Er zijn mensen die het verhaal ondertussen al een klein beetje beu zijn. Maar ik heb een goede reden om u er nog eens aan te herinneren. De nacht van donderdag 13 op vrijdag 14 januari 2011. Toen hebben we elkaar voor de allereerste keer gezien, toen hebben we uren gepraat en tegen de ochtend was er een kus. En sindsdien, tja, sindsdien zijn we samen. En dat is morgen anderhalf jaar geleden.

Het ging allemaal snel. Niet zozeer voor ons, vooral voor de mensen rondom ons. Omdat we maar 400m van elkaar woonden ( en ik in een kruipkot zonder verwarming resideerde), zijn we na de eerste week eigenlijk onmiddellijk gaan samenwonen. Het duurde dan misschien nog twee weken voor we dat ook tegen andere mensen durfden te vertellen (lees, onze ouders vooral). Maar we konden het niet lang geheim houden. Zeker niet toen we een kleine drie maanden later onze handtekening zetten onder een compromis. En dus een huis kochten.

En zo gaat het maar verder. Want een kleine drie weken geleden werd ons gezinnetjes uitgebreid met Basiel. En nu zijn we dus met drie, alsof het nooit anders geweest is.

Ik weet dat ik bekend sta als de the queen of meligheid, dus ik mag me laten gaan. Maar ik wil gewoon even zeggen dat ik zo ongelooflijk gelukkig ben. Dat mijn lief het meest fantastische lief van de hele wereld is. En zo heb ik recentelijk ontdekt, ook een superfantastische papa.

En morgen duurt dat allemaal ‘al’ anderhalf jaar. Ow yeah. Ik mag mijn pollekes kussen, ik weet het.