Mijn oma blijft het voorlopig volhouden. Haar afscheid hangt als een zwaar van Damocles boven ons hoofd. Maar voorlopig is het nog niet gevallen. Maar we hebben vandaag wel afscheid moeten nemen van de grootvader van mijn lief. Redelijk onverwacht.
Het is altijd een beetje spannend om schoonfamilie voor de eerste keer te ontmoeten, maar ik kan u vertellen. Een begrafenis is niet het juiste moment. Niet.
Ik heb tranen met tuiten gehuild. Omdat ik zag dat andere mensen verdriet hadden, mensen waar ik intens van hou. Omdat ik wist dat dit me binnenkort ook te wachten stond. Het was een harde confrontatie. Zoveel andere dingen zijn plots onbelangrijk op zo’n moment. Zoveel andere dingen zijn ineens belangrijk. Zijn het enige wat telt.
Een hand dat je stevig vasthoudt, een hand dat jij stevig kan vasthouden. Een blik, een knuffel, een schouderklop. Samen zijn.
Tijdens de dienst flitsten ook ongelooflijk veel herinneringen voorbij van jou, oma. Vroeg ik mij af of ik het zou kunnen, om te kunnen voorlezen tijdens jouw mis. Voelde ik verdriet dat ik al een tijdje probeer weg te duwen, helemaal naar boven klauteren.
En toch zijn er ook goeie momenten aan zo’n afscheid. Op een bepaald moment is er altijd die ontlading en wordt er gelachen. Worden er fijne herinneringen opgehaald. Tussen de boterkoeken. Trekken mensen zich op aan nieuw leven. Is er verbondenheid.
Er toch zijn er ook mooie momenten aan zo’n afscheid. Je beseft wat een ongelooflijk groot geluk het is, om een hand te voelen knijpen. Om samen te kunnen zijn.
Het was een vreemde dag. Met veel emoties, van oost naar west. Het was een speciale dag. Er waren zijn dingen gebeurd die ik koester. Dingen die diep hebben ingehakt, met zachte en liefdevolle hand.
Liefste pépé, ik heb jou niet echt gekend. Maar ik ga goed voor jouw kleinzoon zorgen, dat beloof ik. Ik ben echt blij dat je nog geweten hebt dat wij het grote geluk hebben gehad om elkaar tegen te komen. Ik zou je iets willen vragen. Zou je daarboven een plaatsje willen reserveren voor mijn oma? Dan ben ik zeker dat ze het daar goed gaat hebben. En dan kunnen jullie rustig keuvelen over de kleinkinderen. Die heel erg gelukkig zijn met elkaar. Zou je dat kunnen regelen pépé?
Dank je wel. Het ga je goed.
X
O ja hoor…daar waar je lieve oma naartoe gaat…daar aan de overkant waar geen pijn meer is, waar alles nog zoveel mooier is dan we ons maar kunnen inbeelden…daar is ook Soetkin* (ze was veel te jong om vroeg te sterven…17j toen ze moest gaan die dinsdag de derde juni in 2008), één van de mooiste sterren aan de hemel…ze zal op je wachten, lieve oma van Sofie…jouw hand nemen en samen met jou op stap gaan in een nieuw leven zonder pijn…sterkte !
Dit schreef ik jou een tijdje geleden…
Vandaag voeg ik daar helaas met immens verdriet aan toe…dat aan Soetkins* hand nu ook haar lieve broer Willem* (veel te jong om vroeg te sterven…23j…gisteren zondag 20 maart 2011) jouw oma zal opwachten…we moesten ook hem, gisteren laten gaan…lieve Sofie dat jouw oma haar tijd neemt…zo is het goed…tenzij het echt oncomfortabel wordt die laatste strijd…dan is het genoeg geweest…