Ik keek met mijn lief naar het nieuws, er was een verslag van Werchter. Ik zei tegen Tom dat het toch jammer was dat ik nog nooit naar een festival was geweest, want op je 33ste kan je daar ook moeilijk mee beginnen.

Ok, ik ben geen zuivere festivalmaagd. Want uiteraard ben ik elk jaar te vinden op het Nostalgie Beach Festival. Voor editie 2017 kan je me op zaterdag 12 augustus komen strelen op het festivalpark in Middelkerke. Kom af joh, dat is echt kei gezellig. Ik heb daar al een paar keer de benen van onder mijn lijf gelopen, maar altijd al werkend. Dat is heel plezant, maar natuurlijk een totaal andere ervaring dan echt als toerist. Om helemaal snob te klinken: ik heb al meer artiesten in de backstage gezien, dan dat ik er ooit heb zien optreden.

Mijn lief begon mij onmiddellijk uit te lachen toen ik zei dat ik wel eens naar Werchter wou, waarna ik volgende facebookstatus op het internet knalde:

“Daar zijn kei veel mensen, iedereen drinkt alcohol en de muziek staat kei luid. Jij zou gewoon beginnen wenen.” – mijn lief ontraadt mij #RW17

Long story short: twee dagen later had ik een ticket voor Werchter Boutique. Een week later stond ik met vriendin Barbara klaar aan de poort.

Dit hebben we geleerd:

*Ik wist dat het een gigantisch evenement was, maar ik had niet ingeschat dat er heelder straten voor worden afgesloten. Heelder huizen achter Heras worden gezet. Ik hoop dat zij op zijn minst gratis naar het festival mogen gaan.

*Indrukwekkend ook als die hele mensenmassa zich huiswaarts begeeft. Ik keek naar een gigantische zee van mensen en dacht. Damn, als ik “goeiemorgen” zeg op de radio, dan praat ik tegen zoveel mensen!

*Ik ben nu met de fiets gegaan van bij een vriendin, waar ik ook mocht blijven crashen (Merci I.!) . Maar ik weet nu dat het eigenlijk nog net te doen is om met de fiets te gaan van bij mijn ouders, dus dat is een optie de volgende keer. (Hoor ik daar een volgende keer? Hell yeah.)

*Ik vond het ticket zijn geld meer dan waard. Voor 86 euro kregen we een geweldige affiche, met geweldige shows. En ik begrijp dat er veel inkomsten gehaald worden uit drank en eten, maar 3 euro voor een drankje en 6 euro voor een frietje – dat was toch elke keer gigantisch slikken. (Maar niet geweend. Ik heb niet geweend.)

*Volgende keer een dekentje meenemen. Bij mooi weer is dat ideaal om te chillen tijdens de optredens, want ik voel niet graag beesten in mijn T-shirt kruipen. Bovendien kan je zo een beetje terrein afbakenen voor als je naar de wc moet.

*Niks dan lof over de wc’s. Na 4 dagen zou ik sowieso wel moeten afrekenen met zware constipatie, maar dat ligt aan mij. Nooit moeten aanschuiven en deftige toiletten, voor zover dat kan op een festivalterrein.

*Ik weet niet of ik het in de regen ook tof zou vinden. Maar ja, dat weet je natuurlijk nooit op voorhand. Misschien moet ik toch weer eens catchoue botten kopen.

*Na een halfuur voelde ik me helemaal thuis en heb ik geweldig genoten. De mensen op de dekentjes rondom ons hebben zeker gedacht dat ik de nodige alcohol binnen had (meezingen. dansen. giechelen) – maar ik heb het uiteraard volledig op water en cola zero gedaan. (Aan 3 euro het stuk, auch wel echt)

*Geen kat die gemerkt heeft dat ik eigenlijk nog maagd was. Ik paste perfect in het plaatje. (Op de gewone Werchter zou ik misschien wat als oud gezien worden, maar op Boutique was ik eerder jong en veel beschaafder dan het middelbare koppel dat een paar dekentjes achter ons gewoon vol lag te vozen)

*Hartjes voor Niels en Stan, die zo oprecht zelf onder de indruk waren van het feit dat ze daar mochten staan. Ik zal de “Werchter ik ben met de velo gekomen en gelle?”-opkomst van Stan niet gauw vergeten. En een vette high five voor Robbie Williams. Hij heeft elke letter van Let me entertain you waargemaakt.

 

*Hartjes ook voor Barbara. Dankzij haar is mijn festivalbloempje geplukt. Het heeft geen pijn gedaan en het smaakt naar meer.