Ergens deze zomer (ooh zomer, waar ben je?) heb ik een geplande week vakantie uitgesteld, wegens te druk op het werk. Maar daardoor zijn er ‘nogal’ wat vakantiedagen die wachten om opgepakt te worden. Dus voila, deze week heb ik mezelf drie dagen genomen. Drie dagen van gewoon thuis zijn, drie dagen van heerlijkheid. Ik kan daar dus echt intens van genieten, van gewoon rustig thuis zijn. Een beetje rommelen in het huishouden, een beetje tv kijken overdag (shame on me!), en vooral heel veel niet haasten.

Maar ik moet natuurlijk ook sporten, zoals het een goede vrouw/WW’er/partner betaamt. Slechte moeder als ik ben, heb ik mijn kind dus voor zijn middagdut naar de crèche gebracht. Allemaal, zodat ik mijn 3kg-lichtere lijf kon gaan showen in het zwembad. (Dat ik op de crèche te horen kreeg dat hij begin december naar peutergroep moet, daar moet ik nog even van bekomen. We hebben het er een andere keer vast nog eens over). (En dat 40 min zwemmen maar 3 punten oplevert, dat ook.)

Zwemmen dus. Me, my speedo en mijn observatievermogen.

Het begon al in de inkomhal. Een groepje vrouwen van jong middelbare leeftijd (dat is niet onbeleefd als ik vrouwen tussen 48 en 75 bedoel?) stond wat te giechelen, vergezeld van één jonge blonde kerel. Ik hoorde nog net één van de vrouwen roepen dat hij zijn zwemzakje vergeten was. Waarop de jongeman antwoordde ‘dat het vandaag een naturistenles zou zijn’, waardoor ongeveer alle vrouwen in zwijm vielen. Ik liet mijn kaartje afstempelen en ging me omkleden.

Eenmaal in het water ging het schouwspel verder. Eén baantje was afgezet en daarbij stonden acht vrouwen giechelend te wachten. Ze waren duidelijk een klein beetje zenuwachtig en ik begreep al snel waarom. Even later kwam er een blonde god in rode zwembroek afgewandeld. U weetwel, blonde surferskrullen, een sixpackje en vooral een gigantische glimlach met ondeugende ogen. De man van het zwemzakje.

Ik denk dat het aquagym was. In ieder geval gingen de vrouwen het water in, terwijl de blonde god langs de kant bleef staan. Hij deed alle oefeningen voor op het droge, terwijl de dames dat vlijtig achterna deden in het water. Een heerlijk schouwspel. Ik hoef u niet te vertellen dat er bijna gevochten werd, toen de blonde god riep dat de beste zwemmers vooraan moesten komen staan. Vergeef mij de woordkeuze gezien de natte omstandigheden, maar zijn publiek is best te omschrijven als een school bakvissen.

En niet alleen de giechelende gelukzakken die turnoefeningen mochten doen in het water, waren enthousiast. Ook de vrouwelijke zwembadrandhangers konden er werkelijk niet over zwijgen.

U kent dat wel. Het soort dat zichzelf een schouderklopje geeft omdat ze gesport hebben, terwijl ze eigenlijk gewoon nat geweest zijn (niet hetzelfde, gij met uw vuile gedachten). Een zwembadrandhanger zwemt namelijk maximaal twee keer het zwembad over en spendeert de rest van de zwembadtijd hangend aan de badrand. Je kan jezelf de moeite besparen denk ik dan, en gewoon onmiddellijk aan de toog gaan hangen. Maar misschien ligt het aan mij en aan mijn ‘ikdroogmezelfnietgraagaf’-probleem.

Enfin, ik zwem zoals altijd 40 baantjes. Wat betekent dat ik regelmatig de hangers passeer. Ze hadden het er allemaal over. Over die blonde god. En wat die dames daar toch allemaal aan het doen waren. Eén keer riep de ene zwembadrandhangster zelfs naar de andere, behoorlijk luid: “schone jongen he seg”. U denkt de uitpuilende ogen en kwijlend trillende lip er ongetwijfeld bij.

Ik heb gewoon mijn baantjes gezwommen. Toen ik vertrok, waren de acht dames nog steeds gekke bewegingen aan het doen onder water. Handjes boven wel.

Dus als u denkt dat de puberteit ver achter u ligt. Maak u geen illusies, alles komt terug.