We hadden het kunnen weten, dat het een bitch was. Dat was eigenlijk al duidelijk toen ze er bij het ondertekenen van het huurcontract op stond om meteen een maand huur op tafel te leggen. Toen we zoveel cash geld niet bleken bij te hebben, reed ze prompt met ons naar de dichtsbijzijnde bankautomaat. Geld moest en zou ze hebben. (Een overschrijving dezelfde dag, dat was niet goed genoeg)

We hadden het kunnen weten, maar je blijft geloven in de goedheid van de mens. Bovendien moest ik op dat moment niet kieskeurig zijn. Ik wilde een appartementje huren, in Gent centrum en mijn budget was piepklein. Ik kon die 35 m² net betalen. Maar we hadden het kunnen weten.

Ik woonde heel erg graag op het Casinoplein. Tot op het moment dat het winter werd. En bleek dat de verwarming mij vergiftigde. En bleek dat de bitch daar niks aan wilde doen. De verwarming was een oude gaskachel, een losstaand meubel. Niet haar bevoegdheid dus. Ik zat in de kou.

Een nieuwe verwarming kostte een bom geld, bijna 800 euro. Ik was niet van plan daar ook maar iets van te betalen. Je huurt geen appartement om dan een nieuwe verwarming te moeten installeren, daarvoor heb je een huisbaas. Niet in mijn geval helaas. Het was een strenge winter, maar ik heb het overleefd. Het was soms hard, heel hard. Douchen met lauw water, in een ijskoud huis. Dat is niet zo fijn. In bed moeten gaan liggen, diep weg onder de dekens, terwijl het nog maar namiddag is – dat is niet zo fijn. Maar bevriezen is nog veel minder fijn. Je kan je kleden op de kou, maar vingers heb je gewoon nodig. Alle dingen (computer gebruiken, koken, schrijven, lezen, …), het was er gewoon te koud voor.

Met kerst vorig jaar was er een zwaar dieptepunt. Bijna twee jaar in de kou leven, gaat op je gemoed werken. Ik heb toen beslist om toch maar de zware investering te doen. Ik was toch niet meteen van plan daar weg te gaan. En nog langer in de kou zitten, was echt geen optie.

Daarna kwam ik de man van mijn leven tegen en ging het allemaal snel. We spraken van samenwonen en een beetje later werd het appartement opgezegd. Tot daar. Tot daar was het ok.

We volgen alle modaliteiten. We vonden meteen een andere huurder, waardoor mevrouw de huisbaas geen minuut zonder geld heeft gezeten. Ik heb het appartement geschilderd, opgeknapt en goed verzorgd. Maar dat vond zij niet. Bij de plaatsbeschrijving ging ze letterlijk met haar hoofd in de toiletpot hangen (ik zeg letterlijk, omdat ik dat ook bedoel – stel het u maar voor, een bitch met haar hoofd in de toiletpot. Ik had er beter gebruik van gemaakt en haar er nog wat dieper in geduwd). Ze zei ook lelijke dingen als “tja, jonge mensen kuisen niet meer”. Ik woonde daar toen al een maand niet meer, er lag misschien een beetje stof. Maar ik ben een proper meisje, het lag daar altijd netjes. Ik slikte en ging verder.

De nieuwe huurder (die ik nota bene zelf heb aangebracht) betaalde braaf de verwarming, omdat de huisbazin hem had verplicht. Aan haar, niet aan mij. Ze eist dat zomaar even. Het was gebeurd voor ik kon knipperen.

We maken even een rekening.

De verwarming kostte 774 euro. Ik moest volgens het contract 20% afschrijving per jaar afgeven. Ook al stond de nieuwe gaskachel er nog maar 3 weken, de prijs daalde naar 620 euro. Maar laat ons duidelijk zijn, de huisbaas moest mij dat geld onmiddellijk overschrijven.

Gebeurde dus niet, zes weken later nog altijd niet. En toen kwam er een brief.

Een brief waarin ze me plots een indexering aanrekent voor januari, februari en maart (25 euro), een vergoeding voor het opkuisen van het appartement – waar nooit over gesproken is (30 euro), schilderskosten aan het balkon – niet opgenomen in de plaatsbeschrijving, nooit over gesproken (75 euro). En de verbrekingsvergoeding, wettelijk, ik weet het. Maar ik heb meteen een nieuwe huurder aangebracht, ook nog voor andere appartement van haar (ja, ze heeft er inderdaad een twintigtal). Een redelijk mens zou zeggen, laat maar vallen. Zij dus niet. Van de verwarming die 774 euro gekost heeft, krijg ik nu dus 130 euro. Auw. En dit hele verhaal staat trouwens los van de waarborg. Zo leep is ze wel.

Ik heb het allemaal niet geweldig uitgelegd, er is meer. Maar dat is omdat ik zo ongelooflijk kwaad ben. Pissed. Teleurgesteld in mensen.

We laten het hier niet bij. De huurdersbond is ingeschakeld. Een fantastische vriendin heeft een juridische brief opgesteld. Het geld kan me bijna niks schelen (ook al doet het veel pijn), maar ik wil niet dat ze dit ook nog bij andere mensen doet. Ze moet het voelen, al is het maar even.

Ik ben normaal een bijzonder vredelievend mens. Maar in deze, wil ik graag een bitch zijn.