Ik voel me Gents in hart en nieren, maar mijn tongval verraadt dat mijn roots toch ergens anders liggen. Ha. Tja. Dit jaar woon ik een decennium in Gent, maar de andere 18 jaar heb ik doorgebracht in de provincie Antwerpen. In het verre OLV Waver. (Zoek het maar op, je vindt er zelfs monumenten en al).
En de geboorte van Basiel brengt op dat vlak een beetje taalverwarring mee. Hij is langs beide kanten het eerste kleinkind en dat betekent dat er namen gekozen moeten worden. Oma en opa is universeel, maar de andere grootoudernamen zijn blijkbaar nogal streekgebonden.
Ik heb bijvoorbeeld een moemoe en vava, iets wat in Gent totaal onbestaande is. (Een moemoe die trouwens heerlijke havermoutkoeken, wafels en andere dingen kan bakken, mmmm.) Maar in Gent hebben ze het eerder over een mémé en een pépé. Dat klinkt bij mijn heimat alsof je 150 jaar oud bent, dus is geen optie voor grootouders die prille vijftigers zijn.
Ik heb ooit een bomma en bobonne gehad, maar dat associeer ik ook eerder met overgrootouders dan met namen waarmee mijn ouders aangesproken kunnen worden. En wat is er voor de rest nog? Meetje en peetje? Bompa? Moeke en vake?
Met de komst van Basiel, moesten er dus namen vastgelegd worden. Omdat de herinnering aan onze oma nog heel vers in het geheugen ligt, wilde mijn moeder die naam onaangeraakt laten. Heel begrijpelijk. Maar bomma, mémé, meetje, mammie of iets dergelijks lag ook niet echt in haar spectrum. Een beetje ‘te oud’. Uiteindelijk is het moeke geworden. Al is dat ook een beetje gek, want ik heb ik ook altijd moeke en vake gezegd. Vake heeft er trouwens voor gekozen om bompa Didi genoemd te worden.
Aan de andere kant is het wel oma en opa geworden. Ook al is oma nog niet helemaal overtuigd en overweegt ze nog een andere naam. Nu ja, het is niet dat Basiel al kan babbelen, dus ze hebben nog wel even tijd.
Maar voorlopig heeft iedereen dus een eigen naam en zijn er geen dubbels. En ik vind die lokale verschillen echt wel grappig.
In dat verband trouwens, moet ik vanaf nu (schoon)ouders aanspreken met hun grootoudertitel? Of hoe gaat dat?
Moeilijk hé, al die namen en titels 🙂
Je kan best zelf ook al de namen gebruiken die Basiel zal moeten zeggen, kwestie van geen verwarring te veroorzaken. Ik spreek uit ervaring. Ik heb de fout gemaakt. Mijn schoonma heet “Ma” voor alles en iedereen (kinderen en kleinkinderen). Ikzelf gebruik het woord “ma” als ik mijn eigen moeder aanspreek, mijn dochter moet eigenlijk “bomma” zeggen. Dus als mijn moeder telefoneert en ik zeg “Ma belt” dan is dat voor mijn dochter niet meteen duidelijk wie ik bedoel… Als ik er aandacht aan besteed, dan gebruik ik de juiste titels, maar meestal is dat niet het geval… 🙁
Mocht ik toen geweten hebben wat ik nu weet dan zou ik de titels vervangen hebben door afleidingen van hun namen: “ma Katoke” (van Katrien) en “ma Mariake” (van Maria, vaneigens)… In dat opzicht vind ik bompa Didi goed gekozen…
Verder wil ik nog zeggen dat ik je blog heel graag lees; je hebt een ongelooflijk talent om de gewone dingen des levens op een grappige manier te verwoorden. Als ik de verhalen van Basiel lees, komt er vooral veer herkenning en herinneringen aan 5 jaar geleden…
En nu ik toch aan het reageren ben… In verband met het tutje… Als de borstvoeding zo goed gaat (en er geen verwarring meer kan zijn), zou ik een tutje overwegen voor de troostmomenten. Mijn kind heeft ook een tutje gehad. Op de leeftijd dat ze min of meer voor rede vatbaar was, lieten we de tut voor in bed en voor in de auto. Iets later (ik denk dat ze toen 2,5 j was) hebben we de tut voorgoed verbannen. Dat verliep goed. Ik moet er wel bijzeggen dat mijn dochter enig kind was/is en dat het misschien moeilijker is de tut op 2,5 af te leren wanneer er nog een baby-brusje in het spel is?
Succes!
Sofie,
Als generaties door elkaar lopen,wat bij ons het geval is, is het soms moeilijk.
Voor Rune ben ik haar ‘moeke’ en voor kindje van broer ben ik ” tante Chris”, als ze beiden bij mij zijn en ik zeg tegen Rune : “moeke zal dat voor jou wel doen”, zegt kindje van broer : jij bent niet moeke, maar tante Chris ! Tja, hoe los je dat op ?
Ik vind dat jullie voor goeie oplossing hebben gekozen.
X
X
Ik spreek mijn ouders nog altijd aan met ma en pa, ook al zegt de jongste “dat dat wel moeke is, hé!”. Mijn moeder wou namelijk heel graag dat ik vake en moeke zei toen ik zelf klein was, maar ik vond dat eigenlijk maar niets. En dus is het een generatie doorgeschoven. Ik vind niet dat je je ouders moet aanspreken met hun grootoudernaam. Je gaat tegen je partner toch ook geen papa zeggen, omdat de kleine dat gaat zeggen? En ja, dat gaat misschien al eens voor verwarring zorgen, maar er zijn vast ergere dingen dan dat.
Uiteindelijk moeten de grootouders zich ook kunnen verzoenen met hun nieuwe titel, denk ik. Niets zo vreselijks als iets opgedrongen krijgen waar je jezelf niet in kan vinden, nietwaar?
dank je
Vooral iets kiezen waar iedereen zich goed bij voelt! Bij ons waren mijn schoonouders al oma & opa (ze hadden al een kleinkind), dus zouden mijn ouders meme en pepe of moeke en vake moeten worden. Maar die meme en Pepe vond ik ook veel te oud klinken, en “Moeke” vond ik echt niet bij mijn mama passen, niet “jong en vlot” genoeg voor haar. Dus is het daar Vake en Nona geworden (van het Italiaanse “Nonna”), dat vond ik wat jonger klinken dan moeke. En mijn mama is zeer blij met haar originele “naam-voor-de-Bomma” 😉
allé zo zot, ik ben zelf al ‘mémé’ sinds ik 29 ben, mijn metekindje noemt mij zo, ik vind dat helemaal niet oud klinken :-). Mijn kindjes zeggen oma en opa tegen mijn ouders en als de kindjes erbij zijn zeg ik dat ook :-). Anders zeg ik mama/papa of als mijn moeder zaagt: mààààààà! 🙂
Hier hebben we een oma en opa en een omie en opie. De overgrootouders blijven meme en pepe. En de peter is petie.
Niet makkelijk hé!
Mijn ouders zijn oma en opa en vake en moeke, en papa is ook nog peet.
Ik ga zowel mijn ouders als die van mijn vriend later laten kiezen wat ze willen. Is het twee keer ‘oma en opa’, dan wordt het ‘oma Schulen’ en ‘oma Opgrimbie’ ofzo. Mij maakt dat echt niet uit, zolang zij maar content zijn ermee.
Zelf heb ik tegen mijn grootouders Moemoe en Petere gezegd. Namen die hier in Limburg heel weinig te horen zijn.
toch tof, dat jullie dan beiden ‘moeke’ zeggen. en duidelijk, dat ook
Bij ons ook een Nonna! Mijn vader, haar wederhelft, laat zich Opi(e) noemen, maar Omi(e) zag ze voor zichzelf niet zitten. Aan de andere kant is er helaas alleen nog een bomma…
Grappige kwestie. Ik vond dat als kind al: vriendinnen die over ‘oma koeke’ en ‘oma mariakerke’ spraken. Mijn grootouders waren ‘oma’ en ‘pepe’ aan de ene kant (symmetrie is overroepen) en ‘kleine meme’ en ‘kleine pepe’ aan de andere kant (omdat ze echt klein waren; ‘grote oma’ en ‘grote opa’ waren er niet, hoewel mijn oma en pepe echt groot zijn). Mijn onthaalouders waren ‘marainne’ en ‘opa’ (again), omdat hun kleinkinderen hen zo noemden …
En nu is het ‘oma’ en ‘opa’ voor mijn ouders, al zei Thelma lang ‘moma’ en ‘bopa’ en mijn ouders dat graag zo wilden houden. Aan de andere kant is het ‘boma’ en ‘bompa’, en mijn grootouders (oma & pepe) en onthaalvader (opa) zijn er ook nog, dus verwarring troef. Vrienden van mij hebben een ‘gramma’ en ‘grappa’ gekozen, van grand-mère en grand-père, ook wijs, niet?
En mijn broer laat zich ‘pepe Sam’ noemen als dertigjarige peter. Alles kan!