Vrijdagnamiddag vertrekken mijn lief, ik, Basiel, peter en meter naar Spanje. De heer des huizes heeft voor zijn derde marathon een zonnige bestemming uitgekozen, wij trekken naar Zaragossa.  Vorig jaar Berlijn, dit jaar een andere fijne stad, een marathonlopende vent heeft bepaalde onverwachte voordelen (naast the obvious ones. Een lijf in topvorm, bijvoorbeeld.)

Zo zag hij er vorig jaar uit, meteen na de feiten.

Zo zag hij er vorig jaar uit, meteen na de feiten.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zondagmiddag zal hij naar alle waarschijnlijkheid zeggen “dit doe ik nooit meer” om zondagavond al even na te denken welke marathon hij in 2013 eventueel zou kunnen lopen. Het is een beetje zoals bevallen. Op het moment zelf denkt ge ‘ze hebben mij niet meer liggen, deze pijn, never again.’ En drie weken later kijkt ge alweer vertederd naar zwangere buikjes en lijkt het allemaal niet meer zo erg.

Maar een marathon dus. We hebben minder hoge verwachtingen dan vorig jaar. Want trainen met een pasgeboren baby in huis en een superdruk project op het werk, doet er niet veel goed aan. Er wordt hier nog steeds heel erg veel gelopen, maar het is toch minder dan vorig jaar. Omdat er gewoon ook veel minder tijd is. Ik vind dat mensen die een marathon uitlopen al tien medailles verdienen, dus ik lig niet wakker van de tijd. Maar ik ben in dit huis blijkbaar alleen met die redenering.

Maar daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Omdat we nu in de week voor de marathon zijn, moet mijn vent koolhydraten opnemen, veel koolhydraten. Volgens zijn trainer en tevens de peter van ons kind, heet dat carbo-loading.

Pasta en rijst, voornamelijk. En mijn lief heeft een gigantische voorkeur voor rijst. Ik overdrijf niet als ik zeg dat hij dat gewoon elke dag zou kunnen eten. Na dag twee heb ik het al volledig gehad. Maar mijn eetgoestingen doen hier niet ter zake.

Ik heb uw hulp namelijk dringend nodig. Ik zoek nog een paar lekkere rijstrecepten.  Ge moogt ze hieronder parkeren. En merci alvast!