Als ik op zondagmorgen vlot uit mijn bed geraak en geen andere activiteiten gepland heb, ben ik terug te vinden in de spinningzaal. Zo ook vandaag. Mensen die op zondagmorgen komen spinnen, dat zijn die-hards. (Of werkt u zich op zondagmorgen meestal in het zweet?)

Als de zaal halfvol zit, is het een goeie zondag. Maar vandaag was het anders. De spinningzaal zat namelijk afgeladen vol met voetballers. Olympia Gent was in the house. En we hebben het geweten.

Waarschijnlijk was de match tegen Lovendegem afgelast en moesten de spelers van de trainer toch iets doen. Dan maar een potje gaan spinnen. Dat was ook de houding van de meeste voetballers. We gaan ons gewoon eens goed amuseren op dat velo’ke. Uhum.

(Wat nu volgt, zijn vooroordelen over de voetballende soort. Ik wil niet gemeen zijn, maar het was gewoon zo.)

Voetballers zijn tetterwijven. Oh my God. Soms had ik het gevoel dat ik op de markt stond. Ze konden geen vijf minuten zwijgen.

Voetballers willen zich graag laten gelden. Bij elk nieuw nummer maakten ze geluiden alsof Michael Jackson net uit het dodenrijk was opgestaan en in de spinningzaal Thriller begon te zingen. Het leek wel de oefening ‘Heeft iedereen mij goed en duidelijk opgemerkt?’

Voetballers hebben een ego. Ze denken dat ze alles kunnen omdat ze een beetje tegen een balletje trappen. Maar een spinningfiets, dat waren ze duidelijk nog nooit tegengekomen.

Voetballers zijn ijdel, of neemt u uw handtas en oorringen ook mee in de sportzaal?

Al snel bleek dat ze het gewoon echt niet snapten. Als de lesgever ‘fixeren’ zei (wat betekent dat je fietst zonder je bovenlichaam te bewegen, uit het zadel, alle druk op je benen) – en hij had het ook goed uitgelegd – ging de volledige voetbalploeg gewoon zitten. Met een blik van ‘Is dit het nu?’. Ze waren ook niet bepaald mee met de weerstandsknop, daar moet namelijk aan gedraaid worden om te klimmen. Ook het ritme vinden op de muziek, bleek een onmogelijk opdracht. En hoe langer de les duurde, hoe meer spelers gewoon niet meer van hun zadel kwamen. Omdat ze niet meer konden.

Gelukkig was de lesgever van dienst opgewassen tegen al dat testosterongeweld. Hij had al snel door hoe hij de jongens moest triggeren, want het elftal was redelijk snel afgeleid. Je moet inspelen op hun ego en voor een beetje competitie zorgen. (Mannen, ze zijn zo makkelijk, tss) De voetballers gingen dan ook uit hun dak toen de lesgever een spelletje spurt voorstelde: voetballers tegen ‘de getrainde mensen’. De voetballers dachten, we gaan ze hier eens laten zien wat we kunnen. Maar al na een paar rondjes, moesten ze de duimen leggen. Ze zijn het natuurlijk ook niet gewoon om zich langer dan 45 minuten te vermoeien, normaal mogen ze dan al gaan rusten. En het is waarschijnlijk ook moeilijk om je echt moe te maken, als er geen premie van een paar honderd (of duizend) euro tegenoverstaat. Ik begrijp dat wel.

Enfin. Ik heb me geamuseerd vanochtend, het was een verrassende spinningles. En met de voetballers komt het wel goed. Hun ego zal niet te hard lijden onder deze ervaring, dat is groot genoeg.

Maar ze gaan het morgen wel voelen aan hun poepke.