Stel dat je ergens bent waar er een probleem is met de waterleiding. Niemand zijn schuld, maar natuurlijk wel vervelend. Vooral als blijkt dat er geen oplossing is. Er zijn namelijk veel dingen die serieus veel deugd hebben van de waterleiding. Ik noem er maar eentje: de toiletten.

Het betreft een evenement met meer dan honderd gasten. Topevenement trouwens, maar die meer dan honderd gasten konden dus niet naar de wc. Dat is hoogstens wat vervelend als de drank rijkelijk vloeit (and that was the case), maar niet onoverkomelijk. Om de zaken bij naam te noemen: niet doorspoelen bij een pipi’tje is geen ramp. Integendeel. Wij doen dat thuis eigenlijk doorgaans maar een paar keer per dag (ecologie en al). Met meer dan honderdgasten is dat natuurlijk al een ander verhaal. Maar toch: niks dramatisch.

Het drama speelde zich af in mijn buik. Nog voor de waterleiding het begaf, was ik al een paar keer naar de wc moeten spurten. Er was toen al weinig druk op het water, maar dat was geen probleem voor mijn buikgriepaanval. Ik zag het nog zitten. Ik voelde me niet heel slecht tussen de spurtjes door, het ging allemaal wel. Krampen, lopen, _lopend_, terug naar het feest. Zoiets.

Maar toen was het dus gedaan met het water. En niet met mijn krampen. En ik durfde echt niet naar het toilet gaan, want wat er uit kwam was een gigantisch slagveld. En je moet toch ook je handen kunnen wassen. En had ik al gezegd dat er al een paar uur geen water was? Help.

Ik denk dat ik anderhalfuur krom gebogen van de krampen geprobeerd heb om de buikgriep te negeren. Ik kon niet meer dansen (bummer! Ik dans kei graag op trouwfeesten!), ik durfde niets meer te drinken of te eten, ik vond mezelf een beetje zielig. Ik was al een keer of duizend gaan vragen of ze niet met een emmer en de beek iets konden forceren, of dat er toch nog altijd geen andere oplossing was. Niets. Not.

Maar het ding is met buikkrampen, je kan dat eigenlijk helemaal niet tegenhouden. Ik heb het geprobeerd, maar het ging niet. Ik ben dus naar de wc geslopen, met een glaswater. Ik heb mijn ding gedaan in de pot en het was niet bepaald schattig. Understatement, het was verschrikkelijk. Bepaalde mensen noemen het spetterpoep en ik begrijp helaas waarom.

Ik ben dan blijven wachten tot er zeker niemand meer in de buurt van de toiletten was. Ik heb alles met wc papier zoveel mogelijk afgedekt en het deksel netjes gesloten. Ik heb onder de kotjes gekeken om duizend keer te checken dat er toch geen voeten meer waren. Toen ben ik snel snel mijn handen gaan wassen met het glas water dat ik stiekem meegenomen had. Daarna ben ik zo normaal mogelijk buiten gewandeld.

Uiteindelijk ben ik nog een paar keer moeten spurten. Maar tegen dan hadden ze een emmer en flessen Bru klaargezet. True story.

 

(En on the bright side: die buikgriep heeft me wel een woosh op de weegschaal opgeleverd. Hoera!)