De liefde voor schrijven kwam traag op gang. Daar heeft die grote mond zeker iets mee te maken, want spreken was lange tijd mijn absolute favoriet. Ik wilde mijn werkend leven het liefst van al doorbrengen op een podium en achter een microfoon. Toen dat ook lukte als radiopresentatrice was dat echt bucketlistmateriaal. Meer nog: een droom die uitkwam.

Als kind had ik altijd wel boekjes met schrijfsel liggen en wat later zweefden er steevast losse Word documenten rond op mijn Windows XP bureaublad. Toch duurde het nog even voor ik echt besefte dat niet spreken maar taal eigenlijk mijn grote lieveling is, en misschien ook wel mijn grootste talent. Of de woorden in mijn hoofd nu uit mijn mond stromen of uit mijn pen, het is allemaal taal.

Spreken is voor mij nooit zilver geweest, maar schrijven klom wel naar het hoogste schavot. Ik doe het allebei even graag. Maar waar het mondeling soms echt zonder nadenken is, kan ik met schrijven de impulsiviteit wel een beetje temperen. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ook kan genieten van mezelf terugtrekken in de schrijfstilte. Gezellig tokkelen op mijn pc (alleen dus, want volgens Tom typ ik veel te luid) en mijn gedachten neerzetten: ik zou het niet meer kunnen missen.

Een boek?

Een gebrek aan ambitie kan je me zelden verwijten, want na een blog (ondertussen toch al 12 jaar!) begon ik ook te dromen van een boek. Vier jaar geleden trok ik met een half manuscript naar verschillende Vlaamse uitgeverijen, maar hoewel ze allemaal enthousiast waren over mijn schrijfstijl, kwam er nooit een auteurscontract. Borstvoeding was een te grote niche, dat zou niet verkopen. Het boek en de droom gingen samen in de kast, het leven kwam er met wreedheden tussen fietsen en ik duwde het nog wat dieper weg.

Mijn liefste vriendin Barbara herinnerde me af en toe wel eens dat ik toch eindelijk dat boek eens moest schrijven, dat zij het zeker zou uitgeven als ze nog acquirerend redacteur was. Maar aangezien ze tegenwoordig de communicatie van een middelgrote gemeente met veel evenementen doet, kwam daar niet veel van in huis.

Tot ik een paar maanden geleden de vraag kreeg om eens te komen babbelen. Het werden een paar babbels en er lag van alles op tafel, maar we zijn geland op een half manuscript dat nog ergens in de kast lag. Ook al was het mijn grote droom, ik begon toch ferm te twijfelen.

Het boek is met liefde gemaakt en ik hoop dat het binnenkort met liefde ontvangen zal worden.

Er liggen al veel appels in de schaal: een groot gezin, een intense full time job én mijn allerliefste podcast WEG. Daarbovenop de grote nood aan rust en ruimte. Er waren onderweg ook wat hobbels die ik er echt niet bij kon nemen (er komt dus bijvoorbeeld geen Sofinesse-webshop waar je het boek zal kunnen scoren, sorry), maar uiteindelijk kwam er wel een handtekening. Op een echt auteurscontract, bij Borgerhoff & Lamberigts (in hun webshop zal je het trouwens wel kunnen kopen ;)).

Ik maakte de moeilijke maar juiste beslissing om WEG even op mute te zetten. Mijn persoonlijke deadline werd 31 juli, dan moest ik van mezelf klaar zijn met de bulk van het werk. Het schoolwerk dat ik normaal in de vakantie doe mocht er niet te hard onder lijden (oeps, mislukt) en ik wilde deze zomer vooral ook bij mijn kinderen zijn (gelukt!). De oplossing lag in het werkritme dat ik als student al had, heel vroeg opstaan (5u) en knallen tot de middag. Daarna: vrij. Ik had geen idee of het zou lukken. Maar omdat de deadline pas op 1 december lag, was er wel wat marge.

Long story short: omdat het schrijven zo leuk bleek én zo vlot ging, ga ik al op al 15 september mijn manuscript indienen. Het is dus bijna klaar! Daarna volgt nog een spannend proces om van die woordenbrij ook echt een fysiek boek te maken, waardoor je nog tot februari geduld moet hebben voor je het ook echt kan kopen. Wat je als het even kan, ook echt massaal mag doen.

Not A Boobie Trap

Maar er komt dus echt een boek. Over borstvoeding. Een onderwerp dat me door die jaren in de kast wel wat extra mildheid en nuance heeft opgeleverd, maar vooral ook meer kennis én ervaring. Het is de bedoeling om te informeren, zodat zowel beginnen als stoppen altijd een bewuste keuze is. Ik hoop dat het geen druppel (melk) op een hete plaat is, maar echt kan helpen om alle pijn, spijt en schuldgevoel de wereld uit te helpen. Maar het is ook echt de bedoeling om borstvoeding eens wat lichter te benaderen. Ik stap met veel humor in het mijnenveld van (op)voeden en hoop niet neergeknald te worden. Het is geen voor of tegen-verhaal, het is een gewoon een boek over borstvoeding. Informeren, normaliseren en hopelijk ook een paar keer goed gniffelen.

De titel is al bekend: Van mijn melk. Persoonlijk vind ik die – ik zal het maar zelf zeggen – redelijk geniaal (ook al blijkt de uitdrukking ‘van je melk zijn’ niet zo bekend in Nederland, oepsie). Het boek is met liefde gemaakt en ik kan alleen maar hopen dat het binnenkort ook met liefde ontvangen zal worden. De virtuele aanmoedigingen doen alvast veel deugd! Merci aan al die lieverds en enthousiastelingen op Instagram.

En wow zeg. Zot content dat ik dit van mijn boeketlist mag schrappen.