Ik ben net naar het UZ gefietst om baby S. te gaan bezoeken. Vers geboren van gisteren en Sofie was al niet meer te houden. Ik heb namelijk een gigantisch zwak voor baby’s, een enorm gigantisch reuzegroot zwak. (Baby S. zag er trouwens fantastisch uit, compleet met tien vingertjes en tien teentjes)

Ik kan er gewoon niet aan weerstaan, al mijn hele leven niet. Baby’s ruiken gewoon zo lekker en zijn zo heerlijk om vast te pakken. En ze zien er zo schattig uit! Ik word er altijd naartoe getrokken, ik ruik het als er een baby in de buurt is. En ik zie overal zwangere vrouwen lopen. (U zou denken, naar analogie van ‘ik heb een nieuwe auto en nu zie ik constant die specifieke auto rijden’ – maar nee hoor, het is bijlange nog niet zover). Ik weet trouwens ook helemaal hoe een zwangerschap eruitziet en verloopt. (Ik spreek bijvoorbeeld nooit van maanden, maar altijd van weken. Een normale zwangerschap zit trouwens tussen de 38 en de 42 weken voor wie het zou willen weten – 40 is dus helemaal ideaal). Ik heb alle boeken gelezen, ik heb alle afleveringen van babyboom en consoorten gezien. We kunnen stellen dat ik er wel ‘t een en ‘t ander van afweet.

Met dat grote verschil dat ik natuurlijk nog nooit zelf zwanger ben geweest. Klein detail.

En ik hoor alle mama’s nu luidop denken, ze heeft gemakkelijk praten. Ik heb inderdaad geen slapeloze nachten gehad, ik ben niet uitgerokken of geknipt, ik heb geen last van tepelkloven, striemen (alhoewel, op de heupen) reflux of andere ‘ongemakjes’. Ik geloof nog in de roze wolk, maar ook maar een beetje. Een roze wolk met af en toe (veel) onweer of zo?

Trouwens, baby’s blijven geen baby’s. Ze worden groot. Ze worden bijvoorbeeld zes en gaan naar het eerste leerjaar. Over minder dan twee weken al. (Jammer dat ik bij Mano de baby en peuterfase gemist heb, ik verdenk hem ervan een superschattige baby geweest te zijn).

Maak u geen zorgen, ik heb geen babycrisis. (Ik kan me voorstellen dat bepaalde familieleden al panikeren, in het bijzonder het lief :-)) Ik ben gewoon weer wat in de war omdat ik een baby in mijn armen heb gehad. Want ooit wil ik echt zelf een baby, wil ik een kind. (Om eerlijk te zijn, ook meer dan eentje) Een ooit duurt geen decennium meer. Zelfs geen lustrum, als alles goed gaat.

(Al vind ik het wel een geruststelling dat ik technisch gezien nog een decennium kan wachten)