hen dingen kan doorgeven zoals volhardendheid, doorzettingsvermogen, ambitie, creativiteit,…
Toen ik mijn zoon kreeg, had ik nog een fulltime job. Ik heb gebruik gemaakt van het systeem van ouderschapsverlof en tijdskrediet zodat ik een hele tijd deeltijds gewerkt heb. Maar nog zat ik met constante schuldgevoelens. Schuldgevoelens omdat ik mijn kinderen wenend bij de opvang moest achterlaten toen ze tandjes kregen, maar ook schuldgevoelens tegenover mijn baas omdat ik nooit voor de volle 100% inzetbaar was. Ook ik deed mijn job graag en ook ik had ambities, maar dat voortdurende getouwtrek (waarschijnlijk vooral alleen in mijn eigen hoofd) tussen kind en baas dreef me haast tot waanzin. Dan heb ik samen met mijn echtgenoot de beslissing genomen om te stoppen met werken. Althans voor even, zodat ik de dingen wat beter op een rij kon zetten. Ik was er ondertussen terug voor mijn kinderen en kon voor mezelf ook uitdokteren wat ik nu eigenlijk zelf met mijn eigen leven wou doen.
Hoewel ik heel graag thuis ben voor mijn kinderen, ben ik zelf ook een ambitieus beestje. Ik wil iets kunnen realiseren wat van mezelf is. Ik wil niet sterven met de gedachte dat ik alleen maar moeder en echtgenote ben geweest.
Ik ben geboren met een grote dosis creativiteit, maar had daar door omstandigheden nooit echt iets mee kunnen doen. Het bleef bij het volgen van workshops en cursussen her en der. Op een bepaald moment begon ik met het maken van simpele juwelen met glaskralen. Ik kreeg kleine opdrachtjes tot het spul begon te groeien en ik een bijberoep opstartte in de verkoop van kralen en het geven van workshops. Het leuke was dat ik dat gewoon van thuis uit kon doen. Ik wou echter meer en beter en ben gestart met de opleiding goudsmid in avondonderwijs. Ik ging wel zien hoe het liep. En het liep!! Na 4 basisjaren en 2 specialisatiejaren nam ik voor mezelf een grote nieuwe stap in mijn leven : ik werd fulltime zelfstandig goudsmid.
Combinatie werk-gezin was hiermee een feit. De dag dat mijn zelfstandige activiteit van start ging viel er een groot gewicht van mijn schouders. Onrust is er nog steeds, maar dan vooral op financieel vlak. Maar ik ben nog steeds trots op mezelf dat ik de keuze heb gemaakt.
Makkelijk is het zeker niet. Er is immers de crisis. En soms lijkt het wel vechten tegen de bierkaai, maar ik geef het niet op. Nooit!
Ik heb ook het geluk dat ik zo’n liefhebbende partner heb die me in alles steunt en dan ook nog eens moet zorgen dat er brood op de plank komt.
Ook ik moet, net als jij Sofie, toegeven dat ik echt wel bij de beteren ben.
We hebben niks tekort. Ik KAN thuis werken, hoewel ook wij op het einde van elke maand moeten “knopen”.
We kunnen ons geen dure kledij permitteren. Op restaurant of op reis gaan is er helemaal niet meer bij. Maar ik heb er wel iets heel dierbaars voor in de plaats gekregen : mijn gezin. Ik kan aan geen mensen zeggen hoe mij hart op hol slaat als ik van mijn kinderen een knuffel krijg en ze zeggen dat ik zo’n fantastische mama ben. De wereld daarbuiten is zo hard en ongenadig en wat ben ik blij dat ik voor mijn dierbaren een veilige thuishaven kan creeëren waar het goed vertoeven is, waar iedereen de nodige rust vindt.
En heel af en toe kan ik met mijn job toch nog eens in de schijnwerpers staan, alleen voor mezelf …
Wij hebben heel bewust voor kinderen gekozen en ik vind dat het alleen onze (mijn man en ik) taak is om te zorgen dat we hen kunnen begeleiden in het mens-worden. Alleen wij kunnen hen bewust maken van wie ze echt zijn en hoe ze hun eigen talenten ten volle kunnen ontwikkelen.
Ik denk dat we met z’n allen weer moeten gaan streven naar een “simpeler” leven.
Waarom moeten we zoveel hebben en naar zoveel streven? Kan het niet met iets minder?
Cliché nummer zoveel : terug naar de basiswaarden van liefde en vooral respect.
Misschien moeten we ons verenigen : vrouwen, moeders die terug naar wat meer eenvoud streven. Genieten van de simpele dingen in het leven…
Zijn er nog zo’n vrouwen?
Ik hoop dat mijn lange epistel niet al te slaapverwekkend is, maar het moest me eens van het hart.
Bedankt Sofie, dat je hiertoe de aanzet was!
Respect!
Het “huishouden” is aan de ene kant een hip verschijnsel, maar aan de andere kant is het ook een taboe.
Mooi gezegd! Daar had ik nog niet eens bij stilgestaan!
Ik doe mee. Eenvoud siert een mens ook, alleen durven veel mensen er niet meer voor uitkomen. Hier kan het 😉
Hi Sofie
toen ik zwanger was van ons tweede kindje, nam ik me voor 4/5 te gaan werken via ouderschapsverlof. Twee vriendinnen waarschuwden me dat ik hetzelfde werk in 4 dagen zou moeten doen voor minder loon. Ik heb dat daarna ook zien gebeuren bij een collega. Sinds mijn oudste naar school gaat neem ik één volledige maand ouderschapsverlof in de zomer. Het doet me deugd om er eens een maand “uit” te zijn. En mijn verlof kan ik nu opnemen zoals ik wil zonder vast te hangen aan één specifieke dag in de week: enkele dagen in de paas- en kerstvakantie, af en toe een woensdag. Zo kan ik toch wat meer tijd doorbrengen met mijn kindjes. Elk jaar moet ik wel mijn beslissing motiveren bij mijn werkgever maar ik zeg dat ik zo minder afwezig ben dan bij 4/5e ;-).
Voltijds ouderschapsverlof zal je ook recht geven op een RVA-uitkering, dacht ik, niettegenstaande je zelfstandige activiteit.
Hoi Sofie,
Toch nog even vermelden, op de website van de Nederlandse krant De Volkskrant vond ik dit artikel:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3442979/2013/05/17/Word-je-als-mens-M-V-wel-gelukkig-van-al-dat-harde-werken.dhtml en het slaat denk ik naadloos aan bij de storm die je teweegbrengt…Dit is iig hoe ik er ook over denk.
Succes met alles!
He, deze is goed: “Het is een cliché, maar er zijn niet veel mensen die er op hun sterfbed spijt van hebben dat ze niet nóg meer tijd op kantoor hebben doorgebracht.”