Het is niet dat wij groene vingers hebben. Al heb ik het ooit wel eens geprobeerd. Met wat verse kruiden bijvoorbeeld. En in de twee eerste weken van mijn zwangerschapsverlof (toen ik nog zonder baby was), heb ik zelfs echt geprobeerd om ons koertje op te vrolijken met wat bloemen en planten. Maar helaas. Alles in mijn buurt dat van plantaardige oorsprong is, gaat dood.

Het is dus schaamtelijk misgegaan en de toestand van de paar vierkante meter buitenruimte die we hebben, is ook beschamend. Ooit gaan we daar iets aan doen, maar al zeker niet in het huidige of volgende seizoen. Daar moeten we gewoon even door, totdat het eindelijk weer lente en – hoera – zomer wordt. (Ik vind het alleen zo jammer dat je dan altijd een jaar ouder bent, maar soit).

Ondanks ons gigantisch gebrek aan groene vingers, zijn wij wel hevige fans van Wimpie. Die is u misschien totaal onbekend, maar ik zal het u even zeggen. “De Moestuin volgens Wim” is een heerlijk programma. Hij praat de hele tijd tegen regisseur Bart en tussen beide heren ontspint zich meestal een fantastisch gesprek. Wimpie is bovendien zo lyrisch en enthousiast over het kweken van groenten en fruit, dat wij niet anders kunnen dan luid applaudisserend toejuichen dat hij net een champignon heeft gekweekt. Of een tomaat heeft doen groeien. Of nog zotter, vlierbessen gaat plukken. Er was ook die keer dat hij moest wenen omdat hij zijn allereerste perenboom had geplant, en ja. Misschien dat ik toen ook wel een traantje heb weggepinkt. Dat zou kunnen.

Het was via Wim dat we de spaghettipompoen leerden kennen. Ik ben niet zo thuis in de pompoenwereld, ik kan daar eigenlijk niks mee koken. Maar wat Wim daar maakte, zag er zo eenvoudig en gemakkelijk uit. De missie was al snel: spaghettipompoen.

Moeilijkheid 1 : in de winkel hangt er geen bordje met ‘spaghettipompoen’. Omdat ik niet meer helemaal zeker wist hoe dat ie eruitzag, ben ik het beginnen te googlen terwijl ik met een vermoeide peuter in onze vaste groentewinkel stond. Het lukte niet meteen, waardoor ik blijkbaar de verkeerde pompoen gekocht heb. Enfin, twee weken later lukte het wel bij de Carrefour.

Moeilijkheid 2: dat ding overlangs doorsnijden. Jongens toch, wat een gedoe. Mijn lief zag deze operatie al snel op spoed eindigen en heeft het van me overgenomen. Hij heeft al zijn mannelijkheid aan de dag moeten leggen, maar uiteindelijk was de pompoen in twee stukken. Hoera voor Jerommeke!

Vanaf dan wordt het heel erg gemakkelijk:

–          Je gooit het ding in een ovenschaal en doet er een glas water bij

–          Je bestrooit de pompoen met peper & zout en overgiet met wat olijfolie

–          Je zet hem voor ongeveer 35 à 45 minuten in een oven van 180 graden (Wimpie zei meer, maar dan brandt ie aan. Ah, proefondervindelijk en al.)

IMG_1595

Anyways. Als je het pompoenvlees vlot kan induwen, is ie klaar. Dan moet je hem nog even laten rusten, want je moet hem kunnen vastnemen zonder je fikken te verbranden. Dat kan eventueel ook wel met ovenwanten, zoals ik de tweede keer heb ontdekt. Vervolgens schraap je de pompoen uit met een vork en krijg je automatisch spaghettislierten. Het is werkelijk een wonder.

Volgens Wimpie heel lekker met wat hoeveboter, bieslook en parmezaanse kaas. Dat is waar, maar ik vond het nog beter met olijfolie, bieslook en parmezaanse kaas. En hoera voor een groentealternatief dat op pasta lijkt!

IMG_1597

Niet om alle dagen te eten, maar best lekker en zo goed als geen werk aan. (Behalve dan de pompoen halveren, dat is een drama)

Ik heb nu nog maar één probleem. Ik zit opgescheept met een butternutpompoen en heb geen idee wat ik daarmee moet aanvangen. Wimpie heeft daar namelijk nog nooit iets mee gedaan.