Feit 1: Het is zondag Basiel zijn verjaardagsfeestje en ik moet een heel weekend werken. U begrijpt, minimale voorbereidingstijd.
Feit 2: Ik moet deze week laat werken, tot 20u. Dat maakt dat ik in de voormiddag wel een paar uurtjes wat dingen kan doen, maar als ik om 21u thuiskom vooral honger heb en wil slapen.
Feit 3: Donderdag is om de twee weken poetsvrouwdag. Vandaag dus. En ik zag het niet zitten om thuis te zijn als ze bezig is. Ik zie hoe vuil het ligt als ik vertrek en ik geniet als ik in een proper huis thuiskom, maar ik hoef niet te weten wat er daartussen gebeurt. Echt niet.
Als ik deze drie feiten optelde, leek donderdagvoormiddag dus het ideale moment om al grote boodschappen te doen voor het feestje. (De cava! De frisdrank! De chips – allemaal niet voor de jarige).
En ik had nochtans maandag al tegen mijn lief gezegd dat er te weinig geld op de gemeenschappelijke rekening stond voor grote boodschappen, en ik meen ook gehoord te hebben dat hij geld ging overschrijven. In my dreams. Vanmorgen herhaalde ik dat nog eens en bleek er dus niks overgeschreven. En omdat het met dat nieuwe stomme crelan-systeem niet meer ad hoc kan (voor de ingewijden die ook bij centea zaten en nu crelan zijn geworden: ja, ik wil terug centea-online eventjes) moesten we dus snel een andere oplossing vinden. Geniale inval van mijn lief: betaal gewoon met Visa. Ik regel dat dan later wel.
Nu moet ge weten dat ik eigenlijk een fervente tegenstander ben van Visa. Ik vind dat ge geen geld moet uitgeven dat ge niet hebt, maar ik moet bekennen dat het soms wel makkelijk is. Op vakantie bijvoorbeeld. Of als ik online mooie kleertjes voor Basiel wil bestellen. Ik zeg maar wat.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik stond met een overvolle kar aan de kassa van de Colruyt voor een aanzienlijk bedrag. En toen gooide die mevrouw een bommetje.
“Wij aanvaardden geen Visa hoor, mevrouw.” (“Mevrouw”, what happened to juffrouw? Ik heb mijn kind niet mee dus u moet denken dat ik 24 ben. Uhum.)
Oh my. Ik had daarvoor al van mijn oren gemaakt dat je geen dubbele Extra-korting-kaart krijgt (ze zat in de portefeuille van Tom, ik heb er ineens een tweede besteld. Maar ik vrees dat we nu ook de reclame dubbel gaan krijgen. Dus doe daar iets aan, Colruyt.) Ik heb nog even geprobeerd om mijn Sodhexokaart en cash samen te gooien, maar ‘saldo ontoereikend.’ (Mijn eigen bankkaart had ik niet bij, lang verhaal. Beetje ergens in een gleufje en niet meer terug te vinden) We zaten toen al in de categorie vrij genant.
Na een hysterische telefoon naar mijn lief, heeft die geprobeerd om geld over te schrijven. Maar je moet met dat nieuwe systeem een dag op voorhand al weten dat ge in de Colruyt gaat staan met een Visakaart die niet aanvaard wordt én een saldo ontoereikend. Hmm. Ik kon dan naar de bankautomaat rijden om daar met Visa-geld af te halen, maar ik heb ervoor gekozen om naar huis te gaan om mijn spaarpot te plunderen. Dat leek me het snelst. De poetsvrouwen (ja, we blijken er twee te hebben! Ze brengt blijkbaar haar dochter mee.) schrokken zich een bult. Ik ben dan in een halve colère weer terug naar de Colruyt gereden, met ondertussen een hartslag die volgens cardiologen vast niet zo gezond was. Ik zag mijn tijd namelijk wegtikken, tot ik naar het werk moest vertrekken. Stress. Big moodswing.
En als u dacht dat dat allemaal al behoorlijk schaamtelijk was, vergeet het maar. Dat kwam pas toen de mevrouw met de veiligheidsschoenen en stofjas de megafoon pakte en volgende woorden sprak:
“De kar die nog niet betaald was, mag terugkomen uit de verskamer.” (Categorie: übergenant)
PS: Daarna heb ik alles thuis in zeven haasten afgezet, nog snel wat dingen in de frigo, de rest op de zetel. Ik heb niet eens kunnen controleren of er in tussentijd niks uit mijn kar gestolen is.
PPS: De poetsvrouw-en waren wel heel blij met hun bloemen. Poetsvrouwdag, ik doe daar aan mee ja. Ik krijg ook graag bloemen, namelijk. Na een moeilijke dag in de Colruyt bijvoorbeeld.
Ok dit kan tellen……
Ik ging vroeger altijd met mijn moeder naar de supermarkt, als er bij mij saldo ontoereikend verscheen, kon ons moeke bijpassen…..
Dat van die dubbele reclame bij Colruyt: ik heb dat kunnen oplossen via een eenvoudig mailtje richting Halle. Er komt nu toch maar voor 1 persoon post binnen. Maar ze mogen van mij wel eens beginnen met dat te digitaliseren.
En dat van die geen visa: heb ik helaas ook eens mogen ondervinden.
Dat kan je ook oplossen met 1 simpel mailtje:
Gelieve mij geen reclame op papier meer te sturen, enkel per email.
En sindsdien nooit meer reclame gekregen!
Nog een tip ivm met de Extra-kaart: ik heb die ook vaker niet dan wel bij, ik vraag dan gewoon de kaart van de persoon achter mij… 🙂
Wat een verhaal, het is op zijn minst genant te noemen,……zo blij dat wij maar 1 rekening hebben,….en dat ik die stevig beheer en dit gelukkig niet makkelijk zal voorhebben,…wat een stress hé!!!! Die bloemmen die had jij verdiend!!! Maar de werkvrouwen ook natuurlijk,……:-), dat is een godsgeschenk!
Vroeger kreeg je direct twee extra kaarten…
Toen we verhuisden heb ik ook gemaild dat ik maar voor één extra kaart reclame wou ontvangen, dit was meteen in orde moet ik zeggen. En gemeenschappelijke rekeningen, alleen maar miserie!
Troost je, we hebben hebben allemaal al eens zo’n momentje gehad. Dat maakt het niet minder genant maar je kan het tenminste delen 🙂
Wat Lies schrijft, deed ik laatst ook. Trouwens ingefluisterd door de Colruyt-man aan de kassa…
Het koude zweet is mij ook al uitgebroken: met volle kar aan de kassa en bankkaart ‘verdwenen’. Terwijl anderen werden verder geholpen, stond ik daar aan de zijkant, zwetend en met bibberende handen heel mijn portefeuille en handtas nog maar eens te bekijken. Gelukkig kwam ze wél tevoorschijn, die bankkaart…
Ik klus bij bij Colruyt. Topbedrijf om voor te werken, maar da’s een ander verhaal.
Waarom vinden vrouwen dingen altijd zo snel genant? Probeer eens de begrijpende blikken van al die vrouwen aan de kassa die dat ook al meemaakten. Of de schitterende service. Ze hebben je niet weggestuurd, nee, ze hebben je kar zelfs in de frigo gezet om alles vers te houden. Je moest eens weten hoe vaak op een dag er een karretje van de verskamer en terug manoevreert. Niemand die ooit denkt, weer zo’n schooier.
Trouwens, als bediende-verkoper heb je op een enkele manier vat op dubbele extra-kaarten. Hoef je dus ook niet tegen te zagen als je eigenlijk al gefrustreerd begon te winkelen. 🙂
Ha, ik wou eigenlijk net hetzelfde zeggen. Wat is hier eigenlijk genant aan? En waarom de ergernis over het tijdverlies en het geloop nog eens vermenigvuldigen met nutteloze schaamte over iets wat letterlijk ie-der-een wel eens aan de hand heeft? Ik toch al een keer of drie, denk ik. Eén keertje een kwartier voor sluitingstijd, zelfs. Niet leuk, een beetje gedoe, een beetje onpraktisch. (Edoch als alles leuk en praktisch was, dan heette het geen leven maar een Tupperware-design, zie http://www.tupperware.be/xchg/be/hs.xsl/747.html. Of een radiostation met easy listening muziek, maar mischien is dat een beetje stout).
Maar heel even bij wijze van therapeutische ontleding: waar zou de bron van die schaamte kunnen liggen? Het kan niet gewoon zijn “o nee, ik ben vergeten geld over te schrijven naar deze rekening, wat gaan de mensen denken”. Want de mensen, die vergeten dat zelf om de haverklap. En ook niet “o nee, het is het einde van de maand, mijn geld is blijkbaar al op, wat gaan de mensen denken”. Want dat einde van de maand, dat is voor hen gewoon ook gearriveerd. En het kan ook niet zijn “o nee, ik is alweer chaos, en zij allen zijn (in) orde”, want, euh, heb je hén al wel eens goed bekeken?
Het is een beetje, ben ik bang, iets van jou, my dear, gesofineerde mevrouw die ik hier nu via dat rare Internet van de Zelfcultuur tegen het lijf loop. Ik zou niet zeggen: probeer er iets aan te doen. Maar hou misschien gewoon een beetje afstand van jezelf op zo’n moment. Het is niet geweldig erg, zo van die paniekaanvallen. En de mensen begrijpen ook dàt, uiteraard. Maar het levert alleen zo weinig op.
Een liedje ter verstrooiing!
Those middle classes, proud and poor,
They settle for the best
Of Progress they do chant
and Order is their cant
yet fear is what they’re made of
and shame is what they breathe
If only they would know
That to live means to struggle
And simply to let go
They might eventually get past
Their bewilderment
And play.
Nestor Makhno. (1888-1936)
I believe this is among the such a lot important information for me.
And i’m glad reading your article. But want to statement on some common issues, The website taste is ideal, the articles is actually great : D. Good activity, cheers
Mens gij kunt een spel zagen… Hebt ge liever dat ze u hoer noemen i.p.v. mevrouw??
Ge kunt trouwens met een VISA geld afhalen, maar daar zijt ge klaarblijkelijk te lomp voor om dat te snappen, hetzelfde met uw online bankverrichtingen waar ge het besef niet hebt dat dat een dag duurt eer het erdoor komt…
Mensen zoals gij kunnen beter onder nen auto lopen, ge hebt geen besef van de wereld (en ocharme uwe kleine, ik beklaag hem voor zo een triestige paniekerige moeder als u te hebben).
Beste Uzakenniet, heeft er iemand je eigenlijk verplicht deze blog te raadplegen, laat staan te lezen????? Ik dacht het niet hé.
Ik moet bekennen, je stijl slaat alles, het niveau van je schrijfsel staat naar mijn gevoelen op een bijzonder laag pitje.
En iemand laten verongelukken, of misschien zelfs de dood toewensen, das pas marginaal van jou.
Ik wil je graag een goede raad geven. Als het je niet interesseert, blijf hier dan weg. En neen, ik ga me niet verlagen tot jouw boertig niveau hierboven, maar hou je domme l.lcommentaat voor jezelf. Het zal jou en ons en vooral Sofie een dienst bewijzen!
Sofie, tegenwoordig vinden sommige mensen dat ze het al mogen schrijven, om mensen te kleineren, of te bruskeren, of nog erger, te vernederen. Trek je van dit onding hierboven niets van aan, wij weten wel beter en genieten wel van je schrijfsels. Doe zo voort, is het enige wat ik hierop kan zeggen!! Weinigen weten hoeveel talent je wel hebt!!!