Ik was het bijna vergeten, maar gisteren is het precies een jaar geleden dat ik hier voor de allereerste keer iets gepost heb. Bloggen was een lang sluimerend verlangen en het voorbije jaar werd het almaar meer mijn ding. Ik hou van bloggen, big time.

Als er iets gebeurt – klein of groot – denk ik vaak direct: dit is blogmateriaal, hopla. Meteen beginnen zinnen door mijn hoofd te lopen. Pointes. Al is het ook vaak gewoon een hevige stream of consciousness. Het opschrijven en her-beleven is soms even leuk als het be-leven. En als er dan leuke reacties komen, is mijn dag helemaal gemaakt. Ik word er blij van. En ik vind schrijven de max. Ik had altijd gedacht dat ik alleen een babbelmadam was (babbelen is mijn grootste talent en gelukkig ook een groot stuk van mijn job), maar eigenlijk vind ik schrijven ook heel erg leuk. Ongelooflijk zelfs.

Het helpt me als het moeilijk is. Schrijven en bloggen helpt me. Om de dingen te ordenen in mijn hoofd, om de emoties van me af te schrijven, om me op te trekken aan de hartverwarmende reacties.

Toen ik aan deze blog begon, zag mijn leven er helemaal anders uit. Om te beginnen zat ik een andere relatie. Niet alleen met een andere man, maar ook echt een andere relatie. Niet helemaal gezond en eigenlijk zonder toekomst. Maar er was ook een kind. Een ventje van vijf, later zes jaar, waarvoor ik door een vuur zou gaan. Waarvan ik ben gaan houden als van mijn bloedeigen zoon. Ik hou nog steeds intens van hem. Over de echte problemen in de relatie heb ik nooit geschreven, maar goede vrienden konden tussen de lijnen lezen. Velen hebben meegeleefd toen het voorbij was, toen het pijn deed. Tussen de tranen door, deed dat ongelooflijk veel deugd. Maar eigenlijk was de breuk ook een opluchting. Het ging snel beter met me. Behalve dan, de zoon. Die mis ik elke dag.

Toen ik aan deze blog begon, had ik dit nooit durven dromen. En dat mag je echt letterlijk nemen. Ik knijp verschillende keren per dag in mijn arm, om te checken dat dit wel echt waar is. Dit is melig, maar ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Ik heb een fantastische man aan mijn zijde, ik hoef niet meer te vechten tegen mijn liefde voor Gent want we wonen hier gewoon zalig samen, we lachen tot we buikpijn krijgen, we praten tot het ochtendgloren, we voelen waar de wind ons brengt. Dit is gelukkig zijn. Dit is waar ik stiekem altijd van gedroomd heb. Ik heb hem gevonden. Alles voelt goed. Laat het leven maar komen.

Maar ik dwaal af. Het ging hier om de verjaardag van Sofinesse. Van deze blog. Van deze uitlaatklep en deze blik op mijn leven. Er wordt hier duchtig gelezen, ik heb een trouw publiek. En ik wil jullie graag bedanken. Want ook al schrijf ik in de eerste plaats voor mezelf. Ik moet daar niet stom over doen. Ik smijt het op het internet, dus ik wil wel dat het gelezen wordt. Zo ijdel ben ik ook wel. (I am a woman, tss)

Dit was post nummer 187. Bijna 100.000 mensen hebben hier het voorbije jaar geklikt. En op al mijn schrijfsel zijn er 642 reacties gekomen. En we zijn ondertussen verhuisd, naar onze eigen site (merci lieverd, nog steeds een supercadeau). Ik ben tevreden, serieus.

Enfin, ik ga door he jongens. Want ik geniet er van en ik hoop jullie ook.

Volgend jaar is het met taart.

Groetjes

 

Sofie