Het was omdat Lilith het zo vriendelijk voorstelde, dat ik dacht, waarom maak ik ook niet eens een As we speak? Van de koe en de horens.

Kijken: Met vier in bed. Los van het feit dat ik ooit naar de droomfabriek geschreven heb dat ik gewoon in België wilde rondrijden en elk huis dat ik interessant vond wilde binnenstappen, kijk ik dus graag bij mensen binnen (naast die droom dat ik eens in het ziekenhuis wilde liggen, maar je wist al dat ik raar was). In een ver verleden wilde ik ook nog wel eens architect worden, tot ik besefte dat je daarvoor wiskunde nodig had. Maar als ik heel gestresseerd ben, teken ik nog wel eens een plattegrond. Franck en het belletje, ik ben er nog niet goed van. Ook fan van “Verliefd op Ibiza” trouwens, maar zeg het tegen niemand.

Proberen: om toch weer meer dan 1 keer per week in de sportclub te geraken, om genoeg te slapen zodat autoritjes geen nachtmerrie worden, om dan wel geen weekmenu te doen maar op zijn minst iets van planning (lees: supermarkt dit weekend. Supermarkt, please), om te genieten van een fantastische zoon en een geweldig lief die me soms in mijn arm doen knijpen, om veel tijd te maken voor veel mensen die ik al veel te lang niet meer gezien heb. Zoiets.

Dromen van: Ik geef niet op, ik zou echt nog altijd graag een koer hebben met witte muren en tegels op de grond. En wie weet, zelfs wat plantjes en ingewerkte vuilnisbakken. Mijn lief wil er liever nog eens kort met het gezin tussenuit knijpen, ik ben in for a staycation. Maar als er geen kaboutertjes komen, ben ik volgende zomer waarschijnlijk nog altijd aan het zagen over die koer. I’m afraid. And sorry. (In een andere grootorde droom ik zelfs van een groter huis, maar dat zou echt te zot zijn.)

Genieten van: Mijn geweldig lief en fantastisch zoon (zie proberen). De uren dat ik in de studio achter een microfoon sta en daarin mag babbelen. Een wekker die soms niet om 4u30 staat maar pas om 7u. Collega’s die mij zomaar eieren en courgetten geven (mijn lief is alvast fan van het gevulde exemplaar). Het restaurant op het werk, na 6 jaar sukkelen kan ik nu eindelijk iets deftigs eten als mijn planning in elkaar gestuikt is en ik alweer niks bij heb. De geweldigste beslissing van mijn leven: een poetsvrouw.

 

Denken aan: Alle mensen in mijn omgeving die een heel moeilijke tijd doormaken en die ik daarbij niet genoeg kan bijstaan. Omdat afstand soms niet te overbruggen is met een druk leven, omdat niet alle pijn weggeknuffeld kan worden of opgelost met chocolade, omdat ik soms zo weinig energie heb om me door de dag te slepen dat ik niet genoeg overhoud voor andere mensen, omdat ik het niet eerlijk vind wat andere mensen moeten meemaken. Mensen zeggen soms, alles komt altijd goed. Ik hoop het voor jou en jou en jou. En jullie. Echt waar.

Verbaas zijn over: Een zoon die een paar weken geleden amper een paar woorden zei en nu al overschakelt naar zinnen van 2 of 3 woorden. Tijd die soms voorbij lijkt te kruipen, maar toch steeds dichter bij een fijne deadline komt. Tijd die ongelooflijk snel voorbij vliegt, want ik heb al een zoon van 2. Mannen die op mij fluiten als ik een kort rokje aanheb, want ik zit niet in de beste periode als het op mijn lijf aankomt. Het feit dat ik deze week al twee keer botten heb gedragen, wat wil zeggen dat het echt heel slecht weer is. Mensen die via Wordfeud andere bedoelingen hebben.

Voilà, mijn eerste as we speak. Die van jou mag je natuurlijk altijd linken in de comments. Op meer en beter!