Ik weet niet waar het idee vandaan komt, maar volgens bepaalde opvoedingsprincipes moeten kinderen zo snel mogelijk in hun eigen kamer. Ik ging daar vroeger ook van uit, maar twee kinderen later liggen de kaarten anders. Zelfs het conservatieve Kind en Gezin heeft ondertussen zijn (of haar?) slaapadvies aangepast naar één jaar op de kamer, dus dat betekent wel al iets. En ik weet het wel, je mag kinderen niet verwennen. Ze moeten zelfstandig zijn, ze moeten alleen in slaap kunnen vallen, ze moeten flink zijn. En ik bedoel dit niet als veroordeling of kritiek op ouders die er wel voor gaan, maar voor mij voelt het anders aan in het slaapdepartement. Onder ‘verwennen’ begrijp ik iets anders dan een gevoel van veiligheid, geborgenheid, liefde, warmte en knuffels.
Basiel was een gemakkelijke baby. For real, ik heb bij mijn eerste kind amper geweten wat slaaptekort was. Na een paar maanden sliep hij vlotjes door de nacht en als hij toch wakker werd, was het alleen om even aan de borst te liggen en daarna verder te ronken. Ergens voelde ik de nood om hem voor mijn eerste werkdag in zijn eigen kamer te krijgen. Omdat het zo hoorde dacht ik, ook al had niemand me dat expliciet opgelegd. We voelden er ons toen allebei niet echt goed bij, maar hij had me ’s nachts niet meer nodig, dus waarom lag hij dan nog bij ons? Hoofd >< hart. Gelukkig was in ons vorige huis een eigen kamer een relatief begrip. Eigenlijk lag hij maar drie meter verder, dus met de deuren open was dat eigenlijk nog half naast ons oor (en hart).
Met Felix was alles sowieso anders. Toen ik nog met zwangerschapsverlof was, sliep ik vaak met hem op de zetel. Kwestie van de rest van het huis niet wakker te maken met zijn krijspartijen. Maar het doorslapen kwam niet, ook niet nadat ik al lang weer aan het werk was. Er zijn korte periodes geweest we een paar ‘goede’ nachten hadden (in ons boek: maar een keer of 3 kort opstaan), maar meer dan anderhalf jaar hebben we eigenlijk kei hard in #teamnosleep gezeten. We zijn er nog niet helemaal uit, maar we kunnen wel weer een beetje slapen. Praise the lord. De wereld is zoveel gemakkelijker met slaap, ge hebt geen idee. (Of misschien wel, veel sterkte dan!)
In oktober kwam er een nieuwe jobuitdaging bij, met een wekker om 3u42. Om dat enigszins te overleven, heb ik alle slaapstrijd opgegeven. Felix slaapt gewoon gezellig tussen ons. Ik schaam me er niet meer voor, integeneel. Want er is ook helemaal niets verkeerds mee, als iedereen (moeder, vader, kind) zich daar goed bij voelen. Ik zal nog meer zeggen, Basiel slaapt ook vaak bij ons op de kamer. Op een matrasje naast ons bed, omdat hij dat gezellig vindt. Wij ook trouwens. Ik geloof echt dat een kind dat zich veilig en geborgen voelt, meer kans maakt om op te groeien tot een gelukkige volwassene.
Ik maak me ook geen zorgen dat hij in zijn puberjaren nog zal vragen om bij mama en papa op de kamer te liggen. Hij maakt er nu al geen enkel probleem van als het om de een of andere reden niet kan. Beide jongens logeren ook al eens op een ander, dus het is niet alsof ze ons niet kunnen loslaten.
Felix heeft ook een fantastisch mooie kamer, waar hij overdag heerlijke dutjes doet. En ooit zal hij daar altijd slapen. Maar voor nu is het goed. Wij zoeken nog steeds naar zoveel mogelijk slaap. Dat betekent vandaag concreet dat Felix en ik rond 19u naar boven gaan en ondergestopt worden door Tom en Basiel. Hij vraagt of hij nog een beetje mag drinken en daarna vallen wij dicht bij elkaar in slaap. Vaak is dat zelfs hand in hand. En soms ligt Basiel er ook nog bij. Grootste issue: het bed is een beetje te klein. Waar vind je een double kingsize?
Ik voel en zie mensen met hun ogen rollen als ik erover vertel. Ik heb geen zake met de slaapkamergeheimen van een ander en zij dus ook niet met de onze, maar ik wil het toch uitspreken. Om dat laatste beetje schaamte (dat er helemaal niet hoeft te zijn) af te schudden, of om het meer ingeburgerd te maken? Als je beter slaapt met iedereen in zijn eigen bed/kamer/verdieping, dan is dat prima. Maar om de een of andere reden voelen wij ons heerlijk verbonden al samen slapend, en slaapt iedereen ook beter op die manier. De occasionele grote teen in mijn neus of stamp in mijn zij inbegrepen.
Als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik zelf een hekel heb aan alleen slapen. Waarom zou ik dat dan verlangen van mijn kinderen? Er zijn weinig dingen zo heerlijk als zo’n warm lijfje dat zich tegen je nestelt, toch? Of iemand die je verliefd ligt aan te kijken met grote ogen als je ’s morgens wakker wordt.
We zijn op weg naar echte slaap in het verhaal Felix, dus misschien betekent dat ook dat we binnenkort (lees: als ik vakantie heb en niet in het midden van de nacht moet opstaan) nog eens een poging ondernemen om hem naar zijn eigen kamer te verhuizen. Misschien ook niet. We volgen ons gevoel en ons hart, en ik vertrouw daar ferm op.
En mocht u zich zorgen maken over de sportprestaties tusssen de lakens. Ge moet er niet mee inzitten, wij zijn creatief genoeg. *wink wink*
Wij trekken de grens hier: “Haar lief mag er nooit bij komen liggen” en tot die periode slapen we samen zolang de dochter dat zelf wil.
hahaha ZA-LIG 🙂
Hahaha
Ada en ik slapen ook samen. Voelt als de normaalste zaak van de wereld.
Nu dat ze kan rollen kan ik haar wel niet meer alleen laten inslapen in de cosleeper en dat probleem hebben we nog niet kunnen oplossen. Haar eerst in een ander bed leggen dan de cosleeper is geen oplossing want daar krijst ze alleen maar in.. Ik zou de cosleeper dus voor die paar uur willen dicht maken, maar op een gemakkelijke en veilige manier..
Iemand een tip?
Waar leggen de andere samenslapers hun kindje voor ze zelf gaan slapen?
In het park of naast mij in de zetel…
Hey, wij hebben zo’n borstvoedingskussen (aka ‘de worst’) naast de co-sleeper gelegd. Onze dochter ligt anders meteen in ons bed van het rollen en wroeten.
Wij leggen onze zoon (1jaar) in zijn co-sleeper met een borstvoedingskussen tussen zijn en ons bed en met onze donsdeken opgerold in het midden van ons bed. We horen het meteen als hij wakker wordt en die buffer van donsdeken is dan genoeg om tijdig bij hem te zijn voor hij uit bed zou kruipen.
Wat ook heeft geholpen is hem te leren dat hij aan de rand van het bed moet stoppen omdat hij anders valt. Maar dat is geen waterdicht gegeven dus nemen we liever hier geen risico in.
Heb de matras een jaar of 2 op de grond gelegd, dat was ik to-taal vergeten (zo lang geleden is het nochtans niet), maar nu weet ik weer waarom in in die periode zonder bedframe sliep.
Misschien nog een idee: http://ma-ma-mira.blogspot.com/2016/02/dream-big-een-bed-tegen-varkentjes.html?m=1
Volg je hart, gelijk heb je!
De oudste heeft bij ons op de kamer geslapen tot de jongste is geboren, hij was toen bijna 2 jaar. En de overgang was best moeilijk, hij was er precies nog niet echt aan toe. Maar wou niet dat de baby hem wakker zou houden want hij sliep net als Basiel redelijk vroeg door.
De jongste is net verhuisd. Iets na haar derde verjaardag. Ze heeft dit volledig zelf beslist. Het weekend erop zijn we samen een bed, nachtlampje etc gaan kopen en heeft ze dat helpen monteren en sindsdien slaapt ze bij haar broer op de kamer in een éénpersoonsbed. Zonder problemen. Kinderen geven dus wel aan wanneer ze eraan toe zijn. Ik moet de eerste nog tegenkomen die met zijn/haar lief nog bij mama en papa kruipt 🙂
Waarom zou je je moeten schamen voor hoe en waar jij en je gezinsleden slapen? Zolang er voldoende geslapen wordt en iedereen gelukkig is, maakt dat toch echt niet uit? Ieder zijn ding: live and let live 😉
Ik ben omgekeerd: ik slaap het best alleen. Mijn lief verdraag ik nog net maar elk zijn helft! Ik ben echt een slechte slaper en hoe meer volk in mijn bed, hoe erger! Ik deed geen oog dicht met de kindjes op onze kamer toen ze kleine baby’s waren, echt dodelijk. Gelukkig slapen onze dochters niet beter als ze bij ons liggen, integendeel. Ze worden vaker en vroeger wakker dan in hun eigen bedje. Samen slapen gebeurt enkel als ze ellendig zijn van ziekte en eigenlijk lost dat weinig op behalve dat troost dichterbij is dan.
En zo is het bij iedereen anders. Gewoon: hoera voor elke minuut slaap, waar en hoe dan ook!
PS: ook in deze volgden we dus niet het advies van K&G. Boeeee slechte ouders 😉
Samenslapen is heerlijk. Al droom ik soms van een nacht zonder gewriemel …
Hier slapen we meestal met 4, soms met 5 en uitzonderlijk ook al eens met 6. Met wat gerangschik lukt het net. En als het echt te wordt, zoeken wij andere oorden op …
Wij slapen ook samen, lekker tussen ons in. Dat handje op je schouder op de foto, zo herkenbaar <3
Het enige'vervelende' is wanneer je zelf es naar tv wil kijken of bezoek hebt…. hij kan echt niet alleen in ons bed liggen …. ook overdag wil hij niet in z'n eigen bed…. in het grote bed valt hij meteen in slaap. Met als gevolg dat ik ook heel wat dutjes doe, maar even tijd voor mezelf zou ook aangenaam zijn…
Ha, herkenbaar… Ons zoontje lag in een cosleeper en vaak in ons bed. Hij had die aandacht en nabijheid echt nodig. Hij is nu bijna anderhalf en slaapt in een spijlenbed naast ons bed. Wij hopen dat ie binnenkort toch eens gaat doorslapen en dan stilletjesaan naar de kamer van de zus kan verhuizen. Bij ons dochtertje volgden we wat meer de ‘regels’ maar jong toch, samenslapen is zo handig voor borstvoeding en gewoonweg gezellig. Als de zus ‘s nachts wakker wordt, kruipt ze vaak bij ons in bed. Veel gewriemel, maar och, dat warm lijfje… *smelt*
Mijn zoon is zes maand. Wordt nog steeds overmatig veel wakker dus slaapt hij lekker bij mij, borst ik hem en mezelf weer in slaap. Mijn lief heb ik uit bed gegooid. Hij werd elke keer mee wakker en ikzelf had meer plaats nodig. Als hij er ook nog eens bijligt ben ik trouwens bang dat zoontje onder de donsdeken terecht zou komen, dus dan slaap ik echt niet. Uw man uw bed uit om uw zoon er in te houden: dat is pas een taboe 😉
Ooooh nee hoor! Als de zoon bij ons komt liggen, schop ik ook mijn man eruit. Naar het bed van de zoon 😀
http://huisinderij.blogspot.be/2017/02/sloppel_4.html?m=1
Om die reden kochten wij zo’n groot bed. Auping, 2 x 2 meter. Duur, maar erg content van!
Wij zaten ook 5 jaar in #teamnosleep, en dan komt slaap voor alle pedagogische principes…
Nu slapen ze samen om één kamer, maar geregeld belandt er nog eens eentje bij ons: zalig!
Hier sliepen de kinderen ook tussen ons tot anderhalf jaar ongeveer. Nu soms nog alle 3 met hun matras bij ons. Lekker gezellig 😉 Maar ik heb daar nooit commentaar over gekregen. En ik heb zelf ook geen oordeel klaar over ouders die het anders doen/zien. Het maakt je geen betere/slechtere ouders want daar draait het niet om. Live and let live.
Mijn zoon van 3, Felix komt iedere nacht weer bij ons in bed gekropen. Ik vind het ook zo heerlijk dat warme lichaam tegen je en hij vraagt telkens weer of ik zijn handje wil vasthouden. Wij verkiezen ook echt wel nachtrust van zowel onze kinderen als van onszelf boven die eeuwige strijd om ze toch maar in hun eigen bed te krijgen. Mijn man heeft met onze dochter Axelle nu 2,5 jaar ook heel veel op de zetel geslapen, zodat ik en de twee jongens toch maar konden doorslapen. Zij werd tot haar 2 ook elke nacht nog wakker. Ik vind er dus helemaal niks mis mee dat je samen slaapt met je kinderen. Soms als mijn man in de nacht aan het werk is gebeurd het ook weleens dat ik met de drie kinderen in bed slaap. Toch leuk te lezen dat wij niet de enige zijn…
Groot gelijk, je moet gewoon doen waar jij en je familie je goed bij voelen!
Jules sliep regelmatig bij ons als baby en zelfs nu hij bijna 4 is, kruipt hij regelmatig bij ons in bed. Bij een nachtmerrie, wanneer hij ziekjes is, of gewoon.. wanneer hij het wil. Alixe daarentegen is het tegenovergestelde. Als baby lukte het haar nog maar hoe ouder ze werd, hoe moeilijker het ging. We proberen nog, hoor. Want geef toe, niks leuker dan zo’n slapend klein lijfje naast je. Maar helaas, het lukt haar langs geen kanten om bij ons in bed te slapen. Ze ligt te draaien, begint te spelen, lachen, … maar slapen, nee dat niet.
Gewoon genieten!
Mijn zoontje van nu 5 heeft tot zijn 3 jaar bij ons in bed geslapen.
Het was zo zalig, op het moment dat hij zelf besliste om op zijn kamer
Te gaan liggen, was dat ok, maar zowel mijn man als ik kijken met gemis
Terug op die tijd.
Nu komt hij nog bij ons liggen als ik of mijn man weg zijn voor ons week,
Dan houdt hij de andere gezelschap 🙂
Als ik terug denk aan die tijd loopt mijn hart over van liefde.
Ik ben zoooooo blij dat we dit gedaan hebben!
Zo herkenbaar allemaal. Onze oudste zoon sliep al snel door en was perfect tevreden met zijn eigen bedje. Zijn slaapkamer kwam rechtstreeks uit op de onze dus eigenlijk lag hij dan maar 2,5m verder. Wel veel bij ons geslapen toen hij ziek was. De jongste sliep vanaf de geboorte veel bij ons of in de wieg naast ons bed wat later een spijlenbedje werd. Hij moest altijd mijn hand op zijn wang hebben en dan was hij vertrokken. Dit zeker tot 2 jaar. Toen een iets groter bedje gekocht bj ikea en dat stond toen voor ons bed. Iedere nacht kroop hij tussen 4 en 6 tussen ons in met de vraag ‘beetje opschuiven asjeblief’… we hebben daar nooit een probleem van gemaakt want we wilden zelf ook slapen.. het gebeurde ook dat we met 4 in bed lagen, vooral in de koude maanden want het was een oud huis toen. We zijn verhuisd naar ons nieuwe huis toen ze 4 en 5 waren en ze hadden direct geen probleem om in hun eigen kamer te slapen. Af en toe komen ze bij ons liggen en dat is geen probleem, dat warme lijfje en die kleine handjes, ze zijn zo blij om in dat grote bed te liggen bij ons! Ik ben er van in het begin open over geweest en echt weinig tot geen commentaar over gehad. Ik zeg tegen andere ouders dat ze moeten doen waar ze zich goed bij voelen en hun kind ook.
Ons zoontje van 2,5 slaapt sinds een jaar op z’n eigen kamertje vlakbij onze kamer met de deur open 🙂 Nu slaapt ons dochtertje van 6 maanden bij ons. Voor mezelf was het motto, als ze er klaar voor zijn lukt het vast wel in hun eigen bedje. Maar ik heb ze nooit laten wenen omdat mijn moederhart daar nu eenmaal zo zwak voor is.
Hoe andere ouders het doen is voor mij niet belangrijk, ik respecteer iedere manier en ik vind dat iedereen dat voor zichzelf kan en moet uitmaken! Maar ben wel blij te lezen dat er nog mensen zijn in dezelfde situatie!
Ik vind het toch een moeilijk vraagstuk… ‘k Rol zeker niet mijn ogen bij jouw slaapverhaal, lijkt me supergezellig en het bewijs van de warmte van jullie gezin!
Maar zelf ervaar in deze periode van jonge kindjes met alles erop en eraan, onze slaapkamer als enige plekje dat nog een beetje “van ons” is. Waar niet alles vol speelgoed ligt, waar nog eens een gesprek kunnen hebben zonder dat de driejarige er continu tussenkomt, waar de intimiteit die een relatie toch altijd nog nodig heeft kan (en dan heb ‘k het niet enkel over “de seks” (wij moeten eens werk maken van die #samsonseks :)), maar ook gewoon eens tegen mekaar kruipen bij ‘t slapen gaan en van die dingen). Ik heb vriendinnen die van de materniteit komen en hun kind geen dag op de kamer heeft geslapen. Dat vind ik dan ook weer raar. Maar toen mijn dochtertje vorige week na 3,5 maanden naar haar kamertje verhuisde, voelde dat voor ons ook beetje als een opluchting aan. Als m’n zoontje van 3 ‘s nachts wakker wordt, vraagt hij vaak om even bij hem te komen liggen en dat doen we ook, tuurlijk. En ‘s ochtends in het weekend is “het grote bed” een plaats voor heel wat spelen en springen en knuffelen 🙂 Maar ‘s nachts vind ik dat het een plekje “van ons” is en moet blijven… Ben ik nu een slechte moeder? (Dat zeg je absoluut niet hé! 🙂 Maar ik begin het me af te vragen als ik hier lees hoe het elders gaat)
Ik begrijp wat je zegt, maar dat stukje heb ik door mijn job al moeten opgeven. Ik ga slapen om 19u, dus wij plannen onze momentjes om bij te babbelen/knuffelen/…elders. En zoals ik zeg, je moet doen zoals het het beste voelt he! Als iedereen er zich goed bij voelt, dan is het toch prima?
Groot gelijk en heel herkenbaar!
Ik heb genoten van jouw vertelsel 🙂
de zoektocht naar zoveel mogelijk slaap heeft bij ons ook voor “voor anderen” rare slaapsituaties gezorgd.
Papa wil de nacht kunnen slapen, heeft ook geen zin om op te staan ‘s nachts, dus slaapt in “onze” kamer. Zoontje van bijna 2 komt nog ontzettend vaak wakker, dus samen slapen is voor mij de oplossing voor meeste slaap. En dochtertje van 4 wil bij mama en broer…. hop… een reuzebed in 1 kamer (peuterbed van dochter en cosleepbedje van zoontje staan naast groot bed, maar halverwege de nacht kruipt zoontje in grote bed en ‘s morgens komt m’n dochtertje zich ook nog even nestelen.
Vaak fronsen mensen, of kijken vragend, waardoor ik het gevoel heb een reden te moeten geven over waarom, of me te moeten verantwoorden (“ja, maar zo hebben we meest slaap, ” ja maar zoontje komt veel wakker dus….), Terwijl dit zelfs zonder reden ok zou moeten zijn.. Dan krijg je ongevraagd raad om de situatie “om te draaien”. “Je moet even denken of het echt zo erg is dat ze even kwaad zijn, na een paar weken vinden ze’t wel ok hoor, hun eigen bed, ze proberen gewoon.”
Al opmerking gehad, dat ik een moederkloek ben die niet kan loslaten… ik dacht…ik laat ‘het’ net los… al die regeltjes over hoe en wat juist en hoe het moet…. ik laat hen zelf hun veiligheid opzoeken die ze nodig hebben, door ook die mogelijkheid aan te bieden, in de hoop dat ze net zelfzekere, vrijgevochten mensjes worden.
Ze kunnen ‘s avonds en ‘s nachts zelf echt kiezen waar ze willen slapen. Af en toe kruipen ze in hun eigen bedje naast het grote bed, af en toe heel erg dicht bij mij. Dochter heeft ook een groter bed in ‘haar’ kamer.. en soms wil ze nog eens daar slapen.
Ieder zoekt voor zichzelf de beste oplossing wat voor hen werkt en wat voor hen best voelt, en wat je zelf nodig hebt… is dat op elk eigen kamertje, en een plek voor mama en papa, is dat prima, maar is het liever lekker samen, dan is dat toch ook prima?
Volg je gevoel 🙂
Onze oudste dochter (2.5j) trippelt sinds een klein halfjaar ‘s nachts tot bij ons. Ertegen vechten heeft geen zin. Dus we laten het toe en genieten ervan. Weer een grens verlegd 🙂
Je hebt zo hard gelijk. Hier ook zoiets. Onze anderhalfjarige begint net door te slapen zonder borstmomenten ‘s nachts. Dat was ook de leeftijd dat onze oudste (nu bijna 4) dat begon te doen. Wij hebben in de “master bedroom” (:-)) een lattenbodem met matras op de grond van 2m op 2m en ernaast tot voor kort een reisbedje. In de kinderkamer twee enkele matrassen naast elkaar en een ledikantje. Ongeveer alle mogelijke samenstellingen komen voor (hoewel: beide ouders in de kinderkamer en de koters in de onze, dat hebben we nog niet geprobeerd – maar het zou dus wel kunnen 🙂 ). Laten we binnen 10-15 jaar bij elkaar uithuilen als we die adolescenten niet uit ons bed krijgen 😉
Ach foert, ik trek mij dat ook allemaal niet aan. Mijn oudste is 6 jaar en heeft vannacht bij mij geslapen, terwijl papa in zijn bed is gaan liggen. Jaja, soms ruilen we al eens. Gebeurt niet zo vaak, maar dat manneke is dan zo blij dat hij eens alleen met mama in het grote bed mag slapen. En papa vindt het ook helemaal niet erg. En de jongste kleine ook niet, want die is op een ander keertje eens alleen bij mama komen liggen.
En soms éh, héél soms, liggen ze soms zelfs allebei een hele week op de matrassen op de grond bij mama en papa. Awoe! (zou Kind en Gezin misschien zeggen) Ik trek het mij niet aan. Ik vind dat gezellig. Zelfs de papa heeft al gezegd dat hij dat wel knus vindt.
Zolang het maar af en toe is, vind ik dat prima. Nèm.
Toegegeven, als ze 20 zijn en ze komen thuis van d’Overpoort, met geurtjes en al, moeten ze het niet meer proberen. Neen. Dat is erover.
Wij kiezen ook voor zoveel mogelijk slaap voor zoveel mogelijk mensen en dat wil zeggen dat mijn dochter op haar eigen kamer slaapt, want in ons bed wil ze enkel rondkruipen en op ons klimmen. Vannacht nog eens bij ons geprobeerd owv bleirende peuter met windpokken, maar geen succes. Elk om beurt met peuter op de zetel, zodat de ander kan slapen, lukt dan weer wel. En nu zit ik op een krukje met slapende peuter op schoot. Sebiet toch proberen wegleggen,, want krukjes en 7m zwanger gaan niet goed samen :–s.
Groot gelijk hoor, je moet vooral doen wat voor jullie goed aanvoelt! Tuur slaapt al een hele poos erg goed in zijn eigen bedje maar heel af en toe heeft hij nood aan bij ons slapen. Zalig vind ik die momenten, buiten het feit dat ik dan helemaal niet slaap. Niet omdat hij te veel woelt of dergelijke maar omdat ik bang ben dat hij uit bed zou rollen. Vraag me dus wel af hoe jullie dat aanpakken of vermijden?
De man scoort hier punten bij zijn dochters als hij beloofd dat ze in de vakantie een nachtje bij ons in bed mogen. En forse minpunten bij mij, want ik doe echt geen oog dicht.
Mijn oudste sliep overigens meteen door toen we haar na 6 weken op haar eigen kamer legden, die slaapt blijkbaar ook graag alleen net als haar moeder
Oooh er zijn er dus nog!!
Ik krijg alleen maar slechte commentaar omdat we samen met dochter 14 maand slapen.
Ze begint in haar bedje maar halfweg de nacht wil ze bij ons.
Met zoontje hebben we maandenlang krampachtige pogingen gedaan om hem niet in ons bed te laten slapen tot zijn en ons verdriet , tot we allemaal ” op” waren en het toch deden! Dat hadden we dus al veel eerder moeten doen!
Nu is hij 3 en slaapt zalig op zijn eigen kamer in een groot bed,…..( en soms komt hij er s nachts ook nog gezellig bijliggen 😉😉😉😉😉😃
Oh hier ook hoor! Onze jongste sliep tot ze 1 jaar was gewoon tussen ons. Gewoon zoveel makkelijker te combineren met borstvoeding. Nu slaapt zij wel graag in haar eigen kamer. Maar onze oudste, 4 jaar, start de nacht meestal in zijn eigen bed, en kruipt rond 3u meestal tussen ons. 🙂
Hehe, ik vind dat ook supergezellig, allemaal samen in bed, maar dochterlief hier doet geen oog toe tussen ons in. Die slaapt alleen in haar eigen bed. Zo zijn er dus ook … Misschien ook beter voor mijn eigen nachtrust want die zeldzame keren dat ze toch tussen ons in in slaap viel, werd ik zeker vijf keer wakker van haar knie, hand, … en ik denk dat zij ook wakker word van mijn gedraai in bed :).
Volg je hart! Groot gelijk. Wat een super schattige foto’s zo samen in bed, ik smelt helemaal.
‘k was net onze ervaringen aan ‘t uittypen…bij ons is het co-sleepen aan het uitdoven (alhoewel soms) maar we liggen momenteel wel allemaal op dezelfde kamer. http://goofballsworld.blogspot.be/2017/02/co-sleeping.html
Weet je wat? Ik was laatst op een verjaardagsfeestje van de oudste, nog aan het keuvelen met de mama’s (veel nu met 3de baby) en bleek dat bijna elke mama daar een cosleeper had. Eén had het geprobeerd, maar vond het maar niks, maar goed, ik viel omver, dat het toch eigenlijk (eindelijk) normaal wordt…
Bij zoon 1 had ik die niet, maar die belandde dus al gauw bij mij in bed, dus bij de dochter wilde ik dat zeker hebben.
Wij zijn nog altijd (en nog lang) niet klaar met onze verbouwingen, waardoor nu ieder wel in zijn eigen bedje ligt, de kinderen samen op hun ‘kamer’ en wij op onze ‘kamer’, maar eigenlijk is de eerste verdieping één open ruimte, waarbij enkel een kast (niet eens tot het plafond) onze kamer scheidt van de hunne. Onze zoon vaart er wel bij. Onze dochter zou denk ik beter af zijn met haar eigen kamer zonder andere prikkels. Want bij haar is het na 2 jaar en 4 maanden nog steeds #teamnosleep (en ze is nooit ziek dus daar ligt het niet aan. Het is me een raadsel waaraan wel).
Vannacht kroop de zoon wel weer bij mij, want hij was bang, maar eerlijk: voor mij is de nachtrust dan gedaan. Ik kan zelf niet slapen dan, ik heb plaats nodig en moet mij kunnen draaien en zo. (Mijn ventje idem, wij hebben zelfs elk ons eigen donsdeken. Romantisch hé).
Onze baby van 6 slaapt bij mij in het ‘grote bed’ en ik leg hem nadat hij in slaap gevallen is, tussen 2 driehoekjes (ik weet niet hoe het heet, kreeg het), kan hij niet omrollen en kan hij op zijn zij liggen. Supergezellig samen slapen, vaak ligt hij ook gewoon op mijn arm. Zalig!