Er zijn tradities waar ik niet bepaald fan van ben, maar er zijn er ook waarvoor ik op de barricaden zou gaan staan. De traditie van de sneewbbq bijvoorbeeld, daar zou ik zelfs op de radio reclame voor durven te maken. Stel je voor.

Het idee komt niet van mij (ere wie ere toekomt), maar wel van goede vriend S. Ik weet niet precies wanneer het allemaal ontstaan is, maar feit is dat op het moment dat de eerste sneeuw blijft liggen – of dat nu een gepast moment is of niet – op dat moment iedereen welkom is in het huis van S. voor de beroemde sneeuwbbq. Iedereen brengt zijn eigen stukske vlees mee (en eventueel aanverwanten – zo had er gisteren iemand een superlekkere chocoladetaart meegebracht) en S. zorgt voor wat simpele groenten en brood. En het huis en de koer van S. worden een varkensstal, maar dat is allemaal ok.

En zo geschiedde gisteren. Ah ja, want de sneeuw bleef liggen. Een stuk of twintig mensen zijn bij S. binnengevallen, hebben lekker gegeten, Vlaamse klassiekers gezongen en goed gedronken. Er wordt bestek uitgewisseld, rechtstaand gesmikkeld, uit elkaars bord gegeten en er worden daar vooral geen vragen bij gesteld. Gezelligheid en kameraadschap is het enige wat telt. En het is fantastisch, elke keer weer.

En iedereen die S. kent, zit ook gewoon te wachten. Op die eerste sneeuw die blijft liggen. Want ne keer dat ge het hebt meegemaakt, wordt elke eerste sneeuw van het jaar speciaal. Ik vind dat meer mensen deze fantastische traditie moeten overnemen. Voor uw eigen goed.

Daar wil ik zelfs voor op de barricaden gaan staan. Of een mars organiseren, een witte. Ah ja, want het is voor de ‘sneeuw’bbq.