Het is allemaal heel onwerkelijk. Maar schrijven is altijd een uitlaatklep geweest, dus wil ik nu ook even uitleggen wat er precies gebeurd is. Hoe we totaal onverwacht in deze moeilijke situatie geraakt zijn. Alweer een onmogelijke situatie. Ik dacht dat het niet erger kon dan de shit van 2018, maar blijkbaar is 2019 ons ook niet goed gezind.
Ik had vrijdag een lastige dag, alles ging moeizaam. Ik had veel pijn, maar dat was ook niet de eerste keer. En niet trunten weetwel, want het hoort er gewoon allemaal bij. Maar een derde zwangerschap, een full time job én een gezin met twee kinderen is toch echt wel niet te onderschatten soms.
Ik was ‘s avonds wat bloed verloren. Niet veel, niet meteen ongerust. Ik belde met de vroedvrouw en omdat ik veel beweging voelde en het niet veel was, gingen we toch gewoon slapen. Maar toen er de volgende ochtend opnieuw bloed was, wilde ik toch naar het ziekenhuis. Het blijft een speciale zwangerschap met de Asherman, dus better safe than sorry.
Omdat we zo snel geen opvang konden regelen, namen we de jongens mee. De harttonen waren goed, dat was al een geruststelling. Maar nadat de vroedvrouw mijn inlegkruisje had meegenomen, werd er toch bijkomend onderzoek aangevraagd. We mochten wachten in de bevallingskamer op de gynaecoloog, want het was natuurlijk zaterdagvoormiddag. Anderhalf uur later begonnen de onderzoeken, en toen begon de waas. Tom was net met de kindjes naar buiten, toen ze binnenkwamen werden de kindjes vakkundig weggeleid door een stagiaire. Wij kregen te horen dat het absoluut niet goed was.
Mijn vliezen bleken uitpuilend en ik verloor vruchtwater. Ik mocht niet meer bewegen en er was een ambulance onderweg om mij naar het UZ Gent te brengen, omdat Jan Palfijn dit niet aankon. Shock.
Tom bracht de kinderen naar huis, waar zijn ouders ze kwamen ophalen. Ik werd ondertussen weggevoerd in de vreselijkste ambulancerit ooit en naar het verloskwartier van het UZ gebracht. Toen ik daar een sonde kreeg om te plassen, braken mijn vliezen volledig. Zwangerschapsduur: 25 weken en 2 dagen.
Toen Tom uiteindelijk arriveerde, volgden gesprekken met gynaecologen en kinderarts. Ze kwamen meteen to the point: we zitten in de grijze zone. Voor 24 weken worden kindjes die levend geboren worden sowieso niet behandeld, tussen 24 en 26 weken moeten de ouders beslissen wat ze doen. Vanaf 26 weken neemt de wet het over en krijgen kindjes sowieso intensieve zorgen toegediend.
We kregen een heel zwart-wit-verhaal. Dat er ten eerste 50% kans was dat het de eerste uren al niet zou overleven, dat er daarna 80% kans was dat het kindje zwaar gehandicapt zou zijn. Dat overleven en levenskwaliteit niet hetzelfde zijn. Dat was allemaal luttele uren nadat alles nog heel rooskleurig leek. We maakten de afweging dat we dat haar én de rest van ons gezin niet wilde aandoen, een mensonwaardig leven. We moesten ook echt onmiddellijk een keuze maken, voor actief of passief beleid.
Bij passief beleid zouden ze gewoon de natuur haar gang laten gaan. Als de weeën kwamen zou ik bevallen en zou Dotje in de arbeid of daarna in onze armen overlijden. Bij actief beleid zou ik longrijping krijgen en babymonitoring, een sectio als de arbeid zich aandient of als zij/ik door infectie in nood kwamen. We kozen passief beleid. We probeerden afscheid te nemen van het wriemelend wonder in mijn buik.
De nacht passeerde. Zonder slaap, maar met veel twijfels. Ik werd overspoeld met verhalen van kindjes die op die leeftijd geboren waren en het goed deden. Die zelfs al afgestudeerd waren ondertussen. En dat ze al zoveel konden en blabla. Ik besef dat de minder goede verhalen ons waarschijnlijk minder bereiken, maar de twijfel sloeg toe.
We vroegen nieuwe gesprekken aan. Dit keer was er een andere gynaecoloog en dat gesprek liep beter. Ook de kinderarts bracht een genuanceerder verhaal. We twijfelden ons kapot. Het voelde alsof we onze dochter haar doodvonnis zouden tekenen, ook al deden we dat omdat we het beste met haar en onszelf voorhebben. We huilden, praatten, huilden, stelden de meest harde vragen. Ik had een nacht zonder weeën overleefd, over 4 dagen zou deze beslissing niet meer in onze handen liggen maar in die van de wet. Dan zou Dotje sowieso intensieve zorgen krijgen bij de geboorte.
‘s Nachts had ik geprobeerd om met haar contact te maken. Om te vragen wat zij wilde, wat zij dacht dat ze nog kon. Of we er samen zouden voor gaan, om nog zo lang mogelijk samen te blijven. De hele nacht lagen mijn handen op mijn buik. Soms die van Tom erbij, soms onze handen helemaal verstrengeld.
We konden het niet. Na heel lang praten, beslisten we over te stappen naar actief beleid. Wel met de afspraak dat er een heel grote eerlijkheid zou zijn, dat haar eerste dagen cruciaal zouden zijn en dat we haar echt zo comfortabel mogelijk zouden laten gaan, als bleek dat ze niet sterk genoeg zou zijn. Levenskwaliteit voorop. Niet nodeloos pushen.
Dat was gisteren. Op 25 weken en 3 dagen. Vandaag zijn we 1 dag verder. Nog steeds geen arbeid, wel verhoogde infectiewaarden. Er wordt nog vruchtwater aangemaakt, maar haar beschermende bubbel is natuurlijk weg. Ik krijg dus om de 6u antibiotica, de longrijping is toegediend en zodra ik in arbeid schiet, krijg ik ook weeënremmers. Met heel veel geluk halen we donderdag. Met nog veel meer geluk (het is uitzonderlijk, maar het gebeurt) doen we daar stelselmatig nog een dag bij. Elke dag dat ik haar langer bij mij kan houden, is een enorme stap vooruit.
Dat is de situatie. Alles is verschrikkelijk onzeker en moeilijk. Op deze leeftijd spreken ze zelfs niet van prematuur, maar van immatuur. Voor donderdag is Dotje nog een foetus, daarna wordt ze pas een baby. Al is ze in ons hart natuurlijk gewoon onze dochter, voor altijd.
We slikken de tranen weg en laten ze stromen. We zoeken steun bij elkaar en het netwerk dat voor ons in werking schiet. We twijfelen elke seconde. Over elk scenario.
Als ze het niet haalt, dan nemen we afscheid van een droom. Dan krijgen we nog een verlies te verwerken op een enorm beschadigd zieltje. Ik zei gisteren tegen Tom dat ik al zoveel kastjes energie had opengetrokken om te blijven rechtstaan, maar dat ik nu echt wel denk dat de kastjes op zijn. Leeg.
Als ze het wel haalt, staat ons een verschrikkelijk onzekere weg te wachten. Een heel lang ziekenhuisverhaal, in het beste geval met een goede afloop. Of een met een zorgenkind misschien, waar we ons nu al schuldig over voelen. Maar sowieso een moeilijke, lange, trage weg.
Er zijn zorgen. Over Basiel en Felix. Over mijn werk. Financieel. Wat gebeurt er allemaal? Hoe is alles nu geregeld? Hoe gaan wij hier ooit doorkomen? Hoe lang kan ik thuis blijven? Is er tijd?
Tegelijk kunnen we alleen uur per uur denken, verslingerd tussen angst en hoop. Dag per dag. Ik weet dat er enorm wordt meegeleefd en kaarsjes branden, dat is fantastisch. Ik hoop dat het ook echt helpt, we hopen het zo vurig.
We hebben elkaar. De liefde is zo intens dat ik het zelfs niet meer kan beschrijven. Voor elkaar, voor heel ons gezin, voor Dotje.
Ik weet niet wat morgen zal brengen. Zelfs niet hoe het over een uur zal zijn. We kunnen alleen maar hopen.
Hoop je met ons mee?
Maar ja, ik hoop zo ongelooflijk mee.
We duimen en hopen!
Amai ik hoop zo hard mee!!! Hartverscheurend allemaal dit…
Ik duim met jullie mee en hoop dat jullie verhaal mag eindigen met een goede afloop. Heel veel sterkte! Het is jullie zo hard gegund. ❤️
Natuurlijk hopen we met jullie mee. Ik ben met jou in gedachten gaan slapen en weer opgestaan. Lieve Sofie, als er iets is dat we voor jou kunnen betekenen, laat het dan gerust weten. Je bent omringd door liefde, in het echt maar ook online ❤
Heel veel hoop voor jullie ❤️🍀
Net zoals hierboven aantal mensen reeds hebben aangehaald: ik sta op en ga slapen met jou, Tom en Dotje in gedachten en dit zonder jou ook maar één keer gezien te hebben… Natuurlijk duimen we, zo hard… Zo hard!
Hoe aangrijpend en hard. Heel veel moed voor jullie allemaal …
Ook hier brandt een kaarsje en wordt er hard geduimd voor jullie!
Ik duim heel hard mee voor de best mogelijke afloop. Voor jullie en voor Dotje!
Ik duim met jullie mee, keihard dit, ik duim dat ze kan blijven zitten tot donderdag, en vanaf daarna duim ik weer verder…
Ik duim mee lieve Sofie. De liefde van jou en die van Tom zal bergen verzetten. De magie van liefde heeft die kracht.
Als ex-radiomakers hoor ik dit liedje krachtig binnenkomen.
Ain’t no mountain high eniugh!
Sterkte aan jou, aan Dotje, aan Tom. En aan de broertjes van Dotje.
Dikke knuffel. xxx
Ik duim ook heel erg hard.
Pieker nu even niet over werk, en al die rest. Die shaffen das wel. Wat nu telt is jij, Dotje en de rest van uw gezin. Al de rest, vergeet dat even. Nu mag je echt wel egoïstisch zijn, dat recht heb je.
Ik duim dat je donderdag haalt, dan duim ik dat je vrijdag haalt, zaterdag, enz.
Meiske, meiske toch. Ik stuur je een kastje met heel veel “kracht”schuifkes. Het is toch echt niet te vatten. Ik denk continu aan jullie en duim me te pletter. Ik hoop zo dat die onnoemlijk vele kaarsjes en duimpjes heel hard gaan helpen. Heel veel moed en weer maar eens heel veel sterkte aan jullie allemaal. Ook aan Baziel en Felix. Wat moeten ook die mannekes toch wel niet allemaal meemaken. Zo oneerlijk. Heel veel liefs.
Honderdduizend duimen en honderdduizend kaarsjes. Alles wat nodig voor het mirakel. In gedachten bij jullie.
Sofie,
Ik denk niet dat ik al ooit zo hard voor iemand geduimd heb als voor jou en Dotje.
Dotje meisje, blijf jij maar lekker warm en veilig in mama’s buik tot je een stevige baby bent.👍🏼👍🏼👍🏼🤞🏼🤞🏼🤞🏼
Ik hoop zeker mee. Iedere dag extra in je buik is mooi meegenomen. Denk nu vooral niet aan je werk. Veel sterkte en duimen voor de best mogelijke afloop.
Er is in dit alles geen goede beslissing, dus waar jullie ook voor gaan , het is ok! Ik hoop zo erg mee dat alles goed komt!Zorg goed voor elkaar en laat ook voor jullie zorgen ! Veel sterkte❤️
Dat jij in zo’n heftige tijden de kracht vindt om je verhaal op zo’n pakkende en mooie manier te verwoorden, Sofie! Als al onze duimen en kaarsjes ook maar een beetje zouden helpen, dan denk ik dat jullie al een heel eind op weg zouden zijn.
Ik ken je niet persoonlijk maar je bent al twee dagen de eerste aan wie ik denk als ik wakkee word. Ik duim net als ontelbaar veel mensen mee. Liefs.
Zelfde hier.. Heel veel moed!
Heel veel moed en kracht gewenst, aan jou, aan Tom, aan de kindjes en vooral aan Dotje.
Ik duim mee!
Veel sterkte, ik denk al het hele weekend aan jullie!
Lieve meid,
ik heb geen woorden… ik ween in stilte mee en hoop dat jullie nachtmerrie terug mag omslaan in een droom, met een wolk van een dotje… Die een even groter vechter en liefdevolle madam wordt, net als haar mama.
Ook voor Tom, Felix en Basiel, we denken aan jullie.
Dikke kussen,
Lore, Chris, Gust, Fenna en Ruth
ps: als boys naar zee zouden komen, kom ‘k ze eens halen voor wat afleiding é (als zij en jullie dat willen natuurlijk)
xxx
Ik hoop echt heel hard mee Sofie… Veel moed daar voor jullie allemaal.
Sofie, Tom, Basiel, Felix en Dotje: ik duim kei-hard voor jullie!! Net zoals enkele mensen het hierboven reeds schreven, denk ik iedere avond en iedere ochtend aan jullie… Dat het maar snel donderdag mag zijn, en dan nog iedere dag extra in de buik. Lieve groeten! XXX
Ik hoop zooooooooo hard dat dit verhaal goed mag verlopen voor jullie, echt waar!
Volhouden daar!
Uur per uur, en zo hopelijk dag per dag… Ik hoop voor jullie dat per uur ook een klein beetje het vertrouwen groeit. En het geloof en de hoop <3
We duimen allemaal keihard mee, echt waar.
Hoop is een lichtje in je hart, dat vandaag moed geeft en morgen kracht ❤🍀 Ik duim mee dat er nog veel dagen met hoop, moed en kracht mogen volgen en dotje nog wat kan groeien en sterker worden
Ik hoop en duim superhard mee, kaarsje ga ik dadelijk doen branden en ik denk constant aan jullie. Ik wens jullie veel sterkte en veel goede moed toe. In gedachten moedig ik Dotje ook aan. Komaan meid, je kan dit! Volhouden.
Sofie, laat het werk nu even los… je hebt hier ook niet voor gekozen, probeer wat je kan van stress te vermijden. Ik weet, da’s allemaal makkelijk gezegd, maar je moet echt proberen. Voor Dotje en voor jezelf! Zorgen voor later. Nu focussen op jezelf, op die kleine meid, op positiviteit… Het is goed dat je deze uitlaatklep hebt, probeer die zoveel mogelijk te gebruiken als je dat nodig hebt.
Een hele dikke knuffel voor jou Sofie en voor Tom, Felix en Basiel.
Hier zijn geen woorden voor… Ik ben met je verhaal gaan slapen en ik ben ermee wakker geworden ! Ik hoop , samen met jullie op een wonder .. Ook al ben ik niet gelovig .. Ik vind jullie ongelooflijk moedig , jij en Tom , en ook jullie fantastische kids Basiel en Felix .. Veel moed Sofie xxx
och sofie, wat onbeschrijvelijk eng. heel heel veel sterkte.
bij mijn moeder braken de vliezen met 24 weken, mijn zusje kwam pas met 31 weken. elke dag, dagdeel, uur is winst. veel moed daar
Dit moet zo hartverscheurend zijn. Ik hoop, net als iedereen, dat het meest rooskleurige scenario zich aandient. Heel veel moed, zorg goed voor elkaar. Het is zo mooi om te lezen dat jullie elkaar als gezin na zo veel sh*t niet uit het oog verliezen.
Zo herkenbaar… Hier vliezen gebroken op 24 weken en 6 dagen. Ik heb dan nog 3 dagen in ziekenhuis gelegen voor onze dochter geboren is op 25 weken en 2 dagen. Ze heeft 3 maanden in ziekenhuis gelegen, hele zwakke longen. Maar voor de rest weinig problemen in couveuse. Nu is ze een grote meid van 5 jaar die in de derde kleuterklas zit. Ze heeft wel wat labels gekregen ondertussen die te maken hebben met zuurstoftekort in de hersenen: CVI (problemen met beeldverwerking) en ASS (autisme). Maar ze draait perfect mee in school, werkt hard, zal nooit opgeven… En ze is echt een vrolijk meisje.
Eerlijk is eerlijk: ze vraagt meer ondersteuning dan andere kinderen, maar valt niet op voor buitenstaanders.
Ik weet dat elk verhaal anders is, elk kind uniek, maar meisjes zijn blijkbaar iets sneller rijp en hebben betere kansen dan jongens. Ga er maar gewoon voor, je zal haar supergraag zien.
Moest je concrete vragen hebben, stuur dan maar een mailtje. Want er zijn echt weinig mensen die snappen dat 25 weken nog iets heel anders is dan 28 of 32.
Veel moed! Ik duim voor jullie.
Ik heb een tweeling geboren op exact 30 weken. De vliezen waren op 28 weken gebroken. En geloof me, ik besef heel goed dat 25 weken iets heel anders is dan 28 of 30 weken.
Uiteraard hopen we met jullie mee. Het moet goed komen! Jij, je vriend en je kinderen zijn een sterk team. Dat is hartverwarmend om te lezen. Laat je goed verzorgen en geloof het maar: je kan rekenen op het begrip en de steun van heel veel mensen, ook van je werkgever.
Heel veel moed!
“‘s Nachts had ik geprobeerd om met haar contact te maken. Om te vragen wat zij wilde, wat zij dacht dat ze nog kon. Of we er samen zouden voor gaan, om nog zo lang mogelijk samen te blijven.”, baffe. Die hakte erin. Ik weet dat ik één van die mensen was die je in het eerst vertelde dat de cijfers niet klopten, en ik voelde mij daar niet goed bij. Wat zat ik mij te moeien? Uit mijn living met mijn koffie, makkelijk praten, hé. Weet dat ik twijfelde en mij schuldig voelde, maar in had echt een niet te negeren gevoel dat jullie geen nuance kregen, geen zachtheid en liefde. Daarna kwam het toch. Oef. Blij dat het tweede gesprek beter liep. Dat er ook plaats is voor hoop. Ik hoop zo hard om binnen enkele weken te kunnen langskomen omdat ge u verveelt, zo heelder dagen plat liggend in die kliniek, met een gezond Dotje in uw buik. Ik hoop op verhalen binnen tien jaar aan de kersttafel, over hoe dat verschieten was en hoe uw hart stilstand, maar zie nu nekeer! Ik hoop op het beste en het gezondste meisje uit Gent, voor u en uw jongens ❤️
Stil stond, dus.
Die cijfers leken me ook zo fout. In werkelijkheid ligt de overlevingskans op 25 weken op zo’n 60à 70%, op 26 weken is dat al 80%.
Oh Sofie, wat verschrikkelijk ! Ik trek alle kastjes met hoop open die ik maar kan vinden en ik duim voor jullie!
Het is amper te geloven. Wat een nachtmerrie zeg. Ik hoop zo voor jullie dat het allemaal goed komt! Veel liefs xxx
We hopen met jullie mee, met hart en ziel !
#godotje #gosofie #goteambrutin
Sofie, tranen in mijn ogen. Ik zag zaterdag Tom en de kindjes langs de watersportbaan en ik dacht spontaan er zal toch niks mis zijn. Wat was ik graag fout geweest. Dit moet zoveel pijn doen. De moed vinden om zo postitief mogelijk te blijven zal moeilijk zijn maar hou vol voor jullie kindje. Wonder bestaan 🍀
Ik ken je niet persoonlijk, maar na al die jaren je te volgen toch een beetje over het internet. Ik heb nog nooit zo hard meegeleefd met iemand die ik nog nooit sprak. Ik denk dat er geen uur van de dag voorbij gaat dat ik aan Dotje en aan jou denk.
Alle licht, alle liefde jullie richting uit!
Een beetje licht en liefde voor jou, digitaal.
Omdat het soms lijkt alsof de storm oneindig is.
Maar blijf hopen,
Blijf geloven.
Blijf gaan.
Blijf gaat met Dotje.
Blijf vechten voor Dotje
Blijf geloven in Dotje.
Ze komt. Ze blijft.
We hopen allemaal zo hard.
We geloven allemaal zo hard.
Dat het mag.
Liefs,
Ongelofelijk veel moed en sterkte Sofie, Tom en de beste broertjes van de wereld.
We denken veel aan jullie – heel veel, en duimen met zn allen mee voor een goede afloop.
Blijf nog maar lekker even bij mama, lieve Dotje.. veilig in die warme buik.
Dikke knuffel X
Lieve Sofie,
Mijn duimen staan omhoog en elke avond branden er kaarsjes voor jullie. Ik ben zaterdag nog naar een #LikeMe concert geweest met mijn 10-jarig nichtje, geboren op 24 weken. Ze woog 600 gram en het zag er maanden niet goed uit. Toch bleek ze een taaie. Ze is lang wat kleiner geweest dan haar klasgenoten, maar dat is ze intussen ontgroeid. Buiten het litteken op haar navel (van de sonde) heeft ze er niks aan over gehouden. Een gezonde, slimme meid met energie voor tien. Elk verhaal is anders en ik besef dat ze een grote gelukzak is (en wij ook), maar ik hoop met heel mijn hart dat Dotje jullie wondertje van de familie mag zijn.
Dikke dikke kus,
Yasmin
Zoals zoveel anderen duim ik uit alle macht mee!
Oh, Sofie!
Ik brand hier een kaarsje en hoop zo hard dat Dotje hier door komt.
“‘s Nachts had ik geprobeerd om met haar contact te maken. Om te vragen wat zij wilde, wat zij dacht dat ze nog kon. Of we er samen zouden voor gaan, om nog zo lang mogelijk samen te blijven. De hele nacht lagen mijn handen op mijn buik. Soms die van Tom erbij, soms onze handen helemaal verstrengeld. ”
Dit vind ik zo krachtig, liefdevol en vol wijsheid. Blijf het doen, contact met haar, contact met jullie onderling.
Elke minuut die voorbij gaat, is er ééntje gewonnen, ministap tot ministap. tot donderdag en daarna verder, beetje bij beetje. Ik gun het jullie van ganser harte.
Hou vol Dotje, voel de liefde en laat je verder gedragen worden in je cocon.
Hou vol Tom en Sofie… voel de liefde rond jullie en laat jullie gedragen worden door alle lieve mensen rondom jullie.
Ik stuur jullie kracht in gedachten.
Als ik kon, zou ik je nog een kastje geven. Met hoop en energie. Dat jij überhaupt nog de fut hebt om het opgeschreven te krijgen, chapeau. Na alles wat er al op je afgekomen is de voorbije maanden. Jij, die zo hard verdiend dat alles goed komt. Jij, die fantastische mama en vrouw. Heel sofinesse-land hoopt en duimt met je mee. Das bakken positieve energie voor jou en Dotje. Dat komt helemaal in orde, dat MOET gewoon!
Sterkte voor jullie vijf. Wat een nachtmerrie. Ik brand een kaarsje voor Dotje, dat ze nog lang bij mama mag blijven zitten. <3 <3 <3
Oh lieve Sofie,
Er zijn geen juiste of foute beslissingen in deze. Schuldgevoel is in geen enkel scenario nodig. Je bent al maanden de beste mama die Dotje kan hebben. Ook nu.
Veel liefs voor jullie allen.
Mijn hart breekt bij jouw verhaal. Ik hoop zo erg op de beste afloop. Veel moed, sterkte voor jou, je man, broertjes en iedereen die bij dit verdriet aanwezig zijn.
Martinexx
Krop in de keel toen ik dit verhaal las, ik ken je niet maar hoop zo hard mee voor jou dat dit goed komt. Dotje blijf vechten meisje, Sofie hou moed, denk nu even alleen aan jezelf en dotje. Laat je omringen door de virtuele warmte en de warmte van je gezin. We hopen zo zo hard met jullie mee.
Hier nog iemand die superhard supportert voor Dotje! Veel liefs en kracht voor jullie allemaal!
Lieve Sofie, wij hopen zo hard mee dat Dotje nog lang blijft zitten en alles uiteindelijk goed komt! Wat een verschrikkelijke nachtmerrie die jullie moeten doorstaan, ik kan er niet bij. Hoewel ik jullie niet persoonlijk ken heb ik ook al heel veel aan jullie gedacht, we blijven mee hopen en duimen.
Krop in de keel. Tranen met tuiten. Knuffels knuffels van ons allemaal!
We hopen vurig mee.
We hebben jullie uiteraard gemist gisteren.
Ik weet niet meer welks origineels en bemoedigends ik nog kan schrijven na alles wat hier al gezegd is. Vandaag verjaart mijn dochter. Een mooie dag dus. Maar het is beter als Dotje pas op mijn verjaardag (op 30 september) komt piepen. En nog beter op de verjaardag van mijn zoon (30 oktober). Oooh, Sofie! Ik gun het je zo. Echt écht écht! Goede moed daar. En blijf heel goed voelen (zoals je deed in die verschrikkelijke eerste nacht in het ziekenhuis) naar wat jij, Tom en Dotje willen.
Verdomme Sofie, wat een vreselijk nieuws. Heel veel moed en sterkte gewenst voor jullie allen, en ik hoop dat Dotje zo lang mogelijk blijf zitten en dat alles in orde komt.
Ik duim zo mee, wat een nachtmerrie is dit, wat een angst en onzekerheid…
Als je toe bent aan nog een hoopgevend verhaal, kan je op instagram eens gaan lezen bij Þordís Elva. Zij was vorig jaar zwanger van een tweeling, waarbij een van de twee vruchtzakken het begaf op 17 weken. Zij is erin, tegen alle oorspronkelijke adviezen rn verwachtingen in, in geslaagd de tweeling in haar buik te houden tot 28 weken; toen kreeg ze een infectie en moesten ze geboren worden. De jongens zijn nu één jaar en doen het goed.
Ik hoop zo dat jouw verhaal ook zo’n wonderverhaal mag worden, het móet gewoon, Dotjes conceptie was al een wonder op zich, het kan en mag hierbij niet eindigen. Dikke knuffel en veel moed!
Het goede nieuws is dat 2019 nog altijd een schitterend jaar kan worden MET Dotje, en daarvoor ga ik keihard duimen.
Ik hoop dat jullie zich daar wat kunnen aan optrekken!
👍🍀🤞🍀👍🍀🤞🍀👍🍀🤞🍀👍🍀🤞
Ik ken je niet persoonlijk, maar volg je al een tijdje.
Lang genoeg om te weten dat ik jouw verhaal niet kan loslaten en daarom probeer ik ook op alle mogelijke manieren te volgen.
Lezen, duimen, denken, energie sturen, positieve vibes opwekken… Alles wat ik maar kan doen om te blijven hopen dat alles goedkomt met Dotje en met jullie!
Jullie zijn nu al zo ver geraakt, stapje na stapje telkens weer iets verder.
Ik duim en hoop vooral zoooo hard, want ik gun het jullie enorm!
Zoals jij gelooft dat je met Dotje kan communiceren deed ik het ook toen ik aan 26 weken 3 cm ontsluiting had. (bijna 19 jaar geleden en nu een gezonde zoon)
Ik geloof in die kracht en dat contact, uiteraard als de natuur meewil en alles goed zit ervoor. Maar die connectie en dat Dotje dat voelt. Geloof ik zeker ook….Positief denken maakt mijn inziens echt een verschil!
Ik leerde ooit van iemand dat je jezelf een spiegel moet voorhouden. Als mensen negatieve berichten op je loslaten, dan weerkaatsen die negatieve berichten/gedachten op zichzelf en niet op jou, want je laat het niet binnen dan.
Omgekeerd kan en mag het ook, dat je alle mooie positieve berichten binnen laat en dat mag je nu dubbel en dik laten gebeuren…
Ik duim voor je mee, dat het goed komt. Want dit erbij zou teveel zijn.
Ik stuur met mijn toverstaf wat speciale magie, dat Dotje zo lang mogelijk in je buik mag blijven. Als ze dan toch beslist te komen, dat het dan alsnog goed mag gaan.
De longrijping zal ze al gekregen hebben en met wat magie zal ze er dan geraken! Ik geloof erin!!
Kippenvel! Wat een hartverscheurend verhaal. Ik duim zo hard mee op een goede afloop! Sterkte x
Oh Sofie, natuurlijk duimen we heel hard mee met jullie.
Op nog vele dagen samen met Dotje in de buik!
Ik duim. Zo hard. Voor jou. Voor Dotje. Voor je mannen.
Kastjes vol energie stuur ik je.
Liefde met hopen.
En hopen vol liefde.
Elke dag telt.
Ik ga met jullie in mijn hart slapen en sta met jullie in mijn hart weer op.
Hele dikke knuffel!
Oh Sofie, tranen bij het lezen van dit bericht. Het is oneerlijk en natuurlijk hopen en duimen wij hier zo hard met jullie mee (ja, wij, want ik vertelde het ook aan mijn man). Veel sterkte.
Als ik ‘s morgens een story zie van jou op instagram dan open ik die met hoop en angst. Vanmorgen weer hoop die een beetje groeit. Hier wordt volop geduimd ❤️🤞🏻🍀
Oh Sofie, ik weet even niet wat te zeggen. Alsof het al niet allemaal veel te veel was. En nu nog dit. Ik hoop en duim, met heel mijn hart! En wens jullie allemaal, maar vooral jij, Tom en Dotje, heel veel sterkte om vol te houden!
Zonder enige twijfel lieve Sofie. Uit de grond van ons hart. En met ons bedoel ik heel mijn gezin.
We blijven duimen en hopen en wensen jullie allemaal heel veel sterkte. 🍀🍀
Ik hoop keihard mee. Dat dit verhaal een positieve afloop krijgt en dat je het daarna nog veel kan vertellen om op het einde die dochter te knuffelen.
En in verband met al die twijfels en piekerbeesten: kies en bemin je keuze!
Sterkte! xxx
Ik kan me nauwelijks voorstellen wat jullie samen doormaken. Heel hard dit. Ik duim voor Dotje en jullie allemaal.
Ik ben ook onverwacht toch zwanger geraakt bij Asherman, na 5 lange jaren wachten op een brusje. De zwangerschap dat was psychologisch zo moeilijk, elke dag een dagje gewonnen. Onze dochter is nu gezond, maar ze is ook langs de couveuse gepasseerd, dat leven aan een dun draadje zien hangen, daar zijn geen woorden voor. Ik duim zo hard voor u, voor dat kindje. Ze is al gegroeid op een plek waar niemand nog dacht dat een kindje zou kunnen groeien. Sowieso is Dotje nu al een heel bijzonder meisje.
Ik denk dat Dotje de liefst geziene ongeboren baby is van heel Vlaanderen 🙂 met zoveel mensen die aan haar denken en voor haar duimen …
Jouw andere kindjes waren een beetje ‘molliger’ dan gemiddeld, dus wie weet heeft ze ook wel een voorsprong op andere te vroeg geboren kindjes he.
Hey Sofie,
als ik dit alles lees en je posts volg op Instagram, moet ik telkens denken aan die keer dat jij, ik en nog een paar jonggidsen op kamp weigerden om op dagtocht in de auto te stappen. ‘Dat was voor watjes, een dagtocht stap je uit’. Ondanks geklaag van de leiding hebben we het toch maar gedaan en kwamen we te voet terug aan op ons kampterrein. Bij de afbraak moesten we zelfs nog extra taken doen. Ik denk zelfs dat jij de enige jongste jonggids was. En dat doet me nu geloven dat je nu ook nog kan doorgaan, ook al is de tocht al zwaar geweest. Ik duim voor jullie!
Go Dotje! Weer een dag erbij! Sterke mama, dus wedden dat Dotje iets van die genen heeft meegekregen 😉
🍀🍀🍀
Hey Sofie,
Elke dag steek ik een kaars aan speciaal voor jou,Tom en natuurlijk Dotje. Ik heb al veel schietgebedjes gedaan de afgelopen dagen en naar boven gekeken zo van: komaan hè. Dit kan toch gewoon niet. Zo een mirakel in- nesteling en nu dit? Misschien is Dotje nog straffer dan we denken. Ik blijf er toch ergens op hopen en in vertrouwen. Er is zoveel meer tussen hemel en aarde… Jullie gezin en Dotje zijn geknipt voor elkaar. Ik bid voor een gezonde dochter voor jullie en dat je het langer volhoud haar te dragen dicht bij je hart dan dat word gezegd.
Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan jullie, hoor. Dankzij de stories op Instagram ben ik er precies dichtbij. Ik blijf duimen!