Ja jongens, dat is hier ongelooflijk druk. We zijn nu aan dag 10 van de werkmarathon en daarmee net over de helft. Ik kan vrijdag 25 januari al ruiken. Heerlijk. Tot zover het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat mijn lief volgende week naar Dublin moet (4 volle dagen, omaagod) en dat ik dus weer even alleenstaande moeder zal zijn. Het is de eerste keer dat hij zo lang weg moet sinds Basiel er is. En ik mis hem nu al. Maar ik ben een groot meisje. En ik kan het (dankzij babysithulp van moeders en schoonmoeders, waarvoor dank – al vermoed ik dat zij het zelf zo mogelijk nog leuker vinden)

Ondertussen begin ik ook echt een beursmadam te worden. Niet van het soort dat iets begrijpt van cijfers, maar wel van boeren en auto’s. Vorige week heb ik gekampeerd op de landbouwbeurs, deze week kan u mij met Nostalgie vinden op het autosalon. Tha beurslady, itz me.

U vraagt zich nu natuurlijk af wat ik op de landbouwbeurs te zoeken heb. Wel ja. Ik kan het niet beter samenvatten dat ik daar vier dagen Mimi Smith heb gespeeld naast kok Koen op de stand van VLAM. Echt waar, ongelooflijk gezellig. Zo gezellig, dat ik het u niet wil onthouden. Dit is wat een mens leert na vier dagen landbouwbeurs:

–          Dat mensen veranderen in aasgieren als ze gratis eten krijgen. En dat ze niet bang zijn om daarbij ellebogen te gebruiken. Serieus.

–          Dat varkens romantische dieren zijn. Zo wat lepeltje lepeltje liggen terwijl er honderden mensen passeren en u daar niks van aantrekken. Ik ben fan.

–          Dat je kan wokken zonder te roeren. Ik weet het, u valt bijna van uw stoel maar het is echt waar. Met als grootste nieuwe ontdekking: geen olijfolie gebruiken maar wel een harde olie (zoals zonnebloem of arachide) en groentjes op een verstandige manier stapelen.

–          Dat bepaalde banken een stabiliteitsprobleem hebben. Dat konden we merken, toen hun stand plots tegen de grond lag (geen gewonden gelukkig)

–          Dat mensen ongeveer alles wat los ligt, als gratis en ‘dakannikanderswelmeepakken’ beschouwen. Van balpennen tot plastic zakjes. Ik wil het, ik wil het, ik wil het.

–          Dat het niet moeilijk is om dingen lekker te maken, als ge met lekkere producten werkt. (Ik zeg bewust niet dat die lekkere dingen niet altijd even goed zijn voor de lijn. Ja hoeveboter, I’m talking to you)

–          Dat er nog echte boeren zijn. Van het soort dat met overall (wel een propere dames en heren) en botten naar de landbouwbeurs komt. Maar dat mag he, dat mag.

–          Dat er indrukwekkende mixers zijn. Check it out babe.

Dat het heel gezellig was. Maar dat ik altijd een stadskieken zal blijven.