Laten we zeggen dat de crèche zo’n 400 meter wandelen is. Misschien minder, misschien meer, het is niet dat ik mijn stappen tel als ik naar daar ga. Ik probeer gewoon altijd zo snel mogelijk daar te zijn.
Omdat de afstand echt te verwaarlozen is en bewegen gezond, ga ik altijd met de buggy. Te voet dus. Dat betekent ook in minder goede weersomstandigheden, zoals regen of temperaturen beneden 15 graden. Voor mijn lief zijn dat namelijk gegronde redenen om met de auto te gaan. U leest dat inderdaad goed, met de auto (!). Hij heeft er geen problemen mee om bij sneeuw een uur te gaan lopen met een korte broek aan, maar die 400 meter naar de crèche in de ochtend. Die zijn te moeilijk.
We hebben daar wel eens discussies over. Of beter gezegd, ik lach hem daar wel eens mee uit. Maar zolang ik zelf te voet mag gaan, ga ik er ook geen drama van maken.
Maar als hij met de auto gaat, staat de buggy soms nog thuis (hij steekt de buggy af en toe in de koffer, speciaal voor mij. Persoonlijk wandel ik nog liever vier keer op en neer, dan één keer de buggy te moeten opplooien en in de koffer te moeten steken. Bovendien weten we nog niet zeker of de buggy in de koffer van de nieuwe auto kan. Dat moeten we nog testen. Maar voorlopig is het nieuw er nog niet genoeg af. Mannen en hun auto’s, ge kent dat wel.)
Om een lang verhaal kort te maken, ik moet soms met een lege buggy naar de crèche wandelen. En ik word dan, ja, nogal bekeken.
Mensen gaan bijvoorbeeld opzij om plaats te maken voor een passerende buggy, hun handen zijn klaar om in die schattige bolle kaakjes te bijten. En dan blijkt die leeg te zijn.
Of ik stop al even in de groentewinkel. Mensen kijken dan geïrriteerd omdat dat lompe geval in de weg staat en er bovendien geen kindje inzit. (Maar kei handig wel, want ik kan mijn gekochte groenten dan gewoon in het onderbakje deponeren).
Maar het ergste zijn toch wel de mensen die kijken alsof ik een of andere lunatic ben die een hele dag rondrijdt met een lege buggy. En ik moet eerlijk toegeven, dat ik altijd wel blij ben als ik er ben.
Maar serieus. Dat is toch niet raarder dan mensen die een hond in een buggy steken, toch?
Mannen en auto’s? Ze zijn lang niet allemaal zo. Meen je nu echt dat die buggy nog niet in de auto mag?
Ik stap met de buggy naar de bibliotheek, 2km verder.
Hier ook regelmatig lege buggy als wederhelft met de auto is gegaan, voel me dan ook wel wat raar…
Het zou pas raar zijn, moest ge uw kind in uw sjakos steken !
Wij wonen dicht aan de festivalweide van Werchter. Toen het enkele jaren geleden Werchter was ging ik na mijn werk onze dochter bij de onthaalmoeder afhalen. Het was wel 2km, maar met de auto… geen doorkomen aan!
Ik ging dus met de buggy tegen het verkeer in, 2 km naast aanschuivende festivalgangers. Kan je je de commentaar van de (zich al in de stemming drinkende) Nederlanders al inbeelden? Nog nooit was ik zo blij van de dochter in haar koets naar huis te kunnen rijden!
En een hond in een hondenbuggy? Die vallen er ook al eens uit. Heb daar onlangs eens een blogstukje aangewijd.
Wij hebben hier bij de geboorte van kind nr 2 een Phil en Teds gekocht. Als ik de oudste dan van school ging halen, toch ook zo’n 2 km wandelen dan lag de kleinste onderin de Buggy</A lekker warm te slapen… niet zichtbaar voor voorbijgangers die mij meer dan eens vreemd aankeken.
En als ik dan bekenden tegenkwam die mij aanspraken over de nieuwe baby kreeg ik nog vreemdere blikken dat die daar beneden verstopt zat 🙂
oops er is hier duidelijk iets misgegaan 🙂
De wereld van Basiel (en vele andere) wordt gevormd door de acties die wij nu nemen. Zinloze ritten met de auto zal je lief dus later maar goed kunnen verklaren. Als Basiel de vraag stelt “hoe is het zover kunnen komen?”.
Wel wel wel, zo veel inhoud in één stukje.
Elke zondag sta ik bij de bakker. Daar rij ik met mijn fietske naartoe. En iedere zondag staat daar een man in zijn rennerskostuumpje, klaar om honderden kilometers te gaan afleggen. Maar naar de bakker rijdt hij met zijn grote auto. Nu weet ik dat hij dus zo’n 600m van de bakker woont. 600m. Nu, ik snap het hoor, het is uiteraard onmogelijk om een plastiekzak met daarin wat pistollekes per fiets te vervoeren.
En dat brengt me gelijk bij de lege buggy. Mensen zijn rare wezens. Een lege “kinderwagen” type Kangoo of andere is in essentie toch even vreemd ?
En tend erde: verdemme, wil je nu zeggen dat ik geen man ben omdat ik mijn auto echt wel als een transportmiddel zie en niets meer ?
zo liep ik vroeger ook naar de crèche, met lege kinderwagen. Heb een mevrouw een rolberoerte bezorgd door hem al bellend om te laten kiepen, weer omhoog te zetten en al bellend door te lopen.
kan er nog om lachen hoe zij mij toen met open mond aanstaarde..(en het is toch al 8 jaar geleden)
Toen het nog maxi-cosi-periode was duwde ik soms gewoon het onderstel rond op straat omdat liefste ‘s morgens kind met maxi-cosi in de creche achterliet. Zo’n onderstel is al helemaal een eigenaardig ding om mee rond te rijden
Ik duw vaak een lege buggy en zelfs een dubbele.
Dat gebeurt als ik de kinderen naar school ben gaan brengen of ze gaan ophalen. Hoewel ze 2.5 en 4 jaar zijn, zijn ze ‘s avonds te moe (kleinste) of lui (grootste) om zelf te stappen. ‘s Morgens wil ikzelf dat het vooruit gaat en duw ik liever dan dat ik ze voortdurend moet aanmanen om voort te stappen ipv tegen de muren te schuren of nootjes of dennenappels te rapen.
Ik zie geregeld mensen in onze straat een lege buggy voortduwen op weg naar school die vlakbij ligt. Raar vind ik dat helemaal niet.