Ik heb maar een paar basiseisen om te slapen: een bed met genoeg lengte en breedte, zo weinig mogelijk insecten en andere dieren, een koude kamer en relatieve rust.
Ik zeg ‘relatieve’ rust, omdat ik ongeveer 7 jaar op een steenworp van de Overpoortstraat in Gent gewoond heb. Naast het welbekende café ‘de π-nuts’. Dat betekende dat mijn bed gewoon meetrilde op de beat van de muziek. En dat ik ongeveer elke nacht getrakteerd werd op dronken studenten die cantussliederen kweelden, echtelijke (en luide) ruzies bij relaties die sinds de 17de pint ontstaan waren en mensen die dachten dat belleke trek nog altijd grappig is. Allemaal meegemaakt. En zelfs redelijk hard doorgeslapen. Oordopjes, mijn vriend.
Ik ben dus geen moeilijke. Ik hoef zelfs geen echt goed bed nodig, ik heb al menige nacht op de grond/matje/gangpad van de bus doorgebracht en zelfs nog redelijk goed geslapen. Ik heb ook geen duisternis nodig, ik kan slapen in volle licht. En er mag best wat lawaai zijn, ik slaap er wel doorheen.
Behalve. Als het over snurken gaat. Ronken, knorren, snurken, grommen, irriteren. Daar kan niet tegen. Niet.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik genetisch belast ben. Ongeveer de halve familie is des nachts twee huizen verder ook nog vlot te horen. Tegen bepaalde familieleden kan je je zelfs niet wapenen door compleet aan de andere kant van het huis te gaan liggen. Moest er een decibelmeter in de buurt zijn, er was met zekerheid sprake van geluidsoverlast. Ik snurk dus waarschijnlijk zelf wel eens af en toe (bij vallingen e.d.), maar echt maar heel af en toe. En het is niet mijn schuld, louter de genetica.
Afgelopen weekend waren we op weekend. Ik had, zoals het een goede vrouw betaamt, zorgvuldig ingepakt. Niets aan het toeval overgelaten, voorbereid op ongeveer alles. Alleen een klein detail vergeten: de oordopjes. Auch.
Omdat het lief ‘s nachts werkt, lig ik vaak alleen in bed. Geen last van gesnurk dan. En als het lief er later bij kruipt, ben ik al in dromenland, dan word ik meestal niet meer wakker. (De truc is echt om als eerste in slaap te vallen, voor het snurkmonster toeslaat). Maar zo was het dus niet op weekend. Romantisch samen gaan slapen, werd al snel een drama. Twee volle nachten met een drilboor naast mijn oor. Auch.
Agressief word ik ervan. En verdrietig. En moordzuchtig. Ik begin te duwen, te kloppen en te schelden. Hetgeen het lief trouwens helemaal niet opmerkt, die knort rustig verder. En ik word ongelooflijk wanhopig. Ik begin dramatisch – als in ‘met het nodige drama’ – te woelen. Te zuchten. Net niet te huilen (en soms zelfs net wel – uiteraard ook met het nodige drama). Afgelopen weekend kon ik geen kant op. Er was wel een zetel in de living, maar daar was geen deken en ook een irritant tikkende klok (ja, tegen dat soort geluid kan ik dan weer niet – nobody is perfect). Ik moest dus wel naast de drilboor blijven liggen, geen andere optie. (Diezelfde drilboor heeft vannacht trouwens ook weer een paar boompjes neergelegd. En mijn oordopjes bleven niet zitten. Auch, again.)
U begrijpt dat ik doodmoe ben. Het is namelijk ongelooflijk vermoeiend om in uw slaap dramatisch te doen en agressief te zijn.
En toch, ik ben tegen aparte kamers. Wat blijft er dan nog over van de romantiek? Of zou dat toch waar zijn dat nachtronkers elkaars bij het slapen beter uit de weg gaan – dat het beter is voor de relatie? Wat denkt u ervan?
Sofietje, toch! 🙂 Het kon MIJN column wel zijn! Ik herken mezelf helemaal in jouw nachtelijke ellende. Ook ik woel, klop en scheld me rot. En dan is dat snurkmonster nog boos ook, omdat ik ‘m altijd wakker maak. Tsss. Tegenwoordig vlucht ik soms naar de 2de slaapkamer. Heeft ook wel iets, hoor: roomies with benefits 😉 Maar de beste truc is toch om gewoon vroeger dan hem te gaan slapen. Blijf je mooi gespaard van een lange lijdensweg boordevol moordneigingen. I’m feeling ya, sistah! xxx
Snurkmonster zijnde kan ik u maar 1 optie aanbevelen: uw vent naar de slaapkliniek sturen en hem geopereerd of met een nachtelijk beugel terug krijgen. Het heeft in elk geval mijn romantisch nachtleven gered 🙂
heeeeeel herkenbaar! Ik presteer het om voor mijn eega te gaan slapen maar ik word soms “wakkergesnurkt”….dat is pas drama! Dan slaap je lekker en dan is daar plots die drilboor-blazer die je snurkend in het gezicht blaast…..resultaat, ik een halve nacht wakker en zuchtend wanhopig mezelf de dag door slepend! En als je er dan ‘s morgens iets van zegt dan krijg je als antwoord “ja maar, gij snurkt ook zene”!
Mijn lief en ik snurken allebei. Het enige verschil is dat ik nog reeeedelijk goed erdoor kan slapen of erbij in slaap vallen, en dat hij van het minste geluidje wakker wordt. Dus slaapt hij met oordopkes. En moet ik hem trotseren én er ook altijd uit als Fien wakker is, haja want twee man met oordopkes is geen goed idee, dan hoort niemand dat kindjen…
Inderdaad heel herkenbaar 🙂
Sinds ik samen ben met Grote Kadee snurk ik blijkbaar zelf ook (vroeger nooit commentaar op gekregen…), maar qua decibelproductie denk ik dat hij me toch wel overklast.
Wat hier helpt is hem kietelen. Onder zijn voeten, aan de achterkant van zijn dijen, in zijn lenden, … Enerzijds helpt het mij van mijn agressieve gevoelens af, anderzijds wordt hij net voldoende wakker om te stoppen met snurken maar wel nog door te kunnen slapen. Lang leve het kietelmonster in snurkersland dus 😀
Die zeldzame keer dat hij toch écht wakker wordt van mijn gekietel en slaapdronken vraagt wat er aan de hand is zeg ik het dan maar zoals het is: dat hij ongelooflijk hard aan het snurken was. Waarop hij dan heel verontwaardigd zegt dat dat niet kan want dat hij nog wakker lag. Jaja, alsof ik midden in de nacht niks beters te doen heb dan hem wijsmaken dat hij snurkt zeker? 😉
Ha, eva, in mijn bed doet zich regelmatig dezelfde conversatie voor: “ik kan nie snurken want ik heb nog geen oog dichtgedaan”. Die van mij heeft een hoog ontwikkeld gevoel voor drama. Hier wordt dus ook stevig geduwd en gezucht…
Nu moet ik er wel in alle eerlijkheid aan toevoegen dat als het al eens gebeurt dat ik wakker gemaakt word om reden van geluidsoverlast (wat overigens uiterst zelden gebeurt 😉 ) heb ik ook het gevoel van nog wakker te zijn… Dus er zit iets in, maar ssssst, niet verder vertellen.
Goh, ik prijs mezelf ZOOOOO gelukkig dat mijn partner niet snurkt, of toch maar een keer of twee per jaar maximum één minuut. Ik zou GEK worden, ik meen het.
Een operatie kan (een beetje) helpen heb ik al gehoord. Apart slapen zal ook wel helpen, maar ‘t is toch een beetje een psychologische grens die je over moet dan… Blij dat ik me er niet druk in moet maken, heb medelijden met de partners van snurkers…