Over exact twee maanden en twee dagen mag de entiteit hier vijf kaarsjes uitblazen. Het is op zich een verdienste dat het daarmee automatisch de langste relatie uit mijn leven is, maar het is nog fantastischer dat het eigenlijk allemaal zo vanzelf lijkt te gaan. Pasop, het is niet alsof dat hier al vijf jaar lang elke dag rozenblaadjes en strandwandelingen zijn, maar eigenlijk ruikt het hier doorgaans wel naar bloemen.

Ge moet nu ook niet denken dat ik nooit eens zucht omdat hij werkelijk nog nooit het aanrecht heeft afgekuist nadat hij de keuken gebruikt heeft of dat hij nooit eens met zijn ogen rolt als mijn glas weer eens eerder halfleeg dan vol is. En wel integendeel. Wij zijn ook maar een normaal koppel.

Maar toch, zelfs op het moment dat we in de grootste modderpoel proberen om toch nog vooruit te ploeteren en er met zo weinig mogelijk spatten proberen uit te komen, neemt hij vaak mijn hand en zeggen we vaak dat we elkaar zo graag zien. Er zijn al watertjes gepasseerd ja, maar wij kunnen goed (samen) zwemmen.

Na vijf jaar zou je ook kunnen denken dat de rek er wat uit is. Maar niets daarvan, ik fluister nog heel geregeld naar mijn lief dat ik de vlinders in mijn buik bijna niet onder controle kan houden. Maar er is ook niets mis met de geneugten van het leven bewust wat bij te kruiden.

Zo gebeurde het dat ik op een ochtend rond 5u een licht pikant briefje op de badkamerspiegel plakte, wetende dat hij dat een uurtje later zou lezen. Toch altijd geestig om wakker te worden met een boodschap dat je….Enfin, you get it.

Aangezien wij de enige twee mensen in ons huis zijn die kunnen lezen of schrijven, is er weinig kans op schaamtelijke situaties.

Maar die dag kwam de poetsvrouw. Ik kwam thuis en ze sprak me aan.

“Sofie. Is something wrong with the mirror? Is not clean? I could understand not the briefke.”

Want het word sex(y) bestaat niet in het Engels of Ghanees he. Toch?